Βρισκόμαστε στον 13ο και 14ο αιώνα, όπου η Ελλάδα βίωσε μια ακόμα σκοτεινή περίοδο.
Στα παράλια της γινόταν συνέχεια επιδρομές από διάφορους πειρατές. Κυρίως όμως, οι Αλγερινοί ήταν που περνούσαν από το μαχαίρι όλα τα γυναικόπαιδα και άρπαζαν τις όμορφες κοπέλες με σκοπό να τις πουλήσουν ύστερα στα σκλαβοπάζαρα τους. Στη Μήλο, υπήρχαν μεγάλα εργαστήρια ταπητουργίας, που έφτιαχναν χαλιά σε πανέμορφα σχέδια.
Τα χαλιά ήταν τόσο ξακουστά, που στη συνέχεια τα πουλούσαν πανάκριβα στους διάφορους πλούσιους της πόλης, της Κύπρου ή της Βενετίας. Την εποχή εκείνη, δρούσε στο Αιγαίο ένας φοβερός κουρσάρος, ο Αλή Μεμέτ Χαν. Μια νύχτα βγήκε με το πλήρωμα του στη Μήλο, για να την κουρσέψει. Οι πειρατές μπήκαν και στα εργαστήρια των χαλιών, που βρίσκονταν εκεί. Οι νησιώτες όμως, του πήραν είδηση, τους κύκλωσαν και του έπιασαν χωρίς αιματοχυσία. Αντί να τους σκοτώσουν έκαναν κάτι άλλο: Τους ξύρισαν το κεφάλι και τα γένια και μετά τους έστειλαν δώρο στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου. Από τότε έμεινε η έκφραση: «Πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι».
