Η Λαμία είναι η πόλη μου! Εδώ γεννήθηκα το 1944, σε μια υποβαθμισμένη τότε περιοχή, σε μια πάροδο της οδού Θερμοπυλών, λίγο πάνω απ’ τις γραμμές του τραίνου, λίγο κάτω απ’ την κλινική του Τσαγγάρη -οι παλιοί ξέρουν, για πολλά χρόνια ήταν ορόσημο. Κάτω απ’ τις γραμμές χωράφια, ελαιώνες, κάμπος και…το σκατόρεμα – ναι – ξεσκέπαστο, αλλά καθαρό, μια και οι βρύσες έτρεχαν συνέχεια……
Απ’ τον Πατέρα μου άκουγα πάντα για την ομορφιά της πόλης μας με τα όμορφα νεοκλασικά αρχοντικά, που τα γκρέμισαν ένα ένα,- βράδια Σαββάτου, ξημερώνοντας Κυριακή… Όλα τα σπίτια με όμορφους κήπους. ‘Πόλη του πρασίνου΄’ την είχε ονομάσει -μου έλεγε- ο βασιλεύς Γεώργιος, όταν την είχε επισκεφτεί.
Την αγαπούσε ο Μικρασιάτης πρόσφυγας πατέρας μου τη Λαμία και την ήξερε όσο κανένας. Την είχε περπατήσει όλη για 35 χρόνια, μια και ήταν ταχυδρόμος…
Αυτά σας τα γράφω για να καταλάβετε πόσο με πονάει η σημερινή κατάσταση πάνω σε πολλά θέματα. θα σας αναφέρω ένα προς το παρόν:
Ό,τι γίνεται, είναι για το θεαθήναι – όπως έλεγε και η μάνα μου, κι εγώ καταλάβαινα πως κάτι λέει για την Αθήνα!!
Στολισμοί, φωτισμοί , έργα, όλα στο κέντρο. Θα μιλήσω γι’ αυτά που καθημερινά ζω.
Ελάτε στην πλατεία και παιδική χαρά των Αγίων Θεοδώρων..
Την φράση ‘όσα βλέπει η πεθερά “την ξέρετε. Στο νότιο τμήμα της παιδικής χαράς υπάρχει ένας κλειδωμένος χώρος – διάδρομος που κατεβαίνεις με 4-5 σκαλιά. Είναι του Δήμου . Έχει να καθαριστεί από τις Απόκριες του του ’19. Σκουπιδότοπος, εστία μόλυνσης δίπλα στα παιδιά, στην εκκλησία στην παλιά Λαμία. Και η σχάρα της βρύσης γεμάτη σκουπίδια. Τα σκαλιά που κατεβαίνεις στην Αμαλίας και ο χώρος πίσω απ’ τη ζαρντινιέρα, με σκουπίδια.. Ναι, καθαρίζω ότι μπορώ….
Και ναι , έχουν ειδοποιηθεί Με συνεχή τηλεφωνήματα, στα οποία απαντούν ότι θα το φροντίσουν, και με μηνύματα και φωτογραφίες στο facebook του Δήμου.
Έρχεται Πάσχα. Χαίρομαι να βλέπω ότι ζωγραφίζουν..
Όμως μπορεί μια γυναίκα να φτιάξει το πρόσωπό της αν δεν είναι πρώτα καθαρό; Έτσι και η πόλη μας.
Δεν θέλω να δημοσιεύσω άσχημες φωτογραφίες στη σελίδα….
Φτάνει ο λόγος μου….
φτάνει ο λόγος μου.
Δέσποινα Χατζοπούλου-Κωσταρίκα
