Καρπούζι και κάστανο. Δυό φρούτα που δεν συναντιούνται ποτέ στο πανέρι του μανάβη καθώς συμβολίζουν δύο διαφορετικές εποχές. Καλοκαίρι και χειμώνα. Eξωστρέφεια και εσωτερικότητα. Χαρά και σκέψη. Ζέστη και κρύο. Εναλλαγές που μας σημαδεύουν και χαράσσουν στις ψυχές ανεξίτηλες στιγμές με το διάβα του χρόνου.
Ήμουν δεν ήμουν δέκα χρονών παιδάκι. Τέλη Ιουλίου, κατακαλόκαιρο, σε καταγάλανη παραλία του Ευβοϊκού. Παιχνίδι με τα ξαδέρφια μου, βουτιές στη θάλασσα, ανέκδοτα, πειράγματα, φωνές. Μια φωνή όμως, επισκίασε τις υπόλοιπες.
- Μαζευτείτε κοντά μου. Σας έχω φέρει καρπούζι να φάμε…
Ήταν η φωνή του θείου μου. Πράγματι μας είχε φέρει δύο καρπούζια τα οποία τα είχε για αρκετή ώρα στην άκρη της θάλασσας προκειμένου να δροσιστούν. Πήγαμε γρήγορα κοντά του, σχηματίσαμε ασυναίσθητα κύκλο – σαν σμήνος από μέλισσες- και περιμέναμε τη δική μας λαχταριστή φέτα από καρπούζι. Το χρώμα του καρπουζιού κατακόκκινο. Όπως και τα μάγουλά μας μετά από κάθε δροσιστική δαγκωνιά. Η γεύση του, βάλσαμο στην ψυχή μας. Ξυπνούσε πολλές αισθήσεις, κατέγραφε εικόνες καλοκαιριού, συμπλήρωνε την ηλιοχαρούμενη στιγμή μας.
Διαφορετική στιγμή 4 μήνες μετά. Μέσα Νοεμβρίου, καταχείμωνο στην κεντρική πλατεία της πόλης μας. Το τοπίο γκριζωπό, ο ουρανός γεμάτος στάχτες και σιωπή. Μόλις έχω τελειώσει το μάθημα των Αγγλικών και η Αννούλα, η συμμαθήτριά μου, με κερνάει κάστανα ψημένα στη φουφού του καστανά. Σιωπή, εσωτερικότητα, σκέψη, θέρμη. Ξεχάσαμε το άγχος των μαθημάτων και το ανυπόφορο κρύο. Η γεύση τους ζέστανε τις καρδιές μας, ανακούφισε τη σκληράδα του δέρματος, ενεργοποίησε ενδόμυχες επιθυμίες. Παρά το τσουχτερό κρύο, η ζεστασιά του κάστανου ήταν η αφορμή να περπατήσουμε για πολλή ώρα στην πλατεία και να μοιραστούμε σκέψεις για τα Χριστούγεννα που έρχονταν.
Καρπούζι και κάστανο. Αδερφικοί φίλοι ή άσπονδοι εχθροί; Δυο φρούτα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους αλλά τόσο εναρμονισμένα με την φύση του ανθρώπου. Από τη μια το πράσινο και το κόκκινο συμβατά με το φως, την επικοινωνία, το χαμόγελο. Από την άλλη το καφέ και το άσπρο ταιριαστά με τη συννεφιά, την εσωτερικότητα, την θαλπωρή και την αγνότητα της ψυχής μας.
Λάζαρος Ι. Κόλλιας
Εκπαιδευτικός
