Αρκούσε μια σκηνή από την «Ωραία των Αθηνών», ένα πλάνο από τη «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο» και ένα μόνο κάδρο από την «Καφετζού» – εκείνο στο τέλος μαζί με τη Γεωργία Βασιλειάδου στην καρέκλα του οδοντιάτρου – για να καταλάβεις το αστείρευτο, έμφυτο ταλέντο, το θεϊκό χάρισμα του Βασίλη Αυλωνίτη. Ενός γίγαντα της κωμωδίας, που αγαπήθηκε τόσο όταν ήταν στις δόξες του, όσο και μετά τον θάνατό του, μέσα από τις χιλιοπαιγμένες ταινίες του στην τηλεόραση. Ο Αυλωνίτης είχε όλα τα χαρακτηριστικά των μεγάλων κωμικών που μπορούσαν με το τίποτα…
Διαβάστε ΠερισσότεραΠενήντα ένα χρόνια χωρίς τον Βασίλη Αυλωνίτη
