Αλγεινή εντύπωση προκαλούν στα μέλη και στους φίλους του Κινήματος Αλλαγής οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί ο Γιώργος Παπανδρέου, προκειμένου να ανατρέψει το προβάδισμα του Νίκου Ανδρουλάκη και να γίνει εκείνος, εν τέλει, ο νέος πρόεδρος του κόμματος.
Η απροσδόκητη επιδείνωση της υγείας και ο πρόωρος θάνατος της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά, περιέπλεξε την κατάσταση στη Χαριλάου Τρικούπη. Ο πολιτικός χώρος που εξέφραζε η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να εκπροσωπηθεί στις εσωκομματικές εκλογές – αν και το κενό που άφηνε ήταν δυσαναπλήρωτο.
Ανάμεσα σε όσους θεώρησαν ότι μπορούν να εκφράσουν τον «προεδρικό» χώρο, ήταν και ο Γιώργος Παπανδρέου. Άλλωστε, ο πρώην πρωθυπουργός ήταν ένα πρόσωπο σεβαστό στον ευρύτερο προοδευτικό κόσμο, παρά την καταστροφική για την χώρα πολιτική που εφάρμοσε τη περίοδο 2009-2011, που είχε -ανάμεσα σε άλλα- και ως αποτέλεσμα την εκλογική εξαΰλωση του ΠΑΣΟΚ.
Επί μία εβδομάδα έπαιζε ένα παλαιού τύπου «κρυφτούλι» με τα Μέσα Ενημέρωσης, καθώς από τη μία άφηνε να αιωρείται μία πιθανή υποψηφιότητα του, αλλά από την άλλη αρνιόταν πεισματικά να ανοίξει τα χαρτιά του. «Ήταν μία κλασική τακτική Παπανδρέου», είχε πει τότε στο Newsbomb.gr πρώην στενός του συνεργάτης.
Άλλωστε, ο ίδιος επεφύλασσε για τον εαυτό του έναν ρόλο πολύ ευρύτερο από εκείνον του προέδρου του ΚΙΝΑΛ. Εκείνον του -αυτόκλητου, η αλήθεια είναι- «εγγυητή της ενότητας» της παράταξης. Έχοντας υπάρξει επί επτά ολόκληρα χρόνια πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρώην πρωθυπουργός, οι υπόλοιποι υποψήφιοι δέχθηκαν, αν και με έντονες επιφυλάξεις, την παρέμβαση Παπανδρέου.
Βέβαια, πολύ γρήγορα αυτοαναιρήθηκε, καθώς επέλεξε να είναι υποψήφιος για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, αφήνοντας στην άκρη τις μεγαλοστομίες των «εγγυήσεων». Ήταν σαφές πως ήθελε να επιστρέψει στη κεντρική πολιτική σκηνή και να πάρει τη δική του, άτυπη «ρεβάνς» τα όσα συνέβησαν στις αρχές της δεκαετίας του 2010.
Από τη μία, είναι θεμιτό και ανθρώπινο. Άλλωστε, στη πολιτική και στη Δημοκρατία, τον λόγο τον έχουν οι πολίτες. Αν οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ έκριναν ότι ο ΓΑΠ δικαιούται μίας δεύτερης ευκαιρίας, παρά τα όσα τραγικά βίωσε ο ελληνικός λαός την περίοδο των μνημονίων, θα ήταν απολύτως σεβαστό. Μετά θα έκριναν οι έλληνες ψηφοφόροι, συνολικά.
Στον πρώτο, όμως, γύρο των εκλογών για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, οι ψηφοφόροι του κόμματος του οποίου ηγήθηκε επί επτά ολόκληρα χρόνια, του γύρισαν την πλάτη. Με τη σειρά τους, έστειλαν ένα σαφές μήνυμα ανανέωσης, δίνοντας την πρωτιά -και με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο- στον Νίκο Ανδρουλάκη.
Φαίνεται, όμως, ότι το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο για τον πρώην πρωθυπουργό. Από το βράδυ της Κυριακής και μετά, ο «εγγυητής της ενότητας» της παράταξης, Γιώργος Παπανδρέου, μετατράπηκε σε έναν μαινόμενο «ταύρο» που έβαλε στην άκρη την ενότητα, προκειμένου να επωφεληθεί ο ίδιος, προσωπικά.
Ξεκίνησε μία προσπάθεια αποδόμησης της πολιτικής προσωπικότητας του αντιπάλου του, χαρακτηρίζοντας τον «άσφαιρο». Βέβαια, αυτή η κατηγορία μάλλον ευνόησε τον κρητικό ευρωβουλευτή, καθώς δεν χρεώνεται με τις κυβερνητικές «αμαρτίες» του ΠΑΣΟΚ από το 1996 και μετά.
Στη συνέχεια, ο Παπανδρέου επιστράτευσε τα ανοιχτά ψέματα και τη «λάσπη», καθώς υποστήριξε ότι ο Ανδρουλάκης «μοίρασε» τις θέσεις του κράτους το 2012, κατά την περίοδο της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Επειδή, όμως, το ψέμα έχει «κοντά ποδάρια», λίγη ώρα αργότερα αποδείχθηκε πως ο Ανδρουλάκης εκλέχθηκε γραμματέας του ΠΑΣΟΚ έναν χρόνο αργότερα από την εφαρμογή του -κατάπτυστου, αντικειμενικά- συστήματος «4-2-1».
Παράλληλα, αρνήθηκε να ανοίξει τα χαρτιά του για το αν θα στηρίξει τον νέο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ, σε περίπτωση που ηττηθεί ή αν θα επανενεργοποιήσει το ΚΙΔΗΣΟ. Παρότι ρωτήθηκε επανειλημμένως, δεν έδωσε ξεκάθαρη απάντηση, γεγονός που ερμηνεύτηκε από αρκετούς παράγοντες της Χαριλάου Τρικούπη ως προετοιμασία για το δικό του αύριο, που ενδεχομένως να βρίσκεται μακριά από το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Και αφού είχαν προηγηθεί όλα τα παραπάνω, ο Γιώργος Παπανδρέου έριξε και την τελική «τορπίλη» στο θετικό για τη παράταξη κλίμα που διαμορφώθηκε από τη συμμετοχή 270.000 πολιτών στην εσωκομματική διαδικασία, κάνοντας καταγγελίες για «παρατυπίες» στη διαδικασία, αφήνοντας σαφέστατες αιχμές για «νοθεία».
Αν και μετά τη γενική κατακραυγή που προκλήθηκε, το περιβάλλον του προσπάθησε να τα μαζέψει, το «στίγμα» στην εκλογική αναμέτρηση, είχε πλέον αποτυπωθεί. Και από ότι φαίνεται, η ανασκευή ήταν μάλλον προσχηματική, καθώς λίγες ώρες αργότερα, κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής του συνέντευξης, δήλωσε ότι «απλά προειδοποίησε» για να μην επαναληφθεί κάτι αντίστοιχο στον δεύτερο γύρο, προσπαθώντας να αμαυρώσει προκαταβολικά την πιθανή νίκη Ανδρουλάκη, ως προϊόν «νοθείας».
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ξεκάθαρά ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν εμφανίστηκε ξαφνικά για να παίξει τον ρόλο του «εγγυητή της ενότητας» της παράταξης, αλλά για να δικαιωθεί ο ίδιος προσωπικά, αδιαφορώντας πλήρως για τις «πληγές» που θα ανοίξει στο Κίνημα Αλλαγής με την αήθη συμπεριφορά του.
