-Πωπωπωπω…πώς γίναμε έτσι; Κοίτα πόσο απάνθρωπα χτυπάνε οι νεαροί τον σταθμάρχη!…άμα ήταν τα δικά μου παιδιά θα τους έκοβα τα χέρια…. -«Μαμά, θα ΄ρθεις να παίξουμε μαζί; Δεν έχω χρόνο τώρα παιδάκι μου..παίξε με το pc σου και μη με ζαλίζεις».
– Δεν ντρέπονται λιγάκι…εμείς τους εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας και εκείνα τα παλιοτόμαρα έχουν το θράσος να σηκώσουν το χέρι πάνω τους… -«Πρόσεξε κορίτσι μου… ό,τι σου πουν να κάνεις και μη φέρεις καμία αντίρρηση. Ο πρωταθλητισμός απαιτεί τυφλή υπακοή. Αν αντιδράς θα βγεις εκτός παιχνιδιού»
-Δεν υπάρχουν πλέον αξίες… στο βωμό του χρήματος όλα θυσιάζονται. Αγοράζονται συνειδήσεις, ξεκληρίζονται οικογένειες… «αγόρι μου γλυκό άκουσέ με λίγο. Να παντρευτείς μία κοπέλα από ευκατάστατη οικογένεια, να λύσεις το πρόβλημα της ζωής σου. Μη κοιτάς εμένα, άλλες εποχές τότε».
– Kοίτα, κοίτα πώς μιλούν στον καθηγητή τους. Δεν υπάρχει πλέον σεβασμός. Στα δικά μας μαθητικά χρόνια άμα αντιμιλούσες στο Δάσκαλο, σου έβγαζε το τσουλούφι… «αγοράκι μου γιατί σου έβαλε 15 στα μαθηματικά; θα πάω να τον πιάσω να του ζητήσω τον λόγο. Θα ξεσηκώσω και άλλες μανάδες».
-Μα καλά…τώρα τα θυμήθηκαν; Eκβιασμοί, δωροδοκίες, απειλές, σιωπές. Γιατί δεν μιλούσαν τότε; Ήμαρτον, σε τι κοινωνία ζούμε;…. -«Πού ήσουν κορίτσι μου και άργησες; θα μας φάει ο πατέρας σου εάν του τα πω όλα. Ρεζίλι έχουμε γίνει στη γειτονιά»…
Ας μη πέφτουμε από τα σύννεφα, λοιπόν, για περιστατικά βίας, απρέπειας, ανηθικότητας και εν γένει παραβατικότητας. Όλοι είμαστε συν- υπεύθυνοι για τη δράση του κοινωνικού συνόλου. Από την ένοχη σιωπή μας μέχρι την υγιή αντίδρασή μας.
Λάζαρος Ι. Κόλλιας
Εκπαιδευτικός
