Εάν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, πρέπει να πάρουμε θέση και να απαιτήσουμε να σταματήσει το κακό στη Γάζα
Τα πράγματα είναι οδυνηρά: αυτή τη στιγμή στη Γάζα ξεδιπλώνεται μια στρατηγική από τη μεριά μιας κυβέρνησης που μόνο ως ακροδεξιά μπορεί να χαρακτηριστεί και που ορίζοντα δεν έχει την ασφάλεια του Ισραήλ αλλά την εξώθηση ενός ολόκληρου πληθυσμού από μια ολόκληρη περιοχή, με το να κάνει τη ζωή του αβίωτη.
Γιατί είναι σαφές ότι πάνω από 53.000 νεκροί, οι περισσότεροι άμαχοι, κατεστραμμένες υποδομές, κατεστραμμένο κτιριακό απόθεμα και εμπόδια στην είσοδο ανθρωπιστικής βοήθειας που κάνουν ορατό το ενδεχόμενο να πεθάνουν παιδιά από την πείνα δεν μπορούν να θεωρηθούν «αμυντικές επιχειρήσεις».
Είναι σαφές ότι εδώ και πολύ καιρό βρισκόμαστε πολύ πέρα από το ερώτημα της αναζήτησης δικαιοσύνης για την 7η Οκτωβρίου.
Εδώ και καιρό είμαστε στο έδαφος του σχεδιασμού της Ισραηλινής Ακροδεξιάς για λύση του προβλήματος με το να υποχρεωθεί, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μεγάλο μέρος των Παλαιστινίων να πάρει ξανά το δρόμο της προσφυγιάς για να γλυτώσει τους βομβαρδισμούς και την πείνα.
Όταν μια κυβέρνηση φτάνει στο σημείο να βομβαρδίζει σχολεία και νοσοκομεία και να χρησιμοποιεί την πείνα ως όπλο, τότε είναι σαφές ότι πρέπει να νιώσει ότι η «διεθνής κοινότητα» είναι απέναντι.
Γιατί ας μη γελιόμαστε: η κυβέρνηση Νετανιάχου τα κάνει όλα αυτά γιατί ξέρει ότι στο τέλος της ημέρας οι ΗΠΑ, η ΕΕ και άλλες «δυτικές» δυνάμεις θα τη στηρίξουν, γιατί θεωρούν το Ισραήλ προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης.
Γι’ αυτό και έχει σημασία αυτή τη στιγμή οι κυβερνήσεις να ακούσουν την απαίτηση της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών και να κάνουν σαφές ότι το Ισραήλ δεν έχει τη στήριξη της διεθνούς κοινότητας. Ότι δεν νομιμοποιείται η πολιτική του. Ότι δεν μπορεί να συνεχιστούν οι οικονομικές και στρατιωτικές σχέσεις «σαν κανονικά». Να νιώσει ότι δεν έχει στηρίγματα και να υποχρεωθεί να αλλάξει πορεία.
Η χώρα μας είναι κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρέπει να αναλάβει την ευθύνη που της αναλογεί και να συντονιστεί με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες ώστε να περάσει το μήνυμα ότι η Ευρώπη δεν είναι απαθής απέναντι σε αυτό που συμβαίνει και δεν μπορεί να συνεχίσει να έχει το ίδιο επίπεδο συνεργασίας όσο δεν γίνονται πραγματικά βήματα για να σταματήσει η ανθρωπιστική καταστροφή και για να δρομολογηθεί μια πραγματικά βιώσιμη λύση.
Διαφορετικά είμαστε μέρος του προβλήματος. Είμαστε – είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι – συνένοχοι.
