6.30 Πρωινό ξύπνημα…αγχωτικό. Πρέπει να ετοιμάσω το φαγητό για τα παιδιά. Κινήσεις μηχανικές, αυτοματοποιημένες. Προετοιμασία πρωινού, οργάνωση για την τσάντα θαλάσσης (μαγιό, κολατσιό, αντηλιακά, ομπρέλα και όλα τα συναφή).
8.30 Αργό, βαριεστημένο, συχνά εκνευριστικό ξύπνημα των παιδιών. Προσπαθείς να τα έχεις όλα τέλεια αλλά μάταια. Διαρκώς κάτι λείπει, διαρκώς κάτι ζητούν, διαρκώς κάτι τους ενοχλεί. Συγκρατείς τα νεύρα σου, μονολογείς για κουράγιο και συνεχίζεις αδιάκοπα τις δουλειές του σπιτιού. Οποιαδήποτε παραίνεση – προτροπή για υποστήριξη στην καθαριότητα του χώρου πέφτει στο κενό..
10.30 Ήρθε η δύσκολη ώρα της παραλίας. Δύσκολη καθώς είσαι 4 ώρες κάτω από έναν καυτό ήλιο, να επιτηρείς σύζυγο και παιδιά. Όταν τακτοποιείς τα πράγματά τους, οφείλεις να απαντήσεις και στην ερώτηση «πού είναι;» Προσπαθείς να κλέψεις ένα μισάωρο για να απολαύσεις την θάλασσα αλλά πάντα κάτι συμβαίνει και σου ταράζει την ηρεμία. «Μαμά -μαμά θέλω αυτό. Μαμά πού είναι η πετσέτα μου; Γυναίκα, έλα να μου βάλεις αντηλιακό»…Θέλω να βάλω τις φωνές αλλά συγκρατιέμαι. Κάτι δεν κάνω καλά ή τα κάνω όλα στραβά…
14.30 Επιστροφή στο σπίτι για φαγητό. Όλοι πεινούν αλλά όλα περνούν από τα χέρια μου. Πρέπει να χαμογελάσω όταν θα μου πουν «νόστιμο το φαγητό…μπράβο μαμάκα». Πρέπει να απολογηθώ όταν είναι ανάλατο. Πρέπει να δείξω κατανόηση όταν θα ζητήσω βοήθεια και θα μου απαντήσουν με περισσή αυθάδεια «αφού μαμάκα εσύ τα μαζεύεις καλύτερα…πάμε να ξαπλώσουμε»…
17.00 Προετοιμασία για το απογευματινό μπάνιο. Λιγότερη κούραση, ήπια νεύρα, ημι – χαλαρωτική διάθεση ταιριαστή με το θερινό δειλινό. Η σκέψη όμως είναι στο σχεδιασμό και στο μαρτύριο της επόμενης μέρας. Ίσως να έχω αναλάβει πολύ σοβαρά τον ρόλο της μάνας. Ίσως μην επικοινωνώ ουσιαστικά με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Ίσως να έπρεπε να μείνω μόνη μου.
22.30 Νυχτερινή σιωπή. Καθένας αποτραβηγμένος στον εαυτό του ή καλύτερα κολλημένος στο tablet του. «Μπαμπά, μπαμπά…οι βουτιές που μας έκανες ήταν μοναδικές». Πρέπει να χαρώ με την χαρά τους…
Λάζαρος Ι. Κόλλιας
Εκπαιδευτικός
