Μπήκε ο Μάρτης λαβωμένος φέτος. Κόκκινος από το αίμα των παιδιών μας. Γιατί είναι και δικά μας παιδιά, παιδιά όλων μας. Θα μπορούσαν να είναι τα δικά μας στη θέση τους. Τίποτα δεν είναι δεδομένο ξέρεις. Θα μπορούσα να είμαι εγώ μια από τις μάνες που θα κλαίει από εδώ και εμπρός… Δεν το χωράει το μυαλό. Τόσος πόνος, πώς αντέχεται Χριστέ μου; τι να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους ; πώς θα ζήσουν από δω και πέρα χωρίς τα παιδιά τους , τις γυναίκες, τους άνδρες, τους αγαπημένους τους;…
Διαβάστε ΠερισσότεραΣκέψεις πάνω στην τραγωδία των Τεμπών
