Το φαινόμενο του ‘’Μιθριδατισμού’’ και η Θήβα
Ο όρος προέρχεται από την ιστορική αναφορά στον Βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη (132πχ-63πχ), ο οποίος φοβούμενος την δολοφονία του με δηλητήριο, δηλητηρίαζε ο ίδιος τον εαυτό του σταδιακά, με αποτέλεσμα να αποκτήσει ανοσία.
Έτσι έχει επικρατήσει σήμερα ο όρος ‘’μιθριδατισμός’’ και χρησιμοποιείται για να περιγράψει μεταφορικά την σταδιακή αποδοχή και εξοικείωση με καταστάσεις που ναι μεν είναι ανεπιθύμητες, αλλά καταλήγουν να επικρατούν χωρίς πλέον να μας ενοχλούν.
Αυτή η σταδιακή εξοικείωση με ανεπιθύμητες και επιβαρυντικές για κάθε πολίτη καταστάσεις δεν έρχονται από την μια στιγμή στην άλλη. Χρειάζεται χρόνος, αποτυχημένες και ημιτελείς προσπάθειες αντιμετώπισης, σταδιακή προσαρμογή και εν τέλει παραίτηση και αποδοχή συνύπαρξης με το πρόβλημα.
Η σύνδεση του φαινομένου με τα όσα ‘’στραβά’’ συμβαίνουν τα τελευταία αρκετά χρόνια στην πόλη της Θήβας και έχουν ενσωματωθεί απλά ως η καθημερινότητα, δίνει μια εξήγηση της σταδιακής παθητικής συμπεριφοράς απέναντι στο πρόβλημα.
Μάθαμε να επιβιώνουμε σε μια πόλη 25000 κατοίκων όπου:
- Δεν υπάρχουν πεζοδρόμια και όπου υπάρχουν καταλαμβάνονται από αυτοκίνητα ή τραπεζοκαθίσματα.
- Δεν υπάρχουν φωτεινοί σηματοδότες ρύθμισης της κυκλοφορίας.
- Το μόνιμο πρόβλημα καθαριότητας και αποκομιδής απορριμμάτων, ακόμη και σε κεντρικά σημεία, ακυρώνει κάθε προσπάθεια προβολής και αξιοποίησης του αρχαιολογικού της πλούτου.
- Για 30 και πλέον χρόνια καρκινοβατεί η χάραξη και κατασκευή περιφερειακής οδού, με δεδομένη την κυκλοφοριακή επιβάρυνση λόγω παλαιάς εθνικής.
- Τα τελευταία τουλάχιστον είκοσι χρόνια βιώνουμε καθημερινά τις κοινωνικές και εγκληματικές συνέπειες ενός παράνομου και ακατάλληλου για την επιβίωση ανθρώπων οικισμού των Ρομά.
- Η σταδιακή αποψίλωση και μεταφορά όλων των διοικητικών υπηρεσιών που εξυπηρετούν τους πολίτες της ευρύτερης περιοχής, πέρα από την διοικητική απομόνωση και τα προβλήματα εξυπηρέτησης πολιτών και επαγγελματιών, έπληξε άμεσα την τοπική οικονομία. Οι όποιες αρχικές αντιδράσεις των πολιτών, των φορέων και του Δήμου στην πορεία εξανεμίσθηκαν, αποδεχόμενοι την μοίρα μας.
Αυτά και πολλά άλλα με τελευταίο την κατάργηση της έδρας του Πρωτοδικείου, μόνο ως απόρροια ενός είδους ιδιότυπου ‘’μιθριδατισμού’’ μπορούν να δικαιολογηθούν από μια κοινωνία, που συνεχώς ‘’βράζει’’ αλλά ποτέ δεν ‘’εκρήγνυται’’ και από φορείς που αρχικά αντιδρούν αλλά στο τέλος συμβιβάζονται.
Θέλω να ελπίζω ότι κάτι παρόμοιο δεν θα συμβεί με την λειτουργία του Νοσοκομείου Θήβας, γιατί τότε πλέον δεν θα μιλάμε για μια πόλη με υποβαθμισμένη ποιότητα ζωής, αλλά κυριολεκτικά για μια πόλη χωρίς ζωή.
Σταμάτης Χαλβατζής
