Σε περίμενα χθες στο καθιερωμένο μας ραντεβού. Δεν εμφανίστηκες. Το είχα καταλάβει από την τελευταία μας συνάντηση ότι κάτι σε απασχολούσε. Το βλέμμα σου ήταν απλανές, φευγαλέο. Ο τόνος της φωνής σου χαμηλός, οι κινήσεις των χεριών σου νευρικές, το σώμα σου αταίριαστο με τον βηματισμό.
Δεν θέλω άλλο να ζήσω στην επαρχία, μου είχες πει.. Θέλω να ταξιδέψω. Να πάω σε μια πόλη όπου δεν θα με σχολιάζουν με το παραμικρό. Να χάνομαι στην ανωνυμία μου και να συναντώ γνωστούς, όποτε επιθυμώ. Να παρατηρώ τους ανθρώπους, να χαζεύω στις βιτρίνες, να μπερδεύω τους δρόμους. Να φοράω ό,τι γουστάρω και να διασκεδάζω ανέμελα. Eδώ, στην επαρχία περιορίζομαι επαγγελματικά. Δεν παρατηρώ καινοτόμες ιδέες, δεν εξελίσσομαι.
Κάθε φορά που πήγαινα να σου παρουσιάσω επιχειρήματα υπέρ της επαρχίας περί ποιότητας ζωής, αργοί ρυθμοί, λιγότερο άγχος, δυσφορούσες. Σου ήταν αρκετά δύσκολο να προσαρμοστείς σε ήπιες συνθήκες ζωής. Έπληττες, βαριόσουν με την επανάληψη ίδιων εικόνων…
Ώσπου ήρθε ο έρωτας στη ζωή σου. Έπαψες να μεμψιμοιρείς για την κακή εικόνα της επαρχίας και αφέθηκες στα συναισθήματά σου. Χαμογελάς, παθιάζεσαι, ζεις πραγματικά την κάθε στιγμή. Συμμετέχεις πλέον σε πολιτιστικές δραστηριότητες του τόπου μας και αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες για την οργάνωση νέων δράσεων. Ψωνίζεις από μαγαζιά, προσκαλείς φίλους από άλλες πόλεις, περπατάς στα πάρκα μας. Eίσαι ευγενική, καθόλου απότομη, ρομαντική. Ονειρεύεσαι δειλά – δειλά μια νέα αρχή.
Όποτε συναντιόμαστε παρατηρώ κάτι διαφορετικό στη συμπεριφορά σου αλλά το προσπερνώ διακριτικά. Σαν να παλεύεις με τα πραγματικά σου θέλω και τα συναισθήματά σου. Φοβάσαι να αποκαλύψεις τις σκέψεις σου πιθανόν γιατί είσαι μπερδεμένη.
«Τις προάλλες δεν ήρθα στο ραντεβού μας αφού δεν είχα λόγο να σου γκρινιάξω» μου εξομολογήθηκες… «θέλω να φύγω αλλά…»
Λάζαρος Ι. Κόλλιας
Εκπαιδευτικός
