Στην Άσκρη Βοιωτίας ξημερώματα.
Τα αμπέλια είναι βαριά από το μοσχάτο και το αεράκι κατεβαίνει ελαφρύ από τον Ελικώνα.
Σε μια γωνιά τα καλάθια, τα καπέλα για τον ήλιο που καίει.
Aντίθετα με την υπόλοιπη Ελλάδα, εδώ ο τρύγος ξεκινάει αργά, μετά του Σταυρού, όταν ωριμάζουν τα σταφύλια από την ζέστη.
Η πιο δύσκολη δουλειά όμως στον τρύγο, είναι το μάζεμα που θέλει έμπειρο μάτι και χέρι για να καταλάβεις τα τσαμπιά που έχουν ωριμάσει από τον ήλιο, είπαν στο permissos.gr ,αμπελουργοί απο την Άσκρη.
Γενιές και γενιές Ασκραίων μεγάλωσαν με τα μοναδικά βιώματα του τρύγου.
Μια συλλογική διαδικασία, στην οποία ακόμη και σήμερα συμμετέχει ολόκληρο σχεδόν το χωριό. Ο καθένας στο αμπέλι του ή στο αμπέλι του συγγενή, του φίλου, του γείτονα…
H αλήθεια είναι ότι ο τρύγος ήταν πάντα τελετουργία στην Παλιοπαναγιά.
Μια τελετουργία ευχάριστη που συνοδεύεται από φίλους και συγγενείς, οι οποίοι συνδράμουν στη συγκομιδή,γεμίζοντας καφάσια,φορτηγά και όταν θα είναι έτοιμο το κρασί μαζεύονται όλοι γύρω από το μεγάλο τραπέζι για να γιορτάσουν την νέα σοδειά…
Τα αμπέλια στολίζουν τη γη της Άσκρης και αποτελούν διαχρονικά μια από τις σημαντικότερες δραστηριότητες των ανθρώπων του χωριού. Ολο το χρόνο τα φροντίζουν περιμένοντας την ώρα που θα δρέψουν τους καρπούς των κόπων μιας χρονιάς.
Άντε και Καλά Κρασιά!!!
