Πού είναι το κράτος; Χειμώνας – Καλοκαίρι το ίδιο έργο της Χρύσας Σκουρολιάκου

Πού είναι το κράτος; Χειμώνας - Καλοκαίρι το ίδιο έργο της Χρύσας Σκουρολιάκου

Είναι καλοκαίρι εν έτη 2018, μετά από ένα πολύ δύσκολο χειμώνα με πλημμύρες και καταστροφές σε περιοχές της Αττικής ( όπως η Μάνδρα, το Πέραμα και η Μαγούλα ), η πολιτεία για άλλη μία φορά έμεινε αμέτοχη, δεν αναλάμβανε κανένας την ευθύνη.  Για τα ελληνικά δεδομένα δε θα φταίει ποτέ ο αρμόδιος ,πάντα κάποιος άλλος θα έχει την ευθύνη. Πολλοί άνθρωποι έχασαν τις περιουσίες τους μέσα σε λίγα μόλις 24ωρα, οι κόποι μιας ζωής έγιναν νερό και λάσπη. Καταστράφηκαν τα πάντα. Ακόμη όμως και τα υλικά πράγματα να αφήσουμε στην άκρη, υπάρχει ένα μέρος της ιστορίας που δεν  μπορεί να ξεχαστεί, ούτε να διαγραφεί και δεν είναι άλλο από την ανείπωτη τραγωδία, που αφορά τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας των ακραίων καιρικών φαινομένων και των αντιπλημμυρικών έργων που ποτέ δεν έγιναν.

Μετά από όλα αυτά λοιπόν, η Ελλάδα συνεχίζει να ζει και το καλοκαίρι μία πολύνεκρη τραγωδία εξαιτίας της  πυρκαγιάς που έχει ξεσπάσει σε πολλές περιοχές  της Αθήνας όπως την Κινέττα , τη Ραφήνα, την Πεντέλη, τις Βρύσες Χανίων, τα Μέγαρα, το Μάτι  και δυστυχώς συνεχίζει να εξαπλώνεται παρά τις προσπάθειες της πυροσβεστικής , του ΕΚΑΒ  και άλλων οργανώσεων που βοηθούν όλους όσους έχουν ανάγκη με κάθε τρόπο. Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι άνεμοι δυσχεραίνουν το έργο των πυροσβεστών, που δίνουν μάχη με το χρόνο.  Οι εικόνες που βλέπουμε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης μοιάζουν ψεύτικες, βλέποντάς τες νομίζει κανείς ότι είναι καλοφτιαγμένες επεξεργασμένες  φωτογραφίες, δυστυχώς όμως είναι η πραγματικότητα.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσα είδα στο λιμάνι της Ραφήνας ερχόμενη από την Τήνο. Όσο ήμασταν ακόμη μέσα στο πλοίο χωρίς να έχουμε καταλάβει το μέγεθος των καταστροφών, ακούμε να πλησιάζει  ένα ελικόπτερο όλο και πιο κοντά στο πλοίο. Αρχικά όλοι πίστευαν ότι πάει να βοηθήσει στο πεδίο της μάχης για να σβήσουν το πεδίο με τις φωτιές. Μετά όμως, μας ενημέρωσαν ότι το ελικόπτερο θα συνοδεύει το πλοίο για ασφάλεια, γιατί όσο πλησιάζαμε το λιμάνι της Ραφήνας, τόσο περισσότερο πετάγονταν σπίθες από τις εστίες με τις φωτιές και υπήρχε κίνδυνος να πάρει φωτιά το πλοίο και μαζί του και εμείς. Λίγο αργότερα, ενώ αποβιβαστήκαμε πήραμε το αυτοκίνητο να φύγουμε, αλλά από την κυκλοφοριακή συμφόρηση αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε. Ακούγονταν από παντού σειρήνες της αστυνομίας , της πυροσβεστικής, του ΕΚΑΒ. Γινόταν πανικός!  Όλοι είχαν βγει από τα αυτοκίνητα και έκλαιγαν , ούρλιαζαν, φώναζαν και μοιρολογούσαν για τους ανθρώπους τους που είχαν χάσει, για τα σπίτια , τα αυτοκίνητά τους, τα πάντα τους! Άλλοι πάλι προχωρούσαν με τα πόδια, ήταν εκείνοι που καίγονταν τα υπάρχοντά τους και έτρεχαν να σώσουν τουλάχιστον τις ζωές τους.

 Πού είναι το κράτος; Χειμώνας - Καλοκαίρι το ίδιο έργο της  Χρύσας Σκουρολιάκου
 Καθώς κοιτούσα γύρω – γύρω τρομοκρατημένη βλέποντας τη θλίψη, τον πόνο, την αγωνία και ένα τεράστιο  ΓΙΑΤΙ χαραγμένο στα πρόσωπα των συνανθρώπων δίπλα μου, στάθηκα να ακούσω τι λέει ένα αγόρι 8 ετών περίπου στη μαμά του.  Έκλαιγε με λυγμούς και έλεγε, << μαμά τώρα που πήραμε τηλέφωνο το Στέλιο να έρθει να μας πάρει με το φορτηγό, θα κλείσουμε τη πόρτα να μην καούμε και εμείς; Τί θα κάνουμε τώρα μαμά που δεν έχουμε σπίτι; Πού θα πάμε;>> εκείνη έκλεγε, σπάραζε δεν του απαντούσε μόνο το κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της. Κάποια στιγμή τη φώναξε ο άντρας της κάτι ήθελε να της πει χωρίς να το ακούσει το παιδί και τον άφησε για λίγο μόνο του. Δεν μπορούσα να το βλέπω να κλαίει γιατί σπάραζα και εγώ, πήγα κοντά του, τον κοιτούσα που έκλεγε και δεν ήξερα τι να του πω για να ηρεμήσει. Τί θα μπορούσε άλλωστε να πει κανείς σε ένα τόσο μικρό παιδί όταν έχει ζήσει τόσο φρικιαστικές στιγμές; Τον ρώτησα μόνο πώς τον λένε και ξαφνικά σταμάτησε το κλάμα και μου είπε με κατά κόκκινα ματάκια Γιώργος. Του είπα να μη κλαίει γιατί αύριο είναι μία καινούρια μέρα και όλα θα είναι καλά. Ήθελε τόσο πολύ να το πιστέψει που χωρίς δεύτερη σκέψη με ρώτησε << αλήθεια;>>. Αμέσως του είπα<< ναι >> αλλά κοίταξε γύρω του που όλοι ούρλιαζαν και έκλαιγαν και με ρωτάει << τότε γιατί όλοι κλαίνε;>> αιφνιδιάστηκα δεν περίμενα να μου κάνει τέτοια ερώτηση και του είπα απλώς  ότι << οι μεγάλοι καμιά φορά στεναχωριούνται περισσότερο από ότι πρέπει>>. Δεν πρόλαβα να πω κάτι άλλο στο Γιώργο, γιατί ο δρόμος άνοιξε και έπρεπε να φύγουμε. Προχωρούσαμε με το αυτοκίνητο και είχε γίνει η νύχτα μέρα από το φως των πυρκαγιών και των αμέτρητων εστιών που είχαν δημιουργηθεί. Πλέον, μιλάμε για μία βιβλική καταστροφή με δεκάδες νεκρούς, εκατοντάδες αγνοουμένους και τραυματίες. Το τοπίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμη και πολεμικό. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί αυτό το δράμα που έζησαν χιλιάδες άνθρωποι. Τρεις  λέξεις μόνο ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, ΧΑΟΣ, ΟΛΕΘΡΟΣ!

 Πού είναι το κράτος; Χειμώνας - Καλοκαίρι το ίδιο έργο της  Χρύσας Σκουρολιάκου

Ουσιαστικά αυτοί οι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Δεν θα μπορέσουν να επανέλθουν στη καθημερινότητά τους, τουλάχιστον όχι σύντομα. Δασικές εκτάσεις, σπίτια, αυτοκίνητα, ζώα, άνθρωποι βιώνουν τον απόλυτο εξευτελισμό, εξαιτίας όσων δεν φρόντισαν να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα για να αποφευχθεί η βιβλική καταστροφή. Μετα απο όλα αυτά το ένα και μοναδικό ερώτημα είναι ένα!

Πού είναι το κράτος;

Αυτο που με απασχολεί ομως, είναι γιατί ενώ περάσαμε όλη αυτή την τραγωδία το χειμώνα, δεν προέβλεψαν μια τέτοια καταστροφή και για το καλοκαίρι, αφού είναι γνωστό οτι κάθε χρόνο τέτοια εποχή η χώρα μας εμφανίζει προβλήματα πυρκαγιάς;

Γιατί έπρεπε να γίνει κι αλλο κακό; Γιατί άφησαν τον κόσμο για άλλη μια φορα απροστάτευτο;

Η Χρύσα Σκουρολιάκου  είναι τελειόφοιτη δημοσιογράφος της New Media Studies ( by Stamatis Malelis ) και κατάγεται από τη Λιβαδειά

Σχετικά