Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολούθησαν όσοι παραβρέθηκαν την Τετάρτη στην αίθουσα του Διοικητηρίου στη Λιβαδειά την εκδήλωση που πραγματοποίησε η ΤΕ Λιβαδειάς του ΚΚΕ με θέμα «Η Υγεία είναι κοινωνικό αγαθό κι όχι εμπόρευμα – η πρόταση του ΚΚΕ».
Την εκδήλωση άνοιξε η Λιάνα Καραβασίλη, γραμματέας της ΤΕ Λιβαδειάς του ΚΚΕ η οποία αφού καλωσόρισε τους εκπροσώπους των μαζικών φορέων κι όλους τους παραβρισκόμενους, τόνισε πως «για το ΚΚΕ τα θέματα της υγείας του λαού είναι υψηλής προτεραιότητας και σήμερα και πάντα, δεν αποτελεί η σημερινή μας πρωτοβουλία μια ευκαιριακή ή συγκυριακή κίνηση. Ωστόσο, είναι κοινό μυστικό, πως κάθε μέρα που περνάει, οι παροχές υγείας υποβαθμίζονται ολοένα και περισσότερο, τα νοσοκομεία αναστενάζουν από τις ελλείψεις, την εντατικοποίηση και την υποστελέχωση, τα ΚΥ κι η λεγόμενη πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας είναι σχεδόν ανύπαρκτη, οι αυτοαπασχολούμενοι γιατροί-φαρμακοποιοί και λοιποί εργαζόμενοι στα επαγγέλματα υγείας καλούνται να καλύψουν κάθε «τρύπα» του συστήματος, ενώ οι μεγαλοκλινικάρχες κι οι όμιλοι που δραστηριοποιούνται στον κλάδο κάνουν κυριολεκτικά χρυσές δουλειές, την ίδια στιγμή που δαπανώνται θηριώδη ποσά για φρεγάτες στην Ερυθρά Θάλασσα και οπλικά συστήματα για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ». Τόνισε πως «Ως ΚΚΕ, αντιμετωπίζουμε τον άνθρωπο ως ολότητα, που πέρα και μακριά από οποιαδήποτε διάκριση φύλου, χρώματος, καταγωγής, θρησκείας, …τσέπης…, ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ από την γέννησή του, πιο σωστά ακόμα και πριν τη γέννησή του (βάζοντας μέσα προγεννητικούς ελέγχους κλπ) ολοκληρωμένες και υψηλού επιπέδου υπηρεσίες υγείας σύμφωνα με τις σύγχρονες επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής, που θα προλαμβάνουν κατ` αρχάς και μετά θα θεραπεύουν. Αυτό διεκδικούμε κι αυτό παλεύουμε μαζί με το λαό, σε κάθε αγώνα που αναπτύσσεται αλλά και σε θεσμικό επίπεδο με δεκάδες ερωτήσεις-επερωτήσεις στη βουλή, στο περιφερειακό συμβούλιο, στα δημοτικά συμβούλια, παντού.»
Την ολοκληρωμένη πρόταση που το ΚΚΕ καταθέτει στο λαό ανέπτυξε η Ελένη Μπάγια, μέλος του τμήματος Υγείας & Πρόνοιας της ΚΕ του ΚΚΕ, επιμελήτρια ιατρός παθολόγος των ΤΕΠ του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Αθηνών «Γεώργιος Γεννηματάς» η οποία ξεκίνησε παραθέτοντας συγκεκριμένα και συντριπτικά στοιχεία για την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της υγείας, για τη μείωση των γιατρών που έφτασε το 35% στην Ελλάδα το διάστημα 2009-20213, τον αριθμό των δημόσιων νοσοκομείων που μειώθηκε από 140 το 2008 σε 123 το 2017, ότι δηλαδή έκλεισαν 17 νοσοκομεία ενώ καταργήθηκαν 9000 κλίνες, πως με την κατάρτιση του νέου υγειονομικού χάρτη προβλέπονται περαιτέρω συγχωνεύσεις νοσοκομείων με όχημα την αξιολόγηση με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια δηλαδή πληρότητα, κάλυψη κλινών, έσοδα από επιχειρηματική λειτουργία, χιλιομετρική απόσταση κλπ, ζήτημα που απασχολεί και τον λαό της Βοιωτίας καθώς στο τραπέζι υπάρχει ήδη η συζήτηση ότι το σύστημα δεν αντέχει δύο νοσοκομεία, στη Θήβα και τη Λιβαδειά. «Από το σύνολο της δαπάνης στην υγεία το κράτος συμμετέχει με 30,4% ενώ οι ιδιωτικές δαπάνες είναι 69,6% (άμεσες 37,8% και έμμεσες 31,8%) στοιχείο που αντανακλά την πολιτική του περιορισμού της κρατικής δαπάνης και την ανάληψη μεγαλύτερου βάρους από το λαό. Από το ταμείο ανάκαμψης από τα 31 δις δίνονται 1,5 δις για την Υγεία κι αυτό το ποσό όχι για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού ή για να ανοίξουν οι κλειστές χειρουργικές αίθουσες αλλά για να ανοίξει ο δρόμος για τα απογευματινά χειρουργεία με καρότο τη χρηματοδότηση των 37.000 που θα κατευθυνθούν σύμφωνα με ανακοινώσεις του υπουργού και σε ιδιωτικά θεραπευτήρια… Παράλληλα δίνονται χρήματα για ανακαινίσεις κι ενεργειακές αναβαθμίσεις που δε λύνουν το πρόβλημα λειτουργίας όμως, αφού δεν υπάρχει αντίστοιχη στελέχωση εκπαίδευση κλπ» τόνισε.
Έδωσε έμφαση στο γεγονός, πως «Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση εμπλέκει τον ελληνικό λαό στις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις με σαφείς κινδύνους και για αντίποινα, αλλά και για επέκταση της φωτιάς του πολέμου σε όλη την περιοχή και που δαπανά εξωφρενικά ποσά γι` αυτό, αρνείται να μονιμοποιήσει τους πυροσβέστες που τους ρίχνει χημικά, συγχωνεύει σχολεία ενώ οι δαπάνες σε Παιδεία -Υγεία προσκρούουν στους δημοσιονομικούς στόχους με αποτέλεσμα να μην μπορούν τάχα να γίνουν προσλήψεις, ούτε να αυξηθούν οι μισθοί και οι υποδομές…»
Στη συνέχεια είπε πως «Πολλοί καλοπροαίρετα αναρωτιούνται για την πρόταση μας για την Υγεία. Για το πώς πιστεύουμε ότι θα πρέπει να είναι δομημένο το σύστημα Υγείας» κι ανέλυσε πώς το ΚΚΕ θα αξιοποιήσει «τις αρετές του κεντρικού σχεδιασμού, του εργατικού λαϊκού ελέγχου και φυσικά της κοινωνικοποίησης μέσω της πρότασης για ενιαίο αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας, πανελλαδικά αναπτυγμένο, επαρκώς χρηματοδοτούμενο από τον κρατικό προϋπολογισμό και με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας. Ιδιαίτερη βαρύτητα θα δοθεί στην πρόληψη, την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας». Αναφερόμενη στο επίσης καλοπροαίρετο ερώτημα που πολλές φορές τίθεται, «αν γίνονται αυτά τα πράγματα», είπε για «την πολύτιμη πείρα του σοσιαλισμού που έχει αποδείξει την ανωτερότητα και την προσφορά του στο ζήτημα της Υγείας. Μεταφέρω στοιχεία από μία πρόσφατη έκδοση τη ΣΕ για το σύστημα υγείας της ΕΣΣΔ. Που αποκαλύπτει τις κατακτήσεις στο πρώτο εργατικό κράτος κι αναδεικνύει τους βασικούς πυλώνες του συστήματος Υγείας που ήταν ο αποκλειστικά κρατικός δωρεάν χαρακτήρας χωρίς εισφορές και ανταποδοτικά κριτήρια, η κατεύθυνση στην Πρόληψη ως ιδιαίτερο τμήμα της ΠΦΥ και η συμμετοχή του λαού στη Δημόσια Υγεία με μόνιμες επιτροπές.
50 χρόνια λοιπόν πριν και παρά τις ατέλειες, η απεύθυνση στο γιατρό και τις δομές υγείας ήταν ανεμπόδιστη κι έγινε στοιχείο της λαϊκής συνείδησης. Οι οικογενειακοί γιατροί είχαν στην ευθύνη τους 2000 άτομα και γνώριζαν το ιστορικό τους, τις συνήθειες τις συνθήκες στέγασης εργασίας, υπήρχε εμπιστοσύνη και παρέμβαση όχι μόνο στη διάγνωση κι αποκατάσταση αλλά και στη διαφύλαξη της Υγείας με τροποποίηση παραγόντων που δρούσαν αρνητικά πχ αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος… 50 χρόνια πριν υπήρχαν 31,6 γιατροί για 10.000 κατοίκους ενώ στην Ελλάδα του 2024 υπάρχουν 64 ανά 10.000 αλλά με κενές ειδικότητες και το 57% να είναι αυτοαπασχολούμενοι. Όλοι οι ενήλικες έκαναν μια ακτινογραφία το χρόνο, είχαν ετήσια οδοντιατρική παρακολούθηση. Χαρακτηριστική ήταν η έμφαση στην πρόληψη αφού το 1923 εξαφανίσθηκε η χολέρα, το 1936 η ευλογιά, ενώ στο Β` παγκόσμιο Πόλεμο δεν υπήρχαν μαζικές επιδημίες. Ο μέσος χρόνος για να φτάσει μια κινητή μονάδα στο επείγον περιστατικό -σε μία αχανή χώρα όπως η ΕΣΣΔ- ήταν 6 έως 7 λεπτά όταν στην Ελλάδα με βάση τα στοιχεία του ΕΚΑΒ είναι 1 ώρα και 15 λεπτά.»
Έκλεισε λέγοντας πως «Οι ανάγκες του λαού μας είναι μεγάλες και υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να ικανοποιηθούν τον 21ο αιώνα. Ο αγώνας έχει ξεκινήσει. Το βασικό εμπόδιο δεν είναι άλλο από το καπιταλιστικό κέρδος, την καπιταλιστική ιδιοκτησία και την πολιτική εξουσία των καπιταλιστών. Δε νοείται υγεία εμπόρευμα, με κόστος-κέρδος-επιχειρηματική δράση. Γνωρίζουμε ότι απαιτούνται βαθύτερες πολιτικές οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές και γι` αυτές παλεύουμε, παράλληλα με τον αγώνα για μέτρα ανακούφισης. Οι εργαζόμενοι μπορούν να συνειδητοποιούν αυτήν την αλήθεια από την ίδια τους την πολιτική πείρα, μέσα από τη συμμετοχή τους στην πάλη, μαζί με το ΚΚΕ. Σε αυτόν τον αγώνα σάς καλούμε όλες και όλους να συνδράμετε.»
Στη συνέχεια πήραν το λόγο κι έκαναν ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις φωτίζοντας διάφορες πλευρές του θέματος, εκπρόσωποι μαζικών φορέων κι άλλοι παραβρισκόμενοι.
Ο Βασίλης Κρίκος, πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Λιβαδειάς, αφού ευχαρίστησε για την πρόσκληση και συνεχάρη το ΚΚΕ για την πρωτοβουλία διοργάνωσης της συζήτησης, τόνισε πως «για να δοθεί λύση στα προβλήματα της δημόσιας υγείας υπάρχουν 4 δρόμοι: η πρόληψη, η ενίσχυση του ΕΣΥ, η εκπαίδευση του πληθυσμού και η βελτίωση των υποδομών.» Αναφέρθηκε στον θεσμό του οικογενειακού γιατρού και τον στρεβλό τρόπο με τον οποίο λειτουργεί σήμερα, στην εκτόξευση της ιδιωτικής δαπάνης για την υγεία, στους 20.000 νέους που έφυγαν στο εξωτερικό και τα κίνητρα που απαιτείται να δίνονται για να σταματήσει το φαινόμενο, στα απαράδεκτα «εντέλλεσθε» και στο «τεράστιο πρόβλημα μη μεταφοράς γνώσης κι εμπειρίας με μάχιμο τρόπο, μέσα στα νοσοκομεία από τους παλαιότερους στους νεότερους γιατρούς που ουσιαστικά δεν υπάρχουν, αφού παραιτούνται από το πρώτο εξάμηνο…».
Ο Κώστας Κολιούσης, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λιβαδειάς είπε πως«το ΕΚΛ στέκεται συνεχώς και με συνέπεια στο πλευρό των υγειονομικών που δεν δέχονται να γίνουν έμποροι της Υγείας και να έχουν ασθενείς-πελάτες. Στέκεται στο πλευρό των ασθενών, όλου του λαού της πόλης και των χωριών μας που δεν αντέχουν να πληρώνουν άλλο για υπηρεσίες Υγείας που δικαιούνται». Αναφέρθηκε στις πολλές και δυναμικές κινητοποιήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί και στη Λιβαδειά με προμετωπίδα τα ζητήματα υγείας, στην «απαράδεκτη και άκρως επικίνδυνη για την ζωή μας ανυπαρξία γιατρών εργασίας σε μεγάλους χώρους δουλειάς, επιθεώρησης εργασίας για την υγεία και την ασφάλεια». Τόνισε πως «τα δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» δεν είναι αποδεκτά ως «κανονικότητα», πως «ο αγώνας που δίνει ο καθένας από το μετερίζι του και συλλογικά θέλει επιμονή, οργάνωση και διάρκεια» και πως «η δράση μας φέρνει αποτελέσματα». Κάλεσε όλους στην απεργιακή συγκέντρωση της 20ης Νοέμβρη, ημέρας σταθμό για την διεκδίκηση και της υγείας που δικαιούμαστε.
Η Σωτηρία Πέππα, γραμματέας του Συλλόγου Εργαζομένων στο Γενικό Νοσοκομείο Λιβαδειάς-νοσηλεύτρια, παίρνοντας το λόγο αναφέρθηκε στην «απαξίωση που βιώνουμε σαν επαγγελματίες υγείας», στην απαξίωση συνολικά του δημόσιου συστήματος υγείας και ειδικότερα του νοσοκομείου της Λιβαδειάς με τις τεράστιες ελλείψεις τις οποίες περιέγραψε: «Υπάρχουν περίπου 200 κενές οργανικές θέσεις. Το τμήμα τεχνητού νεφρού που εξυπηρετεί τις πάγιες ανάγκες για περίπου 30 αιμοκαθαιρόμενους την ημέρα αλλά και για επείγοντα περιστατικά καλύπτεται από ένα νεφρολόγο. Στο ακτινοδιαγνωστικό υπηρετούν μόνο 2 ακτινολόγοι σε σύνολο 5 οργανικών θέσεων, ο ένας εκ των οποίων έχει συμπληρώσει το όριο συνταξιοδότησης και υπηρετεί με παρατάσεις. Στον αξονικό τομογράφο δεν υπάρχει εξειδικευμένος γιατρός και για μη επείγουσες αξονικές οι ασθενείς αναγκάζονται να πηγαίνουν σε ιδιωτικά διαγνωστικά. Για τα επείγοντα περιστατικά υπάρχει σύμβαση με ιδιώτη όπου αμείβεται με τον αριθμό των διαγνώσεων και δουλεύει εξ αποστάσεως. Υπάρχει ψηφιακός μαστογράφος ο οποίος δεν λειτουργεί λόγω έλλειψης εξειδικευμένου προσωπικού. Η χειρουργική κλινική λειτουργεί με γιατρούς που κάνουν υπεράριθμες εφημερίες για να μην χρειαστεί κάποιος συνάνθρωπός μας να μεταβεί σε νοσοκομείο άλλου νομού. Στο αναισθησιολογικό τμήμα παρά την κάλυψη των 4 οργανικών θέσεων ο αριθμός τους δεν είναι αρκετός για τις αυξημένες ανάγκες.» Θύμισε πώς το δημόσιο σύστημα υγείας έσωσε στην κυριολεξία κόσμο στην πανδημία και την συνεισφορά των συναδέλφων με ελαστικές μορφές εργασίες που ζουν στην αβεβαιότητα και τον φόβο της απόλυσης. Έκλεισε λέγοντας πως «Κανένα νοσοκομείο δεν πρέπει να κλείσει» και πως «πρέπει να αγωνιστούμε για τη σωστή στελέχωση κι ανάπτυξη όλων των δημόσιων δομών, με ισότιμη πρόσβαση για όλους, με ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς για όλο το υγειονομικό προσωπικό ώστε να προσφέρει τα μέγιστα στους ασθενείς».
Ο Πέτρος Αρκουμάνης, γιατρός, δημοτικός σύμβουλος της Λαϊκής Συσπείρωσης στη Λιβαδειά, αναφέρθηκε στα όσα έζησε στον σοσιαλισμό όπου σπούδασε, τα επιτεύγματα του πρώτου εργατικού κράτους σε συνθήκες πολλαπλάσια δύσκολες από τις σημερινές, φέρνοντας συγκεκριμένα παραδείγματα που αποδεικνύουν πως αυτά που το ΚΚΕ προτείνει δεν είναι ουτοπία αλλά μπορούν αν ο λαός το αποφασίσει να γίνουν πράξη.
Οι παραβρισκόμενοι έδωσαν νέο ραντεβού στην απεργιακή συγκέντρωση της 20ης Νοέμβρη ώρα 10.30 στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης της Λιβαδειάς.
