Η Τσικνοπέμπτη είναι ένα πατροπαράδοτο έθιμο του οποίου οι ρίζες χάνονται στον χρόνο. Σύμφωνα με τη διδασκαλία της χριστιανικής παράδοσης, οι νηστείες της Τετάρτης και της Παρασκευής είναι πάρα πολύ σημαντικές οπότε η Πέμπτη θεωρείται μια μέρα όπου ο πιστός μπορεί να καταναλώσει ό,τι θέλει.
Η Τσικνοπέμπτη βρίσκεται στη δεύτερη εβδομάδα του Τριωδίου. Το Τριώδιο αποτελείται από τρεις εβδομάδες εκ των οποίων η πρώτη ονομάζεται Προφωνή, η δεύτερη ονομάζεται Κρεατινή και η τελευταία Τυρινή. Mε την Τσικνοπέμπτη οι πιστοί έχουν την δυνατότητα να καταναλώσουν όσες ποσότητες κρέατος τους έχουν απομείνει ούτως ώστε να οδηγηθούν στην Κυριακή των Απόκρεων που είναι η τελευταία ημέρα που επιτρέπεται η κατανάλωση κρέατος. Έπειτα από αυτή την Κυριακή ακολουθεί η Τυρινή εβδομάδα, όπου επιτρέπεται μόνο η κατανάλωση γαλακτοκομικών και ψαριού.
Σημασιολογικά, η λέξη «τσικνοπέμπτη» περιέχει τον όρο «τσίκνα» που υποδηλώνει την μυρωδιά του ψημένου κρέατος. Ημερολογιακά εορτάζεται έντεκα ημέρες πριν από την Καθαρά Δευτέρα σηματοδοτώντας και επισήμως την προετοιμασία των χριστιανών ενόψει της νηστείας της Σαρακοστής πριν από το Πάσχα.
Σύμφωνα με την παράδοση, όλοι, ακόμα και οι πιο φτωχοί μιας κοινότητας, πρέπει να ψήσουν κρέας με λίγο λίπος επάνω του ώστε η τσίκνα να γεμίσει την ατμόσφαιρα και οι άλλοι να ξέρουν ότι γιορτάζουν αυτή τη μέρα.
Πίσω στα αρχαία χρόνια
Με την Τσικνοπέμπτη αρχίζει η περίοδος της Αποκριάς. Συνώνυμη της λέξης Αποκριά είναι και η λέξη Καρναβάλι (Carnival) που προέρχεται από το λατινικό carnem levare (αποχή από το κρέας). Οι ρίζες των εκδηλώσεων αυτών βρίσκονται στην αρχαία Ελλάδα, στη Διονυσιακή λατρεία. Ο Διόνυσος, κατά το δωδεκάθεο, ήταν ο θεός της γονιμότητας και οι αρχαίοι `Ελληνες τον τιμούσαν με μεγάλους εορτασμούς, τα Διονύσια. Κατά τους εορτασμούς αυτούς, στην αρχαία Αθήνα, γινόταν παρέλαση άρματος. Το άρμα ακολουθούσαν χορευτές και τραγουδιστές μεταμφιεσμένοι με προσωπίδες που τραγουδούσαν σατυρικά τραγούδια. Οι εορτασμοί αυτοί, πέρασαν από πολιτισμό σε πολιτισμό δεχόμενοι επιρροές από διάφορες κουλτούρες.
Ήθη κι έθιμα στην Ελλάδα
Στις Σέρρες ανάβουν μεγάλες φωτιές στις αλάνες, στις οποίες αφού ψήσουν το κρέας, πηδούν από πάνω. Στο τέλος της τελετής κάποιος από την παρέα αναλαμβάνει τα προξενιά ανακατεύοντας τα κάρβουνα που καίνε με ένα μεγάλο ξύλο.
Στην παλαιά πόλη της Κέρκυρας, τελούνται τα «Κορφιάτικα Πετεγολέτσια» ή αλλιώς «Κουτσομπολιά» ή «Πέτε Γόλια» όπου σύμφωνα με την παράδοση οι γυναίκες στα παράθυρα των καντουνιών και κουτσομπολεύουν στην ντοπιολαλιά τους. Το έθιμο τελειώνει με την συνοδεία καντάδων.
Στην Πάτρα αναβιώνει το έθιμο της Κουλουρούς. Η Γιαννούλα η Κουλουρού πιστεύει λανθασμένα πως ο Ναύαρχος Ουίλσων είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της και πως έρχεται να την παντρευτεί. Για αυτό ντύνεται νύφη και με την συνοδεία των Πατρινών πηγαίνει να προϋπαντήσει τον καλό της στο λιμάνι. Γύρω της οι Πατρινοί διασκεδάζουν με τα καμώματα της.
Στην Κομοτηνή σήμερα καψαλίζουν την κότα που θα φαγωθεί την Κυριακή της Απόκρεω. Αυτήν την ημέρα τα αρραβωνιασμένα ζευγάρια ανταλλάσσουν δώρα φαγώσιμα. Ο αρραβωνιαστικός στέλνει στην αρραβωνιαστικιά μια κότα και εκείνη ανταποδίδει στέλνοντας μπακλαβά και μια κότα γεμιστή.
Τέλος, σε όλη την περιφέρεια της Πελοποννήσου σφάζουν τους χοίρους και φτιάχνουν τοπικά παραδοσιακά εδέσματα όπως λουκάνικα, παστό, γουρναλοιφή και τσιγαρίδες.
