Τα εσωκομματικά επεισόδια που βλέπουν το φως της δημοσιότητας βρίσκονται στην κορυφή του παγόβουνου. Στην αθέατη πλευρά, υπάρχει βαθύ ρήγμα που μπορεί να προκαλέσει ισχυρή σεισμική δόνηση σε άδηλο χρόνο.
Στις συζητήσεις που γίνονται σε νομαρχιακές-τοπικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ, συνήθως, υπάρχει ένταση. Στελέχη προσκείμενα στην ηγεσία ξεσπούν εναντίον όσων θεωρούν ότι υπονομεύουν τον πρόεδρο και αντιπαρατίθενται με συντρόφους τους, που πιστεύουν ότι το κόμμα καταστρέφεται με ευθύνη του Ν. Ανδρουλάκη.
Ανταλλάσσονται βαριές κουβέντες που δείχνουν αμοιβαία καχυποψία, αντιπάθεια, ακόμη και εμπάθεια. Σίγουρα το κλίμα δεν παραπέμπει σε κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης που προετοιμάζεται να κερδίσει εκλογές.
Αυτό που σώζει τον Νίκο Ανδρουλάκη είναι ότι ο Χάρης Δούκας και ο Παύλος Γερουλάνος στους οποίους προσβλέπει η εσωκομματική αντιπολίτευση δεν βρίσκονται σε συνεννόηση μεταξύ τους και περιμένουν το ώριμο φρούτο της ηγεσίας να πέσει μόνο του και στη συνέχεια να κάνουν το βήμα.
Ωστόσο, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί μέχρι τις εθνικές εκλογές και το ερώτημα που θέτουν βουλευτές και στελέχη που συνομιλούν μαζί τους είναι αν, τότε, αυτό που θα έχει μείνει θα είναι ένα “αδειανό πουκάμισο” και, επομένως, δεν θα πρέπει να περιμένουν τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.
Αντίθετα, στην Χαριλάου Τρικούπη θεωρούν ότι η παραγωγική αντιπολίτευση που ασκείται από το ΠΑΣΟΚ, τελικά, θα επιδοκιμαστεί και αυτό θα αποτυπωθεί στις δημοσκοπήσεις. Δεν νομίζουν ότι υπάρχουν σοβαρά λάθη στρατηγικής και δεν αισθάνονται απειλούμενοι από την Ζωή Κωνσταντοπούλου, τη δημοσκοπική άνοδο της οποίας συνδέουν με την οργή που προκάλεσαν οι κυβερνητικοί χειρισμοί μετά την τραγωδία των Τεμπών.
Επιμένουν ότι η επεξεργασία προγραμματικών θέσεων και η επαφή με τη βάση μέσα από τα περιφερειακά συνέδρια είναι μια συνταγή που θα αποδώσει και καταλογίζουν ευθύνες για την αποδυνάμωση του κόμματος σε όσους προκαλούν ή συντηρούν την εσωστρέφεια.
Υπάρχουν δύο εντελώς διαφορετικές αναγνώσεις της κατάστασης: Η ομάδα Ανδρουλάκη θεωρεί τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ άγρια στοχοποιημένο από το Μέγαρο Μαξίμου γιατί είναι επικίνδυνος αντίπαλος για τον Κ. Μητσοτάκη. Και όσοι αμφισβητούν τις βασικές επιλογές και τις ηγετικές ικανότητές του, ενοχλούνται ιδιαίτερα από την αδρανοποίηση των κομματικών οργάνων και τη λήψη αποφάσεων από μια κλειστή ομάδα γύρω από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.
Για τους προεδρικούς, ο Ν. Ανδρουλάκης παλεύει μόνος με μεγάλα συμφέροντα και το σύστημα Μητσοτάκη, για τους απέναντι, ενδιαφέρεται πρωτίστως για τον έλεγχο του κόμματος ακόμη και αν αυτό μείνει μικρό.
Οι δύο κόσμοι στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ συνυπάρχουν χωρίς να επικοινωνούν μεταξύ τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το διαζύγιο, συνήθως, είναι αναπόφευκτο και όσο αργεί τόσο πιο αιματηρό γίνεται.
