Εργαζόμενοι ΛΑΡΚΟ: Συνεχίζουμε μέχρι την νίκη

Ανακοίνωση – κάλεσμα στη γενική απεργία της 9^ης Νοεμβρίου εξέδωσε η Αγωνιστική Ενότητα Εργαζομένων ΛΑΡΚΟ, καταγγέλλοντας συγχρόνως το σταδιακό κλείσιμο της βιομηχανίας που καλύπτει το 90% της παραγωγής του σιδηρονικελίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ξεπούλημα της περιουσίας αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων σε τιμή που «προκαλεί γέλιο στον κάθε πικραμένο».

Διαβάστε την ανακοίνωση των εργαζομένων

«Χτύπησε το «σφυρί» της εκποίησης της ΛΑΡΚΟ και του Ορυκτού Πλούτου της χώρας μας που αξιοποιεί.Οι θέσεις και οι προτάσεις των εργαζομένων προς όφελός όλου του ελληνικού λαού μένουν στα συρτάρια των υπουργείων. Η επαναλειτουργία της, οι θέσεις εργασίας και τα δικαιώματα, στον «αέρα».

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες

Στα 60 χρόνια λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ, 75 περίπου εκατομμύρια τόνοι χώμα, έχουν μετατραπεί σε ατσάλι. Ο απολογισμός για τον Μποδοσάκη, τους μετόχους, τις Κυβερνήσεις, τους μεγάλο προμηθευτές, τους μεγαλοεργολάβους, τους ημέτερους που πούλαγαν και τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους πελάτες της ΛΑΡΚΟ που έπαιρναν το προϊόν της και αξιοποιούσαν την υπέρ αξία του για 6 δεκαετίες, είναι:

800 χιλιάδες τόνοι νικελίου αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ.
«Μπίζνες», θαλασσοδάνεια, υπερ τιμολογήσεις, εξυπηρέτηση ημετέρων, «εκκαθαρίσεις και εξυγιάνσεις». Ανάλογα το μετοχικό σχήμα και η τακτική. Σταθερός κανόνας τα κέρδη στις «πλάτες» των εργαζομένων.

Ο απολογισμός για τους εργαζόμενους:

Φωτιά, σίδερο, «ποτάμια» αίμα και ιδρώτα για να παραχθεί αυτός ο πλούτος.
80 νεκροί στην ώρα εργασίας.
Εκατοντάδες νεκροί από επαγγελματικές ασθένειες.
Εκατοντάδες σακατεμένοι και ασθενείς εφόρου ζωής.
Αρνητικές επιπτώσεις στο περιβάλλον, σε γη και ύδωρ, όχι γιατί δεν υπήρχαν τρόποι προστασίας, αλλά γιατί δεν πάρθηκαν μέτρα.
Απολύσεις το 1982, το 1987, το 2006, το 2009, το 2022.
Διαθεσιμότητες το 1992 και το 1999.
Εκκαθάριση το 1987, εκκαθάριση από το 2020 μέχρι σήμερα.

Μέσα από αυτή τη δραστηριότητα οι εργαζόμενοι από γενιά σε γενιά μάθαμε και αγαπήσαμε αυτή την τέχνη. «Πληρώσαμε τα δίδακτρα» με πόνο, με τη ζωή μας.

Η κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να ενημερώσει με λόγια νέτα σκέτα, τόσο τους εργαζόμενους, όσο και το σύνολο του ελληνικού λαού, απαντώντας στους εξής προβληματισμούς:

Πώς διασφαλίζεται η συνέχιση της εργασίας όλων των εργαζομένων (και των εργαζομένων των εργολαβιών);
Πότε θα μετατραπούν οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, σε αορίστου και θα ενσωματωθούν όλοι οι εργαζόμενοι των εργολαβιών στην ίδια τη ΛΑΡΚΟ;
Πότε θα επιστραφούν τα δώρα εορτών, το επίδομα αδείας, οι μηνιαίες περικοπές, θα υπογραφεί ΣΣΕ με αυξήσεις που θα αντισταθμίζουν την σημερινή ακρίβεια;
Πως θα διασφαλιστεί η παραμονή των εργαζομένων σε αυτό τον τόπο που πλήρωσε με ζωές ανθρώπων τη λειτουργία της ΛΑΡΚΟ;
Με τι αντίτιμο θα δοθεί το 90% των συνολικών μεταλλευμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε κοβάλτιο και νικέλιο που ανέρχονται σύμφωνα με τις εκτιμήσεις σε απόθεμα 2 εκατομμυρίων τόνων;
Με τι αντίτιμο θα δοθεί το μοναδικό εργοστάσιο παραγωγής σιδηρονικελίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι εγκαταστάσεις των μεταλλείων, τα ένα εκατομμύριο στρέμματα γης, οι πλούσιες πρώτες ύλες και ο εξοπλισμός που τα συνοδεύουν;
Πώς εξασφαλίζεται η αξιοποίηση των Μεταλλευμάτων που παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα και στην κατασκευή συσσωρευτών ενέργειας;
Ανεξάρτητα από το αντίτιμο πού όσοι κυβέρνησαν θα το αξιοποιήσουν για προσχηματικές αντιπαραθέσεις, πώς διασφαλίζεται η επαναλειτουργία, η συνέχιση της ενιαίας λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ, ο εκσυγχρονισμός και η παραπέρα ανάπτυξη των μεταλλείων και του πυρομεταλλουργικού εργοστάσιο που έχουν την δυνατότητα να προσφέρουν χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας;
Πως και πότε θα καλυφθούν με πολιτική απόφαση οι οικονομικές εκκρεμότητες απέναντι στους εργαζόμενους που αφορούν την καταβολή των ασφαλιστηρίων ζωής και την διαφορά των αποζημιώσεων όπως αυτά προκύπτουν από τις Επ.ΣΣΕ;

Το νομοθετικό πλαίσιο που εφαρμόστηκε στη ΛΑΡΚΟ ήταν στρατηγική επιλογή κυβερνήσεων, Ευρωπαϊκής Ένωσης και επιχειρηματικών ομίλων με στόχο να εφαρμοστεί σε όλη την εργατική τάξη. Μέσα από αυτό, τα τελευταία 3 χρόνια οι οικονομικές συνθήκες που μας επέβαλε η κυβέρνηση μας έχουν φτάσει στα όριά της χρεοκοπίας, παρέσυρε μαζί μας το σύνολο των τοπικών κοινωνιών. Σπαταλήθηκε κρατικό χρήμα, έγινε ωμή κλοπή στο μόχθο των εργαζομένων, των μικρών αυτοαπασχολούμενων, κατακρεούργησαν τα δικαιώματά μας, γκρέμισαν τα όνειρα μιας ζωής, απαξίωσαν εγκαταστάσεις και εργαζόμενους.

Αυτό το σχέδιο είχε στόχο να καλύψει την «γύμνια» του σήμερα, το άνοιγμα των οικονομικών προσφορών, που αν είναι στο οικονομικό ύψος που αναφέρουνε διάφορα δημοσιεύματα, προκαλεί γέλιο στον κάθε πικραμένο. Με βάση τα δημοσιεύματα, εργοστάσιο, εγκαταστάσεις, εξοπλισμός, πάνω από 1 εκατομμύριο στρέμματα γη που περιέχουν νικέλιο και κοβάλτιο, λιμάνια, 2 εργατικοί οικισμοί 1000 περίπου διαμερισμάτων κ.α. δίνονται με 5 ευρώ το στρέμμα. «Πακέτο», χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς «βαρίδια», χωρίς εργαζόμενους.

Σήμερα, 3 χρόνια μετά την έναρξη της εκκαθάρισης, με κομμένους μισθούς, χωρίς δώρα εορτών, χωρίς επίδομα αδείας, με συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή καθεστώς εργολαβιών, ζούμε την ανασφάλεια. Δεν ξέρουμε το τι θα ξημερώσει αύριο:

Υπάρχουν μικρό εργολάβοι – αυτό απασχολούμενοι που έχουν 3 μήνες να κάνουν μεροκάματο.
Ο εργολάβος (ΤΕΧΝΟΣΤΥΛ) που απασχολεί 70 εργαζόμενους στην καθημερινή συντήρηση του εργοστασίου έστειλε «πρόσκληση διαβουλεύσεων για ομαδική απόλυση».
1 Γενάρη σύμφωνα με το νομοθετικό χρονοδιάγραμμα, όλοι οι εργαζόμενοι, άπαντες, θα βρεθούμε στο ταμείο ανεργίας και θα «πάρουμε σειρά» για τα προγράμματα αυτής μέσα από την «κοινωφελή εργασία» και το «ταμείο παγκοσμιοποίησης».
Αντιμετωπίζουμε τη γενική ακρίβεια στα είδη πλατιάς κατανάλωσης, στην ενέργεια, σε όλες τις πτυχές της ζωής, με απόγνωση και από ότι δείχνουν τα πράγματα δεν φαίνεται σύντομα, έως και καθόλου η επαναλειτουργία της ΛΑΡΚΟ.

Δεν έχουμε πει την τελευταία μας λέξη, είμαστε ζωντανοί και μέσα στην ΛΑΡΚΟ. Δεν έχουμε να περιμένουμε κανέναν «σωτήρα» και καμιά «φιλοεργατική» Κυβέρνηση. Έχουμε την αξιοπρέπειά μας, την ενότητα, την θέληση, την αποφασιστικότητα, την μεγάλη πείρα και την αλληλεγγύη από όλη την εργατική τάξη για να συνεχίσουμε το δρόμο που χαράξαμε.

Επιδιώκουμε πάντα τον διάλογο, αλλά επειδή συνήθως αυτός είναι προσχηματικός και όχι ουσιαστικός, είμαστε και έτοιμοι σε κάθε περίπτωση για αγωνιστική απάντηση και συνέχεια. Είμαστε έτοιμοι να παρέμβουμε με όποια μορφή εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Σε αυτή τη φάση, παράλληλα με τις δικαστικές μάχες που δίνουμε και αφορούν την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων και από αυτό το μετερίζι, προετοιμάζουμε την επιτυχία της Γενικής απεργίας στις 9 Νοεμβρίου όπου θα δώσουμε το παρόν, δίπλα και μαζί με αυτούς που μας έχουν στηρίξει έμπρακτα όλο αυτό το διάστημα. Διεκδικώντας από κοινού να καταργηθεί η αντιλαϊκή πολιτική στο σύνολο της.

Η εκποίηση της ΛΑΡΚΟ και ο Γολγοθάς που ανεβαίνουμε καθημερινά, είναι κομμάτι της αντεργατικής πολιτικής που ζουν όλοι οι εργαζόμενοι της χώρας μας. Η ακρίβεια πού ζουν οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ και η οικονομική ασφυξία που φέρνει αυτή, η ανασφάλεια και η απόγνωση, είναι τα στάνταρ που ζουν όλοι οι εργαζόμενοι της χώρας μας.

Η 9 Νοέμβρη θα είναι αφετηρία νέων, ενιαίων και συντονισμένων αγώνων όλης της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Οι « επενδυτές – σωτήρες» θα μας βρουν στην ΛΑΡΚΟ, στο σπίτι μας, στα χωριά που πάνε σχολείο τα παιδιά μας, που ζουν οι οικογένειές μας, που έχουμε τους νεκρούς μας.

Η ΛΑΡΚΟ ανήκει στους εργάτες. Την έχτισαν εργάτες. Την πλήρωσαν εργάτες. Εκμεταλλεύεται τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας που ανήκει στον εργαζόμενο λαό.

Καλή αντάμωση και καλή αρχή στο σταθμό τις 9 Νοέμβρη. Συνεχίζουμε μέχρι την νίκη.»