Τέλος εποχής για άλλη δύο μεγάλα εργοστάσια της χώρας μας τους επόμενους μήνες και επαίρονται στην κυβέρνηση ότι επίκειται «ανάπτυξη» και οι επενδυτές έρχονται από παντού στην Ελλάδα.
Η Πίτσος, μια βιομηχανική μονάδα που μετρά 155 χρόνια και η ΛΑΡΚΟ που ιδρύθηκε πριν από σχεδόν 60χρόνια και είναι μια από τις ελάχιστες βαριές βιομηχανίες της χώρας μας και για τη μοναδική πανευρωπαϊκά βιομηχανία που παράγει σιδηρονικέλιο καλύπτοντας το 6% των αναγκών της Ευρώπης και το 3% παγκόσμια, οδεύουν είτε σε «μετακόμιση» προς Ανατολάς, είτε σε πώληση, είτε σε λουκέτο. Το σίγουρο είναι ότι πολλές εκατοντάδες εργαζομένων νιώθουν ήδη την ανασφάλεια και την ανεργία να πλησιάζει στο κατώφλι του σπιτιού τους σε μια περίοδο κόλαφο για τον κόσμο της εργασίας.
Πίτσος: Οι Γερμανοί προτιμούν τους… φθηνότερους Τούρκους
Αποφασισμένη να βάλει λουκέτο στο εργοστάσιο της Pitsos στον Αγ. Ιωάννη Ρέντη που απασχολέι 250 άτομα μεταφέροντας την παραγωγή στην Τουρκία φέρεται η διοίκηση του γερμανικού ομίλου Bosch ή τουλάχιστον έτσι εμφανίζεται από την κυβέρνηση ούτως ώστε να φανεί σε εργαζόμενους και ελληνικό λαό ότι η εταιρεία δεν της έδωσε καν τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης κάποιας άλλης λύσης.
Υπενθυμίζεται πως το κλείσιμο της μονάδας που θα έβαζε τέλος στην επί 155 χρόνια παραγωγική ιστορία της Pitsos είχε δρομολογηθεί ήδη απ το 2017. Με βάση το αρχικό χρονοδιάγραμμα που είχε θέσει ο γερμανικός όμιλος, το εργοστάσιο θα έκλεινε στο τέλος του 2018 και η παραγωγή θα μεταφερόταν στις μεγάλες εγκαταστάσεις της Τουρκίας, όπου ο όμιλος απασχολεί περί τα 5.000 άτομα. Ωστόσο έπειτα από διαπραγματεύσεις που υπήρξαν με την τότε ελληνική κυβέρνηση και την – χωρίς να επιβεβαιωθεί ποτέ επισήμως- παρέμβαση της Καγκελαρίας είχε αποφασιστεί να δοθεί διετής παράταση.
Με την παρέλευση της διετίας η διοίκηση του ομίλου ενημέρωσε τους εργαζόμενους για την πρόθεση της να προχωρήσει κανονικά με το σχεδιασμό της και ως εκ τούτου ως το τέλος Δεκεμβρίου του τρέχοντος έτους να τερματίσει την παραγωγή στο εργοστάσιο του Αγ. Ι. Ρέντη, όπου κατά βάση παράγονται οι εστίες φούρνων της BSH για τη διεθνή αγορά.
Σήμερα η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργατών Μετάλλου (ΠΟΕΜ) γνωστοποίησε πως απέστειλε επιστολή στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, προκειμένου να παρέμβει και να ανατρέψει το αναπόφευκτο. Αν και δε φαίνονται ελπίδες στον ορίζοντα. Κάποιοι προσδιορίζουν ως αιτίες του κακού την ταλάντευση της Ελλάδας για το αν θα μείνει στο ευρώ την περίοδο του δημοψηφίσματος ή ότι η παραγωγή στη χώρα μας είναι μικρή. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο εκάστοτε εργοδότης πάντα αναζητεί καλύτερες ευκαιρίες, καθώς είναι γνωστό ότι οι μισθοί και τα όποια δικαιώματα στη γειτονική χώρα είναι σε πολύ μεγαλύτερη ένδεια από ό,τι στην Ελλάδα. Έτσι οι Γερμανοί, παρά το ότι ως χώρα και κυβέρνηση δεν τρέφουν και τα καλύτερα αισθήματα για τον Ερντογάν και την Τουρκία, οι γερμανοί βιομήχανοι ιεραρχούν αλλιώς τα πράγματα…
ΛΑΡΚΟ: Παλιοσίδερα ή ιδιωτικοποίηση με απολύσεις
Το αρχόμενο Σάββατο 17 Οκτωβρίου οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ πραγματοποιούν άλλη μια απεργιακή συγκέντρωση στις 11:00 το πρωί στην πύλη του εργοστασίου της Λάρυμνας, καθώς πλέον δεν έχουν άλλη επιλογή με βάση τα νέα δεδομένα. Πρώτον, η κυβέρνηση μέσα στον Οκτώβριο θα προχωρήσει στους διαγωνισμούς εκποίησης της ΛΑΡΚΟ χωρίς να δεσμεύεται για τη συνέχιση της λειτουργίας της και για τις θέσεις εργασίας. Δεύτερο, η κυβέρνηση προχωρά στη δημιουργία «κοινωνικού ταμείου» για να απολύσει όλους τους εργαζομένους. Τρίτο. η λειτουργία της ΛΑΡΚΟ με την εικόνα που έχουν οι εργαζόμενοι σταματά το πολύ μέχρι τέλος του έτους.
Όπως καταγγέλλουν, μέσα από την πολιτική της κυβέρνησης να προχωρήσει την ιδιωτικοποίηση – εκποίηση της ΛΑΡΚΟ πάνω από 1.200 εργαζόμενοι πετιούνται στο δρόμο. Μετά από 56 χρόνια συνεχόμενης λειτουργίας η ΛΑΡΚΟ για πρώτη φορά μπαίνει στο κίνδυνο του οριστικού κλεισίματος. Καλούν δε την τοπική κοινωνία γύρω από το εργοστάσιο, γύρω από τα μεταλλεία, όλους τους εργαζόμενους σε όλους τους νομούς της Στερεάς, τα σωματεία και τους φορείς όλης της χώρας, να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους με όλα τα μέσα στον αγώνα που κάνουν οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και στη διασφάλιση όλων των θέσεων εργασίας.
∆ηλώνουν μάλιστα με δραματικό τόνο ότι «έξω από τις εργασίες τους, είτε αυτή είναι στο εργοστάσιο, είτε στα Μεταλλεία, είτε στα γραφεία της ΛΑΡΚΟ, θα μας βγάλουνε μονάχα νεκρούς. Διεκδικούμε τη συνέχιση της ενιαίας λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ για τη διασφάλιση όλων των θέσεων εργασίας. Εμείς εμμένουμε στις θέσεις μας όπως αυτές έχουν κατατεθεί επίσημα στην Βουλή των Ελλήνων».
Το κυρίαρχο αφήγημα πολλών προηγούμενων κυβερνήσεων, της παρούσας αλλά και πολλών ΜΜΕ είναι ότι από το 1963, που ιδρύθηκε, η ΛΑΡΚΟ έχει περάσει τα περισσότερα από τα 57 χρόνια της ιστορίας της σε κατάσταση χρεοκοπίας. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο ιδρυτής της, Μποδοσάκης-Αθανασιάδης, είχε αποκομίσει τεράστια κέρδη από την εκμετάλλευση εργατών και γης (μεταλλεία) τις δεκαετίες ’60 και ’70, αξιοποιώντας και τα περίφημα «θαλασσοδάνεια». Όταν τελικά αποφάσισε ότι δεν αποκομίζει όσα κέρδη ήθελε, το 1983, άφησε σύξυλους και με φέσια τράπεζες και ΔΕΗ. Έτσι η ΛΑΡΚΟ πέρασε στις τράπεζες, και το 1986 στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων, επί ΠΑΣΟΚ, με εκκαθάριση και απολύσεις εργαζομένων. Σήμερα η ΛΑΡΚΟ ανήκει στο Δημόσιο (ΤΑΙΠΕΔ από το 2012) κατά 55,2%, ΔΕΗ 11,4% και Εθνική Τράπεζα 33,4%.
Κατά την τετραετία 2015 – 2018, η εταιρεία είχε σωρευτικές ζημιές 148 εκατ. ευρώ, χρέη προς τρίτους 500 εκατ. ευρώ ενώ εκκρεμεί η επιστροφή 135 εκατ. ευρώ της κρατικής ενίσχυσης που χαρακτηρίστηκε «παράνομη» (μειώθηκε πρόσφατα κατά 30 εκατ. ). Όλοι οι εκάστοτε κυβερνώντες, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ακόμα και ΣΥΡΙΖΑ, αποσιωπούν τα βαθύτερα αίτια απαξίωσης και διάλυσης της ΛΑΡΚΟ. Πρόκειται για τη μοναδική πανευρωπαϊκά βιομηχανία που παράγει σιδηρονικέλιο καλύπτοντας το 6% των αναγκών της Ευρώπης και το 3% παγκόσμια. Έχει εργοτάξια εξόρυξης μεταλλεύματος σε Βοιωτία, Φθιώτιδα, Εύβοια, Καστοριά., και λιγνιτωρυχείο στα Σέρβια Κοζάνης. Η χώρα μας έχει στο υπέδαφός της το 90% των κοιτασμάτων νικελίου της Ευρώπης.
Όταν οι τιμές του μετάλλου ήταν στα ύψη δεν έγιναν οι κατάλληλες ενέργειες καθώς προπωλούσε σε χαμηλότερες τιμές.
Αλλά και η τεχνολογική απαξίωση έπαιξε σημαντικό ρόλο. Η ΛΑΡΚΟ συνέχιζε επί χρόνια να δίνει την πρώτη ύλη σε ξένους ομίλους που παρήγαγαν ανοξείδωτο χάλυβα για κλάδους όπως κατασκευές, αυτοκινητοβιομηχανία, πολεμική βιομηχανία, αλλά και για εργαλεία ιατρικής, κατασκευή οικιακών συσκευών κ.α. και στη χώρα μας έμεινε να εισάγει… κατσαρόλες σε δεκαπλάσια τιμή.
Για να φτάσουμε βέβαια στο σήμερα, στην περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού, όπου πολλές χώρες της ΕΕ σπεύδουν να διασώσουν εταιρείες-κολοσσούς –όπως έγινε στην εποχή των μνημονίων με τις τράπεζες- φορτώνοντας βέβαια τα βάρη στους λαούς. Η Γερμανία που πρωταγωνίστησε στην «τιμωρία» της ΛΑΡΚΟ – ως γνωστόν έχει πανίσχυρη βιομηχανία χάλυβα- ετοίμασε «πακέτο» διάσωσης 10 δισ. ευρώ για τη Lufthansa με δάνεια από κρατική τράπεζα. Γαλλία-Ολλανδία έδωσαν 11 δισ. ευρώ στην Air France / KLM και μάλιστα χωρίς κρατικοποίησή της. Για να μην πάμε όμως μακριά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσέφερε 150 εκατ. ευρώ στην Aegean ήτοι το 11% του τζίρου της. Για τη ΛΑΡΚΟ προφανώς δεν περισσεύει δεκάρα…
