Τα πρώτα μουσικά του βήματα, η σημαντική διαδρομή του στην ελληνική χιπ χοπ σκηνή με τους Razastarr, τα πιο γνωστά κομμάτια του και το σπαραχτικό αντίο της αδελφής του Sadahzinia
«Τα όνειρα είναι ανώνυμα στο χέρι σου που χαράχτηκε η ζωή, πάρε απλά το φως αγκαλιά και φύγε μακριά… »: Όταν το 1999 ο Οδυσσέας Τσιαμπόκαλος ηχογραφούσε αυτό το κομμάτι για το νέο άλμπουμ του χιπ χοπ συγκροτήματος Razastarr, που είχε ιδρύσει με τον Νίκο Καρίμαλη, σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί πως η γραμμή της ζωής στη δική του παλάμη θα ήταν τόσο μικρή και πως το νήμα της θα κοπεί τόσο ξαφνικά και άδικα. Ο ράπερ, που πρωτοστάτησε στην διαμόρφρωση της ελληνικής χιπ χοπ σκηνής στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 και ενέπνευσε με τα κομμάτια του πολλούς νεώτερους συναδέλφους του, έσβησε στην άσφαλτο, στα 46 του μόλις χρόνια, αφού τον παρέσυρε και τον εγκατάλειψε ασυνείδητος οδηγός, στο 30ο χιλιόμετρο της επαρχιακής οδού Θηβών – Θίσβης.
Δείτε ακόμα
Τον σκότωσε και τον εγκατέλειψε στην άσφαλτο έξω από την Δομβραίνα
«Ανήκεις στη γη που πατάς, γεννιέσαι, ζεις, πεθαίνεις, πετάς» έλεγε με νόημα ο ίδιος στο κομμάτι «Τα πιο όμορφα όνειρα είναι ανώνυμα» και την παραπάνω διαδρομή φαίνεται πως η μοίρα επέλεξε για τον ίδιο να την διανύσει πολύ σύντομα και να πετάξει νωρίς βυθίζοντας στη θλίψη την οικογένειά του, την αδελφή του Γιολάντα Τσιαμπόκαλου, γνωστή στους κόλπους του εγχώριου χιπ χοπ ως Sadahzinia – πρώην μέλος των Active Member αλλά και στο σύνολο των μελών της μουσικής αυτής κοινότητας.
«Αυτή είναι η αγκαλιά του αδερφού μου, Αντρέας – Οδυσσέας Δράκος Τσιαμπόκαλος – έκλεισε μέσα της τη συντριβή μου ξανά να με παρηγορήσει. Αγάπη μου γλυκιά σε χαιρετώ, πήγαινε στο καλό και αναπαύσου» έγραψε η ίδια συντετριμμένη στο Facebook κάτω από μια φωτογραφία του αγαπημένου της αδελφού που χάθηκε τόσο άδικα.
Ο πρόωρος θάνατός του όμως συγκλόνισε και το σύνολο της ελληνικής χιπ χοπ κοινότητας, μιας κοινότητας μέσα στην οποία Οδυσσέας Τσιαμπόκαλος γαλουχήθηκε, εξέλιξε το ταλέντο του, ωρίμασε και χάρισε στο κοινό της δεκάδες εξαιρετικά μουσικά δείγματα. Είναι εξάλλου κοινώς παραδεκτό πως οι Razastarr συγκαταλέγονται στα πιο σημαντικά συγκροτήματα της ιστορία του ελληνικού χιπ χοπ.
Όλα ξεκίνησαν ένα βράδυ του 1993, σε κάποιο γήπεδο του Βύρωνα όπου μεγάλωσε ο Οδυσσέας. Εκεί γνώρισε τον Νίκο Καρίμαλη και έχοντας ήδη ανακαλύψει την αγάπη τους για το χιπ χοπ αποφάσισαν να φτιάξουν τους Razastarr: «Με τον Νίκο γνωριστήκαμε σε ένα γήπεδο μπάσκετ στον Βύρωνα. Τον ήξερα απ’ το σχολείο αλλά δεν κάναμε παρέα. Απλά ήξερα ότι άκουγε hip-hop. Εγώ τότε είχα κάποιο δικό μου group από το ’91 και ο Νίκος είχε κάτι άλλο με έναν φίλο του. Είχε πάρει τότε ένα drum machine και είπαμε να βάλουμε κάτω τους στίχους μας ο καθένας και να βγάλουμε κάτι κοινό. Και έτσι απλά ξεκινήσαμε το 1993. Δεν το είδαμε ποτέ πολύ επαγγελματικά γι’ αυτό και οι εμφανίσεις μας ήταν πολύ περιορισμένες. Το βλέπαμε με έναν ρομαντισμό, ήταν καθαρά αγάπη για τη μουσική. Γράφαμε τα κομμάτια μας στο studio και κάποια στιγμή είπαμε γιατί να μην τα κυκλοφορήσουμε κιόλας; Προέκυψε η FM Records που ενδιαφέρθηκε για μας και ήταν η πρώτη. Θα μπορούσε δηλαδή να ήταν οποιαδήποτε άλλη. Από κει και πέρα κάναμε την πορεία που γνωρίζετε» είχε διηγηθεί ο ίδιος σε παλαιότερη συνέντευξή του.
Για τα επόμενα επτά χρόνια οι δυό τους συμπορεύτηκαν πολύ δημιουργικά ηχογραφώντας άλμπουμ, δίνοντας συναυλίες, κάνοντας σημαντικές συνεργασίες και αποκτώντας ένα αρκετά μεγάλο και φανατικό κοινό. Κάπου εκεί στο 2000 θα αποφασίσουν να ακολουθήσουν ξεχωριστούς μουσικούς δρόμους για να συναντηθούν και πάλι μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια. Σε όλη αυτή τη διαδρομή κυκλοφόρησαν δεκάδες κομμάτια μεταξύ των οποίων και τα «Όταν ταξιδεύω», «Πορεία στο φως», «Στην απέναντι όχθη», «Εναλλακτική Λογική», «Όπως τότε», «Τα πιο όμορφα όνειρα» κ.α.
Οι στίχοι τους αποτύπωναν την ανησυχία των νέων ανθρώπων για την επιβίωσή τους στη σύγχρονη, αλλοτριωμένη κοινωνία αλλά και τα όνειρά τους για ένα καλύτερο μέλλον, τις αθώες νεανικές ελπίδες τους και την αστείρευτη πίστη τους σε ο,τιδήποτε αυθεντικό και αληθινό.
