Απόγευμα Κυριακής 13 Απριλίου 2003. Λίγο πριν της 7.30, ένα λεωφορείο γεμάτο με μαθητές της πρώτης λυκείου, επιστρέφει από εκδρομή στην Αθήνα, στο Μακροχώρι Ημαθίας.
Το πούλμαν διερχόταν από την κοιλάδα των Τεμπών, όταν ο οδηγός φορτηγού που μετέφερε νοβοπάν έχασε τον έλεγχο διερχόμενος από το αντίθετο ρεύμα και συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με το πούλμαν στο 388ο χλμ της εθνικής οδού Λάρισας – Θεσσαλονίκης, μετατρέποντας σε τραγωδία τη σχολική εκδρομή. Το εμπόρευμα έφυγε από τη θέση του και “ξύρισε” το πούλμαν, παίρνοντας μαζί τόσο άδοξα και πρόωρα 21 ψυχές.
Το πούλμαν που μετέφερε τους μαθητές διαλύεται ολοσχερώς κάνοντας εξαιρετικά δύσκολο και χρονοβόρο το έργο των σωστικών συνεργείων για απεγκλωβισμό των μαθητών. Ακόμη εννιά μαθητές τραυματίστηκαν σοβαρά.
Ο κρότος της σύγκρουσης “πάγωσε τον χρόνο” όπως έγραφαν εκείνη την εποχή τα ΜΜΕ. Οι διασωθέντες μαθητές αλλά και οι συγγενείς, έπρεπε να μάθουν να ζουν με αυτές τις εικόνες. Όλη η Ελλάδα θρηνούσε μαζί τους, όμως επρόκειτο για μια τραγωδία που δεν μπορούσε εύκολα να συλλάβει ο ανθρώπινος νους.
Οι φωτογραφίες από το δυστύχημα το έκαναν ακόμα πιο αποτρόπαιο. Το λεωφορείο είχε διαλυθεί ολοσχερώς, με τα σωστικά συνεργεία να κάνουν δυο ώρες να απεγκλωβίσουν όλους τους μαθητές. Κοιτάζοντας τις εικόνες, αρκετοί μπορούσαν να φανταστούν τι περίπου έγινε.
Ο θρήνος ήταν πρωτοφανής. Τα παιδιά δεν είχαν χαθεί μόνο στο άνθος της νιότης τους, αλλά είχαν χάσει τη ζωή τους εντελώς άσκοπα. Αυτό, έκανε το μέγεθος της τραγωδίας ακόμα μεγαλύτερο.
Οι αιτίες της σύγκρουσης αναλύθηκαν λεπτομερώς αλλά δεν έγιναν ποτέ 100% σαφείς.
Στη δίκη που έγινε πέντε χρόνια μετά το δυστύχημα, τον Οκτώβριο του 2008, έξι άτομα καταδικάζονται σε ποινές φυλάκισης από τέσσερα έως δεκαπέντε χρόνια. Ανάμεσά τους, ο οδηγός της νταλίκας που καταδικάστηκε σε 15 χρόνια κάθειρξη, οι ιδιοκτήτες της νταλίκας αλλά και του εργοστασίου νοβοπάν με ποινές από 4 έως 14 χρόνια, ενώ ο οδηγός του λεωφορείου που μετέφερε τους μαθητές αθωώθηκε. Παράλληλα, επιδικάστηκε αποζημίωση 8,5 εκατ. ευρώ στις οικογένειες των θυμάτων. Το Μακροχώρι ωστόσο, δεν ξεχνά ποτέ και δεν σταμάτησε να θρηνεί για όλα αυτά τα παιδιά που δεν γύρισαν ποτέ σπίτι.
Όπως είπε ο αντιδήμαρχος Βέροιας το 2012, “παρά τις τιμωρίες, παρά τις αποζημιώσεις, τα παιδιά του Μακροχωρίου δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω”.
