Τούτον το Νοέμβρη, είμαστε όλοι εκεί με το νου και την καρδιά μας, στο Πολυτεχνείο της Αθήνας… στο Πολυτεχνείο της Ελλάδας…
«…Εδώ της νιότης ο άξιος νους,
που χτίζει θέατρα, ναούς,
σκεδιάζει ιδέες και μηχανές
και δένει το αύριο με το χτες…»
Βασίλειος Ρώτας (Εδώ Πολυτεχνείο…)
Οι εκδηλώσεις μνήμης του Πολυτεχνείου προτρέπουν πάντα για στοχασμό για τα μηνύματα που τότε πρωτοεκφράστηκαν και σήμερα επαναπροσδιορίζονται, για όσα άλλαξαν και για όσα παρέμειναν τα ίδια, σε συνδυασμό όχι μόνο με την αμφισβήτηση για τις εκδηλώσεις του εορτασμού που πολλοί εκφράζουν, αλλά και για την ένταση της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και υγειονομικής κρίσης που σήμερα βιώνουμε.
Η ζωή από τότε έχει αλλάξει και φαντάζει μακρύς ο χρόνος. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου όμως μας έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα, κυρίως γιατί ήταν η κορύφωση της αμφισβήτησης μιας ολόκληρης εποχής και της σύγκρουσης με απάνθρωπους μηχανισμούς.
Ζούμε μία απίστευτη κρίση. Δεν μπορεί να προβλέψει κανένας πότε και πως θα τελειώσει. Ένας συνεχής αγώνας όπου λύνεις υπάρχοντα προβλήματα και νέα προβλήματα παρουσιάζονται.
Όπως οι εξαιρετικά δύσκολες υγειονομικές συνθήκες που βιώνουμε σήμερα, με αποτέλεσμα εθνικές, θρησκευτικές και επετειακές εορτές καθώς και κάθε είδους μαζικές εκδηλώσεις, να μην μπορούν να πραγματοποιηθούν με τη μορφή που γνωρίζαμε.
Ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι θυσίες εκείνης της ηρωικής γενιάς έχουν χαραχτεί στη μνήμη μας και αποτελούν ιστορική παρακαταθήκη για όλους τους Έλληνες.
Άλλωστε η Δημοκρατία είναι ένα αγαθό, που για τη διατήρησή του απαιτείται διαρκής επαγρύπνηση.
Ένας αγώνας καθημερινός γιατί από εμάς εξαρτάται πως θα μεταδώσουμε τα μηνύματα του Πολυτεχνείου, που παραμένουν πάντα επίκαιρα, στις επόμενες γενιές.
Τούτον το Νοέμβρη, είμαστε όλοι εκεί με το νου και την καρδιά μας, στο Πολυτεχνείο της Αθήνας… στο Πολυτεχνείο της Ελλάδας…
