Έξι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον θάνατο του Κώστα Τσάκωνα. Ο κωμικός ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στο κοινό και άφησε το δικό του ξεχωριστό στίγμα στην κωμωδία, τις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90. Χαρακτηριστικοί οι ρόλοι του στην ταινία του Θόδωρου Μαραγκού «Μάθε παιδί μου γράμματα» (1981) και στις βιντεοταινίες «Κλασική περίπτωση βλάβης» (1987) και «Η μεγάλη απόφραξη» (1988).
Ο Κώστας Τσάκωνας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου 1943. Από 11 χρόνων βγήκε στη βιοπάλη, ενώ παράλληλα φοιτούσε σε νυχτερινό σχολείο. Σπούδασε υποκριτική στη δραματική σχολή του «Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου» του Λεωνίδα Τριβιζά και τη δραματική σχολή «Βεάκη».
Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο έγινε με εντελώς τυχαίο τρόπο, σε μία ταινία μικρού μήκους του συμμαθητή του Κώστα Ζυρίνη. Στη συνέχεια έπαιξε πολλούς ρόλους στον κινηματογράφο, το θέατρο και στην τηλεόραση, δίπλα σε σπουδαίους κωμικούς ηθοποιούς, όπως ο Θανάσης Βέγγος, ο Σωτήρης Μουστάκας, ο Στάθης Ψάλτης και ο Κώστας Βουτσάς.
Τη δεκαετία του ‘80 έγινε ευρύτερα γνωστός, μέσα από τις βιντεοκασέτες, όπου είχε πάντα πρωταγωνιστικούς ρόλους. Διακρίθηκε ιδιαίτερα στο θέατρο, σε επιθεωρησιακούς ρόλους, που διακωμωδούσαν τα κόμματα εξουσίας της εποχής, το πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία.
Από το 2004 η μοίρα τού έπαιξε άσχημο παιγνίδι. Τότε τραυματίστηκε σοβαρά, όταν ένα δέντρο έπεσε στο κεφάλι του, το 2010 έπαθε εγκεφαλικό και το 2014 διαγνώστηκε με καρκίνο στην ουροδόχο κύστη. Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του δεν μπορούσε να περπατήσει περισσότερο από 15 λεπτά την ημέρα. Αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια τη σοβαρή κατάσταση της υγείας του, έχοντας αποταμιεύσει τα αναγκαία χρήματα για τα γεράματά του, όπως είχε δηλώσει.
Ο ίδιος ήθελε να βγει στο σανίδι, παρά την κατάσταση της υγείας του, αλλά στο μυαλό του γυρόφερνε μια φράση που του είχε πει ο Νίκος Σταυρίδης: «Ποτέ μη ζητήσεις να παίξεις και να λένε «τον καημένο, πώς κατάντησε…». Δεν πρέπει να σε βλέπουν και να σε λυπούνται. Ο ηθοποιός εκπέμπει φως, λάμψη, γέλιο, κλάμα. Όχι μιζέρια».
Ο Κώστας Τσάκωνας πέθανε στην Κόρινθο στις 4 Νοεμβρίου 2015, σε ηλικία 72 ετών.
Είπε…
Το πάθος μου ήταν πάντα η τεχνολογία. Να μάθω την τέχνη του μηχανικού και του ηλεκτρολόγου. Αν περάσει μία ημέρα που δεν κάνω κάποιο μερεμέτι είναι μία ημέρα άδεια. Αυτός είναι ο ψυχικός μου κόσμος. Τα εργαλεία μου είναι η ψυχή μου.
Εγώ έχω το χάρισμα ότι γεννήθηκα με τη φάτσα και τη φωνή του Καραγκιόζη.
Η ζωή μου είναι βίος και ξυπολιτεία. Ξυπόλυτος κυκλοφορούσα μικρός. Θυμάμαι τα πρώτα μου παπούτσια, μου τα πήρε ο πατέρας μου εννέα χρόνων.
Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι καθόλου. Κάποια στιγμή θα φύγουμε από τη ζωή. Άλλωστε τον θάνατο και την εφορία δεν τα αποφεύγεις.
