Οξύμωρο σχήμα; Aντιφατική λειτουργία; Φόβος απέναντι στο μοιραίο της ανθρώπινης ύπαρξης; Ένστικτο αυτοπροστασίας του ανθρώπινου οργανισμού; Όπως και να ΄χει, τα δυσάρεστα γεγονότα συχνά ενώνουν τους ανθρώπους.
Δύο αδέρφια που για δικούς τους λόγους – προφανώς κληρονομικούς – είχαν χρόνια να μιλήσουν και να συνευρεθούν. ‘Ένα απροσδόκητο γεγονός, η απώλεια της μάνας τους από «σοβαρή νόσο», τους υποχρέωσε να σταθούν δίπλα – δίπλα, κοντά στον πατέρα τους και να μοιραστούν τον πόνο τους.
Μπορεί να μην αντάλλαξαν κουβέντα.
Mπορεί η σχέση τους να μην βελτιώθηκε ποτέ. Μπορεί η αναγκαστική συνύπαρξη στην εκκλησία να σκόρπισε αμηχανία.
Σίγουρα, όμως, η θλίψη και η στεναχώρια υπερκέρασαν οποιoδήποτε άλλο συναίσθημα έτρεφε ο ένας για τον άλλον. Σίγουρα θα υπήρξε κάποια στιγμή που η σκέψη και των τριών συνάντησε ευχάριστες αναμνήσεις του παρελθόντος. Θέλεις το χάδι της μάνας σε δύσκολες στιγμές; Θέλεις η μητρική αγάπη και το συναίσθημα που ενώνει τους ανθρώπους; Θέλεις η υπομονή και η καρτερικότητα της μάνας για μια αγκαλιά;
Xαριτολογώντας, λοιπόν, με τον πατέρα σε μια προσωπική συζήτηση, μου εκμυστηρεύτηκε το εξής: «αγόρι μου, σίγουρα η απώλεια της γυναίκας μου είναι αθεράπευτη πληγή. Από την άλλη, είδα ανθρώπους σήμερα που είχα να δω χρόνια.
Πώς ένα κακό συμβάν μας έσμιξε όλους μαζί;
Πράγματι, ο θάνατος υπερνικά μίση, αντιπαλότητες και γενικά αρνητικά συναισθήματα. Aναρωτιέται εύλογα κανείς γιατί σε χαρούμενα γεγονότα όπως γάμους, βαπτίσεις, γιορτές δεν συμβαίνει κάτι αντίστοιχο ή τουλάχιστον σε ανάλογο βαθμό. Συχνά απουσιάζουμε από ευχάριστες στιγμές κοντινών μας ανθρώπων κατά βάση για ανούσιους λόγους.
Μήπως θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε στάσεις και αντιλήψεις ζωής; Mήπως θα έπρεπε να τιμάμε τον συνάνθρωπό μας και να μοιραζόμαστε στιγμές μαζί του εν ζωή και όχι μετά θάνατον;
Λάζαρος Ι. Κόλλιας
Εκπαιδευτικός
