Φέρουν αρκετές ονομασίες μιας και δεν είναι μια, αλλά δεκατέσσερις συνολικά μικρές λίμνες, όμως είναι γενικά γνωστές ως Λίμνες Μεταλλείων, ή Λίμνες Ορυχείων Λευκόλιθου. Και αυτό τα λέει όλα… ή και όχι; Σίγουρα εξηγεί την προέλευσή τους, όμως ως γνωστόν μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις… οπότε ας τις γνωρίσουμε…
Χωρίζονται σε δύο διαφορετικά συμπλέγματα με κοντινή όμως απόσταση μεταξύ τους, τα οποία καλύπτουν μια επιφάνεια που αγγίζει τα 10.000 περίπου στρέμματα, σύμφωνα με το travelinspiration.gr. Το πρώτο μέρος της βρίσκεται δίπλα από το Παρασκευόρεμα, ανάμεσα στο χωριό Μαντούδι και Προκόπι σε ελάχιστη απόσταση από την επαρχιακή οδό Χαλκίδας – Αιδηψού. Στην απέναντι πλαγιά τώρα, στο όρος Καντήλι, είναι διάσπαρτο το δεύτερο μέρος των λιμνών, ανάμεσα στα χωριά Τρούπι, Καλύβια και Σπαθάρι ενώ στον χάρτη εμφανίζονται ως Λίμνη Παπαστράτη και Λίμνες Κηρέα. Οι περισσότερες από αυτές έχουν βάθος περίπου 80 μέτρων μιας και σε αυτό το βάθος σταματούσε η εξορυκτική διαδικασία λευκόλιθου, καθώς εμφανιζόταν πλέον ο υπόγειος υδροφόρος ορίζοντας.
Πώς σχηματίστηκαν
Αναζητώντας κανείς την προέλευση των λιμνών, πρέπει να γυρίσει αρκετά χρόνια πίσω, κοντά στα τέλη του 19ου αιώνα, στην εποχή λοιπόν που τα κοιτάσματα λευκόλιθου έπαιρναν τον δρόμο τους για την κάλυψη των αναγκών σε Ευρώπη και Αμερική. Μάλιστα, το συγκεκριμένο κοίτασμα είχε θεωρηθεί ως ένα από τα σημαντικότερα ολόκληρης της χώρας μαζί με το θειάφι της Μήλου, τη Σμύριδα της Νάξου, αλλά και τα μεταλλεύματα του Λαυρίου και της Σαντορίνης.
Όμως όπως όλα φτάνουν στο τέλος τους, έτσι και η συγκεκριμένη βιομηχανία που κρατούσε τα πρωτεία στην περιοχή, έφτασε στο τέλος της σχεδόν 40 ολόκληρα χρόνια πίσω, με αποτέλεσμα να κλείσει οριστικά στις αρχές του 21ου αιώνα. Οι τεράστιες «τρύπες» που είχαν δημιουργηθεί έμοιαζαν με τους κρατήρες της Σελήνης, όμως η φύση ανέλαβε το δικό της έργο, αργά μα σταθερά.
Οι «τρύπες» γέμισαν με νερό προσελκύοντας σταδιακά πολλά είδη χλωρίδας και πανίδας που για χρόνια είχαν εξαφανιστεί από την περιοχή. Άγρια καλάμια, πικροδάφνες, πεύκα μα και πολλά είδη ψαριών από γόνους που έριξαν οι ίδιοι οι άνθρωποι, αλλά και χελώνες και πολλά είδη πουλιών ζουν πλέον στην περιοχή των λιμνών, αλλάζοντας άρδην την εμφάνιση της.
Στις μέρες μας, αν και η εξορυκτική διαδικασία λειτουργεί ακόμα σε περιορισμένη όμως κλίμακα από μικρότερες βιομηχανίες, η παρουσία των λιμνών μας κάνει να κατανοήσουμε απόλυτα τη δύναμη της φύσης και τους τρόπους που η ίδια προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές τη. Πρόκειται για ένα πραγματικά μαγικό αποτέλεσμα, άρρηκτα συνδεδεμένο με την «εξωπραγματική» εικόνα που πλέον παρουσιάζει η περιοχή…
