«Πας μη Έλλην, βάρβαρος» έλεγαν τα αρχαία πατριωτάκια. Όποιος δεν είναι Έλληνας, είναι βάρβαρος. Αυτό είπαν; Ναι, αυτό ακριβώς είπαν, αλλά δεν εννοούσαν αυτό που καταλαβαίνει ο κάθε βάρβαρος. Εννοούσαν πως δεν αποκλείεται ανάμεσα στους βάρβαρους να υπάρχουν και Έλληνες. Να κάνω την παγκόσμια μετάφραση του «Πας μη Έλλην, βάρβαρος».
Στο λέει ξεκάθαρα. Δεν είσαι Έλληνας; Τέρμα και τελείωσε είσαι βάρβαρος. Επειδή, όμως, όλοι γνωρίζουν τι εστί βάρβαρος και ελάχιστοι τι εστί Έλλην, δεν είναι περιττό το μαθηματάκι. Η έννοια «Έλλην» δεν έχει σχέση με κάτι πατριωτικό, εθνικό, όχι βέβαια. Έλληνας είναι αυτός που έχει σκέψη ελληνική. Έλληνας είναι εξ ορισμού ο υπερεθνιστής, όχι ο διεθνιστής, πολύ περισσότερο ούτε ο εθνικιστής.
Έλληνας μπορεί να είναι ο Νορβηγός και ο Βρετανός, μάλιστα να μην είναι καν κάτοικος της Ελλάδος, γιος ή κόρη Έλληνα, με αστυνομική ταυτότητα ελληνική και οπαδός του σύριζα και της ΝΔ, μέλος της θύρας 13 και 7. Να ξέρουμε τι λέμε. Δεν είναι Έλληνας αυτός που γεννήθηκε στην Ελλάδα, από γονείς Έλληνες, αν δεν έχει ελληνική παιδεία. Έλληνας είναι αυτός ο οποίος δεν είναι βάρβαρος και βάρβαρος είναι εκείνος ο οποίος δεν βρίσκει νόημα ζωής στον αντίπαλο, στον εχθρό. Όταν ο ανύπαρκτος, ο τίποτας θαρρεί πως η ύπαρξη του εξαρτάται από άλλον.
Ο φανατισμός ορίζει τον βάρβαρο, όχι τον Έλληνα. Ο θρησκευτικός, ο κομματικός, ο ποδοσφαιρικός, ο εθνικός, ο φυλετικός, ο όποιος φανατισμός. Οι αράδες με αφορμή ότι το 1349, στις 14 Φεβρουαρίου, κάψανε ζωντανούς 2.000 Εβραίους στο Στρασβούργο.
Πάνωλης. Η πανούκλα. Ένα τσιμπηματάκι από ψύλλο αρκεί να μολυνθεί κανείς με βαρειάς μορφή οξεία λοιμώδη νόσο και να προκληθεί επιδημία, που να εξαφανίζει πόλεις ολόκληρες, να σακατεύει πληθυσμούς. Στα μέσα, λοιπόν, του 14ου αιώνα η βουβωνική πανούκλα, άλλη είναι η πνευμονική, όπως άλλη η σηψαιμική, σακάτεψε τη μισή Ευρώπη. Θέρισε κοσμάκη. Ποιος φταίει;
Οι Εβραίοι που σταύρωσαν τον Χριστούλη. Αυτοί οι κερατάδες τοκογλύφοι, η καταραμένη φυλή, έριξαν δηλητήριο στα πηγάδια προκειμένου να αρρωστήσει ο κοσμάκης. Φρικαλεότητες. Κανένα λόγο, βρε μαλάκες, δεν είχαν οι Εβραίοι να κάνουν αυτό που τους χρέωσαν. Υπήρχαν, όμως, σοβαρότατοι λόγοι να τους στήσουν ένοχους και να παρασύρουν τον όχλο. Και τα κατάφεραν διότι λειτούργησε ο φανατισμός του όχλου. Ο τυφλός φανατισμός. Και ο ήπιος, και ο ακίνδυνος φανατισμός μαρτυρά βαρβαρότητα.
Βρήκαν, λοιπόν, την ευκαιρία της επιδημίας οι φεουδάρχες που είχαν δανειστεί λεφτά από τους Εβραίους. Και οι Εβραίοι είχαν να διαλέξουν: ”Ή στην πυρά ή βαπτίζεσαι χριστιανός και επιστρέφεις τα χρεόγραφα, τα ενέχυρα”. Όσοι προύχοντες δεν είχαν κανένα οικονομικό νταραβέρι μαζί τους αρνήθηκαν να καταδικάσουν τους Εβραίους για την πανούκλα. Ο λαός, όμως, θρησκόληπτος και απελπισμένος ζητούσε την τιμωρία τους. Μαχαίρωναν, έπνιγαν τους φουκαράδες Εβραίους, πλούσιους και φτωχούς.
