Ένα οδοιπορικό στα χτυπημένα από την καταστροφική πυρκαγιά χωριά με αφορμή το πρόγραμμα «Το Μέγαρο στη Βόρεια Εύβοια–Οι Γέφυρες της Μουσικής». Η συγκινητική συναυλία, η ανταπόκριση των παιδιών στα εκπαιδευτικά προγράμματα και οι ανησυχίες των κατοίκων
Αύγουστος 2021: Η Βόρεια Εύβοια φλέγεται απ’ άκρη σ΄ άκρη της. Οι κάτοικοί της ζουν επί εννέα ολόκληρα 24ωρα τον εφιάλτη της φωτιάς. Παλεύουν με νύχια και με δόντια να σώσουν τα σπίτια τους, τις περιουσίες τους, τις ζωές τους.
Σεπτέμβριος 2022. Βράδυ Σαββάτου, στο ορεινό χωριό Κουρκουλοί, εκεί όπου, πριν έναν περίπου χρόνο, διαδραματιζόταν μια ανείπωτη τραγωδία με τις πύρινες γλώσσες να έχουν φθάσει μια ανάσα από τα πρώτα σπίτια. Οι κάτοικοι έχουν συγκεντρωθεί και πάλι στην πλατεία, όπως τότε, αλλά αυτή τη φορά για έναν λόγο ευχάριστο. Μοιάζουν να έχουν σταθεί και πάλι στα πόδια τους, να συνεχίζουν τις ζωές τους, στο βλέμμα τους όμως εξακολουθεί να υπάρχει ο πόνος για όσα δραματικά βίωσαν αλλά και η αγωνία γι΄ αυτά που τούς επιφυλάσσει το μέλλον.
Άτομα κάθε ηλικίας, από μωρά παιδιά στα καρότσια, νέους, μεσήλικες και γεροντάκια με τα μπαστούνια τους, έχουν πάρει θέση σε μια από τις πλαστικές καρέκλες που έχουν στηθεί στην πλατεία ή στα τραπέζια του καφενείου, απ΄ όπου αναδύεται η έντονη η μυρωδιά από τα ψημένα σουβλάκια, και περιμένουν να ξεκινήσει η συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη που διοργανώνει το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο πλαίσιο του προγράμματος «Το Μέγαρο στη Βόρεια Εύβοια–Οι Γέφυρες της Μουσικής». Ένα πρόγραμμα που ξεκίνησε τον Ιούλιο, ολοκληρώνεται στα τέλη του μήνα, περιλαμβάνει δωρεάν εκδηλώσεις και εκπαιδευτικές δράσεις σε διαφορετικά σημεία της Βόρειας Εύβοιας και «πρέπει οπωσδήποτε να συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια», όπως υπογραμμίζει ο καλλιτεχνικός διευθυντής της σειράς του Μεγάρου «Γέφυρες» Δημήτρης Μαραγκόπουλος.
Το σκηνικό δεν θυμίζει μια κοινή καλοκαιρινή συναυλία. Δεν υπάρχουν εντυπωσιακά φώτα ούτε τεράστια μεγάφωνα. Για να στηθούν τα απολύτως απαραίτητα επιστρατεύεται ο γερανός του πυροσβεστικού οχήματος του χωριού. Όλα είναι απλά, λιτά, διαφορετικά αλλά τόσο ουσιαστικά και ανθρώπινα…!
Πάνω στη σκηνή ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, μόνος, με μια κιθάρα, σε απόσταση αναπνοής από τον κόσμο, τον κοιτά στα μάτια και τραγουδά λες και θέλει να διώξει τη σκιά των δυσάρεστων αναμνήσεων από το βλέμμα του. Δεν είναι εύκολο και το ξέρει. Κι ο ίδιος άλλωστε, όταν έφθασε στο χωριό, λίγες ώρες νωρίτερα, δεν κατάφερε να συγκρατήσει τα δάκρυα του αντικρύζοντας τα βαθιά τραύματα που προκάλεσε η φωτιά στη φύση.
