Το δάγκωμα των νυχιών (ονυχοφαγία )είναι μία απο του στόματος συνήθεια. Η χρήση του στόματος για σκοπούς εκτός απο την ομιλία είναι μία κατηγορία που περιλαμβάνει το τρίξιμο των δοντιών , πιπίλισμα , μάσημα μολυβιού και την αναπνοή απο το στόμα. Το δάγκωμα των νυχιών αρχίζει απο την παιδική ηλικία, αυξάνεται σημαντικά κατα τη διάρκεια της εφηβείας και μειώνεται συνήθως στις μεγαλύτερες ηλικίες, αν και η συνήθεια μπορεί να συνεχίσει και στην ενήλικη ζωή. Η σημαντική αύξηση της ονυχοφαγίας κατα την εφηβεία μπορεί να εξηγηθεί απο τη δυσκολία των μεταβατικών φάσεων στη ζωή ενός ατόμου και την αίσθηση της αστάθειας που συνδέεται με τις εν λόγω φάσεις.
Από τον παιδίατρο Νικόλαο Βουδούρη
Σύμφωνα με το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών , το δάγκωμα των νυχιών έχει ταξινομηθεί στις < ψυχαναγκαστικές και συναφείς διαταραχές>.
Τα αίτια του δαγκώματος των νυχιών.
Το δάγκωμα των νυχιών είναι μία αναγνωρισμένη συνήθεια και τα ακριβή αίτια της είναι υπο συζήτηση. Τα αίτια της ονυχοφαγίας μπορεί να περιλαμβάνουν ψυχολογικούς ή οικογενειακούς παράγοντες. Αν και είναι άγνωστο αν υπάρχει γενετική προδιάθεση για το δάγκωμα των νυχιών ή αυτή η συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα μίμησης άλλων μελών της οικογένειας που έχουν υιοθετήσει αυτή τη συνήθεια. Το δάγκωμα των νυχιών είναι περισσότερο διαδεδομένο στα παιδιά οι γονείς των οποίων είχαν αυτή τη συνήθεια , ακόμη και όταν οι γονείς ανέφεραν πως είχε γίνει παύση της συνήθειας πριν απο τη γέννηση των παιδιών.
Η ονυχοφαγία μερικές φορές μπορεί να επηρεάσει και άτομα που είναι ψυχολογικά σταθερά, αλλά συνήθως είναι σημάδι της απώλειας του ελέγχου απέναντι σε δύσκολα καθήκοντα. Οι κύριοι ψυχολογικοί παράγοντες που βρέθηκαν να σχετίζονται με αυτή την συμπεριφορά είναι το άγχος , η νευρικότητα και η χαμηλή διάθεση. Στη πραγματικότητα το δάγκωμα των νυχιών έχει αποδειχθεί ότι είναι ένας μηχανισμός αντιμετώπισης του στρές και οι ασθενείς των οποίων το δάγκωμα των νυχιών περιγράφεται ως εθισμός μπορεί να εμφανίσουν περισσότερες αγωνίες κατά τη προσπάθεια να απέχουν απο την ονυχοφαγία. Απο την άλλη πλευρά η έλλειψη διέγερσης ή η πλήξη μπορούν επίσης να προκαλέσουν ή να επιδεινώσουν το δάγκωμα των νυχιών. Επίσης πιθανές αιτίες μπορεί να είναι η πείνα ή η χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Ψυχικές διαταραχές που σχετίζονται με το δάγκωμα των νυχιών.
Η ονυχοφαγία θεωρείται ότι είναι μία αυτόματη και ακούσια συμπεριφορά. Στην ενήλικη ζωή, οι ερευνητές υποπτεύονται ότι οι εναλλακτικές λύσεις είναι το κάπνισμα και οι τσίχλες. Μία θεωρία είναι ότι η ονυχοφαγία αποτελεί συνέχεια της συνήθειας του πιπιλίσματος του αντίχειρα.
Οι περισσότερες περιπτώσεις ονυχοφαγίας θεωρείται πως είναι μόνο ένα αισθητικό πρόβλημα. Ωστόσο , όταν προυπάρχουν και άλλες συνθήκες είναι ψυχιατρικής προέλευσης .Τουλάχιστον μία νοσηρή ψυχική διαταραχή ήταν παρούσα στις περισσότερες περιπτώσεις των παιδιών που αναφέρεται αυτή η συνήθεια και πάνω απο το ήμιση των γονέων των παιδιών αυτών είχαν τουλάχιστον μία ψυχική διαταραχή , ιδιαίτερα κατάθλιψη. Ωστόσο σε μελέτη που έγινε δεν βρέθηκε καμία συσχέτιση μεταξύ της συχνότητας ή της ηλικίας έναρξης της ονυχοφαγίας με κάποια ψυχιατρική ασθένεια.
Οι ψυχικές ασθένειες που αναφέρθηκαν πιο συχνά σε σχέση με το δάγκωμα των νυχιών σε παιδιά και εφήβους είναι η ελλειματική προσοχή /υπερκινητικότητα (74%), αντιθετική προκλητική διαταραχή (36%), διαταραχή άγχους του αποχωρισμού (20%), ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (11%), διανοητική καθυστέρηση (9%) και η μείζονα καταθλιπτική διαταραχή (6%). Επίσης έχει αναφερθεί η διαταραχή γενικευμένου άγχους και η διαταραχή πανικού. Ονυχοφαγία παρατηρήθηκε στα περισσότερα απο το 1/4 των παιδιών και των εφήβων με σύνδρομο Tourette.
Τέλος , στερεοτυπικές συμπεριφορές , όπως το δάγκωμα των χειλιών , χτύπημα του κεφαλιού και το τράβηγμα των μαλλιών , βρέθηκαν σε περισσότερα από το 60 % των παιδιών.
