Aρπαχτικά. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς τις 12 ομάδες που μπροστά στο κίνητρο της αύξησης των εσόδων της δεν είχαν κανένα πρόβλημα να βάλουν μπουρλότο, έστω προσωρινά, στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο;
Αρπαχτικά ναι, και… μάλιστα του χειρίστου είδους. Και φυσικά ο χαρακτηρισμός δεν μπορεί να παρθεί πίσω μετά το διαφαινόμενο ναυάγιο της κίνησής του. Εκβίασαν με το χειρότερο τρόπο και αφού εξασφάλισαν τη δέσμευση της UEFA ότι θα πάρουν περισσότερα χρήματα, έθαψαν (προς το παρόν) το τσεκούρι του πολέμου. Το έχουν ξανακάνει και θα το ξανακάνουν με την πρώτη ευκαιρία.
Συμπεριφέρονται σαν διψασμένα για κέρδη funds, σαν κοράκια του σύγχρονου απολύτως κυνικού καπιταλισμού. Κοιτάζουν, τηρουμένων των αναλογιών, που υπάρχει η καλύτερη ευκαιρία, πως θα την εκμεταλλευτούν και πως θα γεμίσουν τα ταμεία τους αδιαφορώντας για την εξέλιξη του αθλήματος. Μόνο θυμηδία προκαλούν ισχυρισμοί ανθρώπων όπως ο πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης Φλορεντίνο Πέρεθ ότι οι 12 θέλουν να σώσουν το ποδόσφαιρο από την παρακμή και να δημιουργήσουν νέες υπεραξίες. Ο Πέρεθ, που για να κρατήσει όρθια τη Ρεάλ, “φέσωσε” σχεδόν τις μισές ισπανικές τράπεζες παρέα με την κυβέρνηση των προθύμων του Μαριάνο Ραχόι.
Η Συνομοσπονδία των ευρωπαϊκών ομοσπονδιών ποδοσφαίρου, η UEFA, βγαίνει από τον πόλεμο στραπατσαρισμένη για ακόμη μία φορά. Υποσχέθηκε στους μεγιστάνες περισσότερα χρήματα και για να τους δώσει επιστρατεύει επενδυτικό fund για να αντλήσει κεφάλαια. Και όλα αυτά ενώ τα προηγούμενα χρόνια τα έσοδα των μεγάλων συλλόγων από το Τσάμπιονς Λιγκ είχαν γιγαντωθεί. Τηλεοπτικά δικαιώματα, εισιτήρια, bonus, είχαν πάρει τα πάντα. Ηθελαν και άλλα…
Η αντίδραση των οπαδών ανά την Ευρώπη, ιδιαίτερα των Αγγλων, που διαθέτουν μία εξαιρετική παράδοση επιτυχημένων κινητοποιήσεων για το συμφέρον του λαοφιλούς αθλήματος, έπαιξε σαφώς ρόλο στην ανάσχεση των επικίνδυνων σχεδίων των 12. Οχι πάντως τον πρωτεύοντα, ας είμαστε ρεαλιστές. Ομάδες όπως η Λίβερπουλ και η Μάντσεστερ Σίτι έχουν πλέον πελατολόγιο σε όλο τον κόσμο. Στην Ασία, την Ωκεανία, την Αμερική, γνωρίζουν ότι ο στενός πυρήνας των οπαδών στην Αγγλία στηρίζει το κλαμπ περισσότερο συναισθηματικά παρά υλικά.
Ο κόσμος βέβαια έχει δίκιο βουνό. Αντιλαμβάνεται ότι οι πολύ ισχυροί επιθυμούν να δημιουργήσουν ένα κλειστό, προστατευμένο σύστημα αγώνων στο οποίο θα συμμετάσχουν βρέξει-χιονίσει, ανεξάρτητα από τις επιδόσεις τους μέσα στο γήπεδο και ανεξάρτητα από την έκβαση των αγώνων τους στο εθνικό πρωτάθλημα. Κλειστή λίγκα στα πρότυπα του ΝΒΑ από την οποία καμία ομάδα δεν υποβιβάζεται. Οι συγκρίσεις όμως με την Αμερική και την εκεί αθλητική κουλτούρα στα επαγγελματικά σπορ σταματούν εδώ.
Στο ΝΒΑ υπάρχουν κανόνες ακόμα και σήμερα που το χρήμα βασιλεύει και ορίζει τα πάντα. Το σάλαρι καπ (το όριο μέσα στο οποίο μπορούν να ξοδέψουν οι ομάδες) τηρείται, η παραγωγική διαδικασία του κολλεγιακού αθλητισμού συνδέεται απευθείας με το πρωτάθλημα, οι αμοιβές των παικτών είναι καθορισμένες από τη συλλογική σύμβαση εργασίας που υπογράφει με τους ιδιοκτήτες το ισχυρό συνδικάτο των αθλητών.
Παρατηρούνται βέβαια και εκεί αρρυθμίες, που έχουν να κάνουν κυρίως με το ύφος που έχει αποκτήσει το παιχνίδι αυτό-καθ αυτό αλλά σε γενικές γραμμές οι κανόνες γίνονται σεβαστοί και υπάρχει στοιχειώδης δικαιοσύνη.
Στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, άνθρωποι όπως ο Πέρεθ, βλέπουν μόνο ευρώ γι’ αυτούς και τους αυλικούς κολαούζους τους. Και φυσικά τους μεγαλοατζέντηδες οι οποίοι πλέον έχουν αποκτήσει τόση δύναμη που μπορούν και εξαγοράζουν ομάδες ολόκληρες. Κάπως έτσι οι φυσικοί πρωταγωνιστές του αθλήματος, οι αγαπημένοι μας ποδοσφαιριστές, καταντούν άβουλες μαριονέτες. Δεν έχουν λόγο για το που θα παίζουν, για το πόσο θα παίζουν, για το κάτω από ποιες συνθήκες θα παίζουν. Αρκεί να παίζουν καλά και να προσφέρουν στον πελάτη-οπαδό αυτό που θέλει.
Αυτές τις ημέρες ο μεγαλοατζέντης Μίνο Ραϊόλα περιφέρει την καλύτερη πραμάτεια του, τον 20χρονο σταρ της Ντόρτμουντ Ερικ Χάαλαντ, στα προηγμένα ποδοσφαιρικά κλαμπ της Ευρώπης. Δεν τον έχει μαζί του ως φυσική παρουσία αλλά διαχειρίζεται γι’ αυτόν την επόμενη μεταγραφή του που θα σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ σε ότι αφορά το κόστος.
Οκ, δεν πρόκειται για σκλαβοπάζαρο, με την έννοια που είχε ο όρος τον 18ο και τον 19ο αιώνα. Αλλά αν πιστεύει κανείς ότι Νορβηγός πιτσιρικάς θα πάει εκεί που θέλει αυτός, πλανώνται οικτρά. Ο (κάθε) Χάαλαντ θα παίξει στην ομάδα οι οποία θα προσφέρει τα περισσότερα χρήματα όχι μόνο στον ίδιο αλλά κυρίως στην ομάδα που κατέχει τα δικαιώματά του και στον ατζέντη του ο οποίος θα έχει και το τελικό πρόσταγμα. Οταν ετοιμαστούν τα συμβόλαια, απλά θα τον φωνάξουν να υπογράψει…
news247.gr
Tα βαμπίρ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου
