Αν κάτι χαρακτηρίζει τις δεκαετίες διαχείρισης των υδάτινων πόρων στη Βοιωτία, είναι η διαχρονική αδυναμία να διαμορφωθεί ένα βιώσιμο και διαφανές πλαίσιο προστασίας και αξιοποίησής τους. Η πρόσφατη καταγραφή της ημερήσιας απώλειας 340.000 κυβικών μέτρων νερού από τη λίμνη Υλίκη, σε αντίθεση με την αντίστοιχη αύξηση μόλις 59.000 κ.μ. στα αποθέματα του Μαραθώνα, φέρνει ξανά στο προσκήνιο ένα ερώτημα που επίμονα αγνοείται: πού πηγαίνει το νερό;
Η αριθμητική είναι αμείλικτη. Ακόμη και αν αφαιρέσουμε τις βιομηχανικές καταναλώσεις (περίπου 2.000 κ.μ. ημερησίως, σύμφωνα με στοιχεία βιομηχανίας των Οινοφύτων), απομένουν τουλάχιστον 269.000 κ.μ. νερού τη μέρα, που “εξαφανίζονται” χωρίς σαφή λογοδοσία. Είτε μιλάμε για διάθεση από την ΕΥΔΑΠ για άγνωστες χρήσεις, είτε για φυσιολογικές απώλειες, είτε για συνδυασμό παραγόντων, το βέβαιο είναι ότι οι τοπικές κοινωνίες παρακολουθούν τις λίμνες να αδειάζουν χωρίς ενημέρωση και χωρίς συμμετοχή στον σχεδιασμό.
Κι ενώ το νερό φεύγει, οι επιπτώσεις έρχονται. Η μείωση της στάθμης της Υλίκης απειλεί την ομαλή λειτουργία των πλωτών αντλιοστασίων που εξυπηρετούν την άρδευση της Κωπαΐδας – ενός πεδίου καίριας σημασίας για τη βιωσιμότητα της βοιωτικής γεωργίας. Η σύμβαση του 1955, που προβλέπει την ετήσια παροχέτευση 50 εκατ. κ.μ. νερού για την άρδευση της περιοχής, φαίνεται πως φέτος θα τηρηθεί. Όμως με τι κόστος και για πόσο ακόμη;
Η ΕΥΔΑΠ δεν έχει εγγυηθεί ροές από τον Μόρνο, ούτε έχει αποσαφηνίσει το τι μέλλει γενέσθαι με τα αντλιοστάσια στον Βοιωτικό Κηφισό. Όσο αυτές οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην των τοπικών κοινωνιών, η έννοια της “διαχείρισης υδάτινων πόρων” παραμένει ένα τεχνοκρατικό προπέτασμα καπνού.
Κι όμως, δεν λείπουν οι φυσικοί πόροι. Ο φετινός χειμώνας υπήρξε πιο ευνοϊκός από τον περυσινό. Ο Κηφισός ρέει με επάρκεια, ο Παρνασσός κρατά ακόμη χιόνι στις κορυφές του. Η φύση δίνει ευκαιρίες – η πολιτεία, όμως, εξακολουθεί να τις αφήνει να χάνονται.
Οι αγρότες, παρά τις καθυστερήσεις πληρωμών από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, προχωρούν στη νέα καλλιεργητική περίοδο με το νερό να αποτελεί πάντα αβέβαιη μεταβλητή. Η απουσία στρατηγικού σχεδιασμού και η προχειρότητα στη διαχείριση υπονομεύουν την ίδια τη βιωσιμότητα της αγροτικής παραγωγής.
Η Βοιωτία δεν αντέχει άλλο την πολιτική της αδιαφάνειας και της μετακύλισης ευθυνών. Χρειάζεται λογοδοσία, βιώσιμες λύσεις και επανασχεδιασμό της υδατικής πολιτικής με σεβασμό στον τόπο και στους ανθρώπους του. Το νερό δεν είναι άυλος πόρος – είναι ζωή, και η ζωή δεν επιτρέπεται να «χάνεται» έτσι απλά.
Πηγή:politisview.gr
