Ο συγγραφέας Ιωάννης Γιαννόπουλος εξηγεί, ότι κατά την διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου η Εθνική Οργάνωση Νεολαίας (Ε.Ο.Ν.) τμήμα Θησείου είχε αποφασίσει όπως τα μέλη της να εκτελούν καθήκοντα φρουρού της σημαίας στην Ακρόπολη.
Στις 27.04.1941 καθήκοντα σκοπού εκτελούσε ο δεκαεπτάχρονος Πόντιος Κωνσταντίνος Κουκίδης, που δεν ήταν εύζωνας, αλλά μέλος της Ε.Ο.Ν.Θησείου.
Στις 8 το πρωί της Κυριακής 27 Απριλίου 1941 όταν οι Γερμανοί του μηχανοκίνητου αποσπάσματος με επικεφαλής τον ίλαρχο Γιάκομπι έφτασαν στον Ιερό Βράχο ζήτησαν από τον φρουρό να κατεβάσει τη σημαία, εκείνος την κατέβασε και αντί να την παραδώσει σε εκείνους τυλίχτηκε με αυτή και έπεσε ηρωικά από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και σκοτώθηκε πέφτoντας στα βράχια.
Υπάρχουν αξιόπιστες μαρτυρίες για το γεγονός αυτό με κυριότερη του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρύσανθου, που γράφει στο ημερολόγιο του : «Ο Έλλην φρουρός της Ελληνικής σημαίας επί της Ακροπόλεως, μη θελήσας να παραστή μάρτυς του θλιβερού θεάματος της αναρτήσεως της εχθρικής σημαίας ώρμησεν εκ της Ακροπόλεως κρημνισθείς και εφονεύθη».
Επίσης ο διακεκριμένος ιστορικός Νίκολας Χάμοντ γράφει: «Την 27ην Απριλίου 1941, λίγο προτού χαράξει, όλα ήταν κλειστά. Τότε έμαθα ότι οι Γερμανοί διέταξαν τον φρουρό της Ακρόπολης να κατεβάσει το ελληνικό σύμβολο. Πράγματι εκείνος την υπέστειλε, τυλίχθηκε με αυτήν και αυτοκτόνησε πέφτοντας από τον βράχο».
Η εφημερίδα Daily Mail στο από 9 Ιουνίου 1941 δημοσίευμα της γράφει:
«Ο Κώστας Κουκίδης, Έλληνας στρατιώτης ο οποίος φρουρούσε το εθνικό σύμβολο των Ελλήνων πάνω στην Ακρόπολη, τυλιγμένος με την Γαλανόλευκη εφόρμησε στο κενό και αυτοκτόνησε (27-4-1941)».
Το γεγονός με βάση μαρτυρίες επιζώντων περιγράφει ο ερευνητής ιστορικός Κώστας Κωστόπουλος ως εξής:
«Ο Ήρωας Στρατιώτης χτυπώντας πάνω στα βράχια στη διαδρομή της πτώσεως του στον γκρεμό από τον βράχο της Ακροπόλεως, όταν τελικά κατρακυλώντας έπεσε στην οδό Θρασύλλου στην Πλάκα, είχε πολτοποιηθεί και η στολή του ήταν καταξεσχισμένη. Όταν τον περιμάζεψαν δύο τρεις κάτοικοι της Πλάκας δεν βρήκαν τίποτε επάνω του εκτός από ένα τσαλακωμένο δελτάριο στο οποίο έγραφε πολύ κακογραμμένα το όνομα του παραλήπτη ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ».
Ο αντιστασιακός Χαράλαμπος Ρούπας σε δημοσίευμα του περιγράφει τη προσωπική του εμπειρία από σχετική έρευνα που έκανε πολύ αργότερα. Ψάχνοντας βρήκαν ένα συνταξιούχο τσαγκάρη, ο οποίος ήταν γιός του παγοπώλη ο οποίος με το καροτσάκι του πάγου τον πήρε και τον πήγε στο Α΄ Νεκροταφείο και ο οποίος τους είπε:
«Εκείνη την ημέρα είχαμε κλεισθεί στα σπίτια μας, όπως όλη η Αθήνα. Εγώ τότε ήμουν 16 χρονών. Ακούσαμε στο δρόμο μια γριά που στρίγγλιζε.
Πεταχτήκαμε στο δρόμο δύο-τρεις για να δούμε το τι συμβαίνει και τότε είδαμε το τραγικό αυτό θέαμα. Ένα χιλιοστραπατσαρισμένο πτώμα ντυμένο στο χακί και μια σημαία γύρω του ματωμένη. Χαρτιά, πορτοφόλι κλπ δεν βρέθηκαν επάνω του εκτός από ένα δελτάριο που έγραφε το όνομα του.
Το δελτάριο το κράτησε ένας φίλος του πατέρα μου, επειδή ο πατέρας μου και εγώ μοιράζαμε κολώνες πάγου στα σπίτια είχαμε ένα καρότσι. Το έβαλαν το παλικάρι μέσα μαζί με τη σημαία το σκέπασαν με μια κουβέρτα και το πήγαν μαζί με το φίλο του στο Α΄ Νεκροταφείο. Εκεί βρήκαν ένα παππά και του είπαν τι είχε συμβεί.
Ο παπάς τους πήγε σε ένα ανοικτό τάφο, τύλιξαν το παλικάρι με ό,τι είχε μείνει από τη σημαία και έπειτα τον έθαψαν εκεί. Το τραγικό περιστατικό μαθεύτηκε από στόμα σε στόμα και σε μικρό χρονικό διάστημα το είχε μάθει όλη η Αθήνα».
Η εκπαιδευτικός Πόπη Πασπαλιάρη στην εκπομπή «Αληθινά Σενάρια» της ΕΡΤ δήλωσε ότι γνώριζε την οικογένεια Κουκίδη, η οποία ήλθε με πλοίο από τον Πόντο στο Κατάκολο και από εκεί πήγαν στη Γαστούνη.
Μετά το θάνατο του συζύγου της η μητέρα Φωτεινή με τον μικρό Κωνσταντίνο ήλθαν στην Αθήνα ως υπηρέτρια στο σπίτι της Μαρίας Σπηλιοπούλου.
Ο Κωνσταντίνος ήταν ένα πανέμορφο και πανέξυπνο παιδί, που τελείωσε το Δημοτικό και Γυμνάσιο με άριστα και τη σχολή λογιστών Πάλμερ.
Το 2000 επί Δημαρχίας Δημητρίου Αβραμόπουλου χτίστηκε μαρμάρινη αναμνηστική πινακίδα επί του βράχου στην οδο Θρασύλου, που έπεσε ο ήρωας φρουρός, όπου κάθε χρόνο τελείται ανελλιπώς επιμνημόσυνη δέηση με πρωτοβουλία της Πανελληνίου Ενώσεως Ποντίων Αξιωματικών «Αλέξανδρος Υψηλάντης».
Είναι όμως απορίας άξιον, πως μια τόσο μεγάλη και ηρωική θυσία δεν έτυχε επίσημης αναγνώρισης εκ μέρους της Πολιτείας και απόδοσης μεταθανατίων τιμών, όπως έχει γίνει σε ανάλογες περιπτώσεις.
Σημειώνεται ότι ο 53χρονος αντιστάθηκε σθεναρά κατά τη σύλληψή του, ενώ οι κατηγορούμενοι έχουν απασχολήσει κατά το παρελθόν τις Αρχές για παρόμοια αδικήματα.
