Η κυβέρνηση στη Γαλλία βάζει τέλος στις ατέρμονες δικαστικές διαμάχες των όψιμων κατοίκων της γαλλικής εξοχής με τους γνώριμους σε όλο τον κόσμο ήχους και μυρωδιές της υπαίθρου.
Σύμφωνα με νομοθεσία η οποία υιοθετήθηκε από τη Βουλή και επικυρώθηκε από τη Γερουσία την Πέμπτη, ήχοι όπως η καμπάνα μιας εκκλησίας ή το λάλημα ενός πετεινού εκεί στην αυγή, αλλά και μυρωδιές που αναδίδονται από τα περιττώματα των διαφόρων ζωντανών της υπαίθρου αποτελούν αισθητηριακή κληρονομιά της γαλλικής εξοχής.
Αυτό με απλά λόγια σημαίνει πως κάποιος πολίτης δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί για τέτοια θέματα, ούτε φυσικά δύναται να απευθυνθεί για παρεμφερή ζητήματα στη Δικαιοσύνη.
18.000 προσφυγές για… φωνακλάδες κόκορες και καμπάνες
Στο παρελθόν, τέτοιες υποθέσεις είχαν γίνει είδηση στη Γαλλία, περνώντας ακόμη και τα σύνορα του «εξαγώνου» (όπως αποκαλείται η χώρα λόγω του σχήματος που δημιουργεί η επικράτειά της), με πιο χαρακτηριστική την υπόθεση του κόκορα Μορίς. Τα τελευταία 10 χρόνια, σύμφωνα με δημοσίευμα της Francebleu.fr, 18.000 παρόμοιες υποθέσεις οδηγήθηκαν στα δικαστήρια από κατοίκους που ενοχλούνταν με τους ήχους και τις μυρωδιές της υπαίθρου.
«Ένας πολίτης που καταφεύγει στην εξοχή προκειμένου να γλιτώσει από τον θόρυβο της πόλης πρέπει να ξέρει πως δεν είναι κατακτητής! Οφείλει να γνωρίζει πως και η εξοχή έχει τα μειονεκτήματά της. Η ύπαιθρος δεν σημαίνει απαραίτητα απόλυτη γαλήνη» σημειώνει ο Ζαν Πιερ Ντεκούλ, γερουσιαστής από τον γαλλικό βορρά.
Ο ίδιος σημειώνει ωστόσο πως η νέα νομοθεσία δεν έρχεται προκειμένου να εντείνει τις αντιθέσεις: «Δεν έχουμε στόχο να βάλουμε τους αγρότες απέναντι από τους νέους κατοίκους της εξοχής ή τους τουρίστες, αλλά να μονιάσουμε όλους όσοι βρίσκονται στην επαρχία, προκειμένου να επιτρέψουμε σε όλους να ζουν μαζί».
Η απίθανη πινακίδα σε χωριό της Γαλλίας
Ενδιαφέρον έχει η περίπτωση του Ινσί-αν-Αρτουά, ενός χωριού 600 κατοίκων, του οποίου ο δήμαρχος ήρθε πολλές φορές αντιμέτωπος με τέτοια περιστατικά. Ορισμένοι κάτοικοι έκριναν πως ο κόκορας λαλούσε πολύ δυνατά και πως οι καμπάνες ηχούσαν πολύ βίαια. Έτσι, ο Μισέλ Ρουσό, όπως ονομάζεται ο δήμαρχος, ανήρτησε ένα πανό στην είσοδο του χωριού, το οποίο έγραφε: «Σε γενικές γραμμές, σας λέμε: έτσι είναι η ζωή στην εξοχή. Όσοι δεν είναι σε… φάση, μπορούν να μετακομίσουν».
Σε άλλο πανό αναγράφεται: «Εισέρχεστε με δική σας ευθύνη. Εδώ έχουμε καμπαναριά που χτυπούν τακτικά, κόκορες που λαλούν πολύ νωρίς και ζώα που ζουν κοντά στα σπίτια». Πάντως, ο δήμαρχος του μικρού χωριού της Γαλλίας σημειώνει πως το πανό είχε αποτέλεσμα προκειμένου να ηρεμήσουν τα πνεύματα. «Προκρίνω πάντα τον διάλογο, αλλά όταν κάποιος εύχεται “να πεθάνει ο κόκορας” γιατί κάνει πολύ θόρυβο, αν δεν υπάρχει νόμος να τον προστατεύει τότε έχουμε πρόβλημα».
Όσο για το τι περιλαμβάνεται στη λεγόμενη αισθητηριακή κληρονομιά, οι εκλεγμένοι της Γερουσίας σημειώνουν πως αυτό θα καθορίζεται από κάθε γαλλική περιφέρεια ξεχωριστά. Για παράδειγμα, ο ήχος των γλάρων στις παραθαλάσσιες περιοχές σαφέστατα μπορεί να ανήκει στην αισθητηριακή κληρονομιά τους, κάτι που δεν είναι απαραίτητο σε πιο ορεινές περιφέρειες.
