Ρε συ φίλε, ο Δημητράκης δεν είναι αυτός (;)… το «φτωχόπαιδο της γειτονιάς μας»; Χθες, τον είχαν καλεσμένο σε μία τηλεοπτική συζήτηση με θέμα την τεχνητή νοημοσύνη. Σπουδαίος επιστήμονας πλέον με ακαδημαϊκή καριέρα στο εξωτερικό. Θυμάσαι τότε που ήμασταν συμμαθητές και καθόταν στο διπλανό θρανίο;
Τότε που κανένας από εμάς δεν τον πλησίαζε γιατί δεν τον θεωρούσαμε «φυσιολογικό», μερικοί μάλιστα τον αποκαλούσαν περιπαιχτικά «φυτουκλάκι»…μονίμως για συντροφιά του είχε ένα βιβλίο. Ακόμα και στη διπλανή του καρέκλα στοιβάζονταν βιβλία, ανακατεμένα -σχολικά και εξωσχολικά-, τα οποία τα «ρουφούσε» μονοκοπανιά. Ανάλογη ήταν και η επίδοσή του στα μαθήματα. Άριστος σε όλα πλην της γυμναστικής. Προσπαθούσε ο κακομοίρης αλλά ήταν αδέξιος στις κινήσεις του. Μάλιστα θυμάμαι που ο γυμναστής μας τότε, ο κ.Κώστας –αυτός με το μουστάκι ρε – του είχε πει όταν παίζαμε ποδόσφαιρο: «άστο Δημητράκη μου… μην παιδεύεσαι άλλο. Δεν είμαστε όλοι για όλα. Εσύ αγόρι μου είσαι ο Μαραντόνα της σκέψης».
Αυτό ήταν. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ο Δημητράκης μας ήταν ο δικός μας Μαραντόνα. Πετούσε την μπάλα στην τάξη, τρίπλαρε όποιον καθηγητή έβλεπε μπροστά του και δεξιοτέχνης στη σκέψη, πάντα έβαζε τα δικά του γκολ. Εμείς τον αποθεώναμε και θαυμάζαμε την πορεία του. Μια πορεία δύσκολη, μοναχική, αλλά γεμάτη αμέριστη αγάπη από καθηγητές, μαθητές, γονείς.Εσωστρεφής καθώς ήταν και χαμηλών τόνων διαρκώς βοηθούσε τους αδύναμους μαθητές. Δεν ξέρω αν έπαιξε αυτό ρόλο, πάντως ήταν ορφανός από πατέρα και η μητέρα του ήταν καθαρίστρια σε σπίτια. Δίχως φροντιστήρια ο Μαραντόνα μας, κατόρθωσε να περάσει πρώτος στο Ε.Μ.Π Αθηνών και με την οικονομική στήριξη της εκκλησίας μας, συνέχισε τις σπουδές του στην Αμερική (ΜΙΤ).
Από κει και πέρα φίλε μου, η καριέρα του απογειώθηκε. Διαπρέπει στα «πανεπιστημιακά γήπεδα» και υποστηρίζει σεμνά και ηθικά όποια βοήθεια του ζητηθεί. Μοναδική μας ελπίδα και σωτηρία ταυτόχρονα, είναι ο δικός μας Δημητράκης να ξεπεράσει σε φήμη τον αείμνηστο Μαραντόνα…
Λάζαρος Ι. Κόλλιας
Εκπαιδευτικός
