Από τα μνημόνια βγαίνουμε, από την κρίση όμως; Του Θωμά Κιούση

Βγαίνουμε από τα μνημόνια και υποτίθεται ότι αυτή η περίοδος θα ήταν μια καλή ευκαιρία να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα για να μην αντιμετωπίσουμε στο μέλλον τα ίδια προβλήματα.
Το βάρος της προσαρμογής δεν έπεσε το ίδιο στις πλάτες όλων. Φόροι και εισφορές εκτοξεύτηκαν στη στρατόσφαιρα και μαζί με τις απανωτές περικοπές αποτελούν κάτι σαν εθνική …. εξειδίκευση και παρακαταθήκη για τη συνέχεια.
Ήταν όμως και μια καλή ευκαιρία να αλλάξουν διαμορφωμένες αντιλήψεις ετών για το δημόσιο, για να είναι πραγματικά στην υπηρεσία του πολίτη με αποτελεσματικές υπηρεσίες και σωστά εκπαιδευμένους υπαλλήλους.
Η φωτιά στην Ανατολική Αττική με τις καταστροφικές συνέπειες απέδειξε ότι ο μεγάλος ασθενής παραμένει σε …αφασία. Ασυνεννοησία, έλλειψη συντονισμού, αλληλοεπικάλυψη και μετάθεση ευθυνών, συστήματα εκτός λειτουργίας, έλλειψη σχεδιασμού, συντονισμού και οργάνωσης συνέβαλαν στον όλεθροι, όχι ότι το «ασύμμετρο φαινόμενο», οι αυθαιρεσίες και οι καταπατήσεις δεν έπαιξαν το δικό τους ρόλο. Ούτε πρώτη φορά έχουμε παρόμοια τραγικά γεγονότα. Αλλά ας αποφασίσουμε να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας χωρίς φόβο στον καθρέφτη.
Η τοποθέτηση σε κεραία πόστα υψηλά ιστάμενων στην κομματική επετηρίδα και όχι απαραίτητα των πιο κατάλληλων με επιχειρησιακά κριτήρια, το αλαλούμ στις υπηρεσίες με τους ρόλους και τις αρμοδιότητες, η προσπάθεια δημιουργίας κομματικού στρατού και άλωσης του κράτους ζει και βασιλεύει. Πρακτικές που μας κρατούν καθηλωμένους στην κρίση και μπορεί να έχουν μέχρι και τραγικές συνέπειες.
Σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες μόνιμη επωδός είναι ότι δεν υπάρχουν χρήματα. Σε αρκετές περιπτώσεις δεν υπάρχουν ούτε για τα βασικά, όπως η γραφική ύλη, μελάνια για εκτυπωτές κλπ. Αντίθετα, ενώ δεν υπήρχαν χρήματα, το δημόσιο αυξήθηκε με συνεχείς διορισμούς τα τελευταία χρόνια και ενώ αυξήθηκε, υπάρχουν παντού ελλείψεις.
Οι ελλείψεις αντιμετωπίζονται με νέες προσλήψεις, αλλά οι ελλείψεις πάντα παραμένουν. Συχνά δημιουργούνται νέοι οργανισμοί και επιτροπές δίπλα σε υφιστάμενες δομές με ψηφοθηρικά και επικοινωνιακά κριτήρια και το σπουδαιότερο με μηδενικό πολλές φορές έργο.
Και οι ελλείψεις παραμένουν. Στα νοσοκομεία, την αστυνομία, την πυροσβεστική, την τοπική αυτοδιοίκηση και αλλού…
Τα περισσότερα ασθενοφόρα, περιπολικά, λεωφορεία είναι παμπάλαια και δεν λειτουργούν, ενώ συχνά δεν υπάρχουν διαθέσιμοι πόροι για συντήρηση, ούτε ακόμα και για καύσιμα. Πάνω από τα μισά πυροσβεστικά αεροπλάνα δεν ήταν λειτουργικά πριν λίγο καιρό, αλλά και ένας μεγάλος στόλος εκχιονιστικών από την άλλη πλευρά, λες και είμαστε στις Άλπεις ή τη Σκανδιναβία λιάζεται και καταστρέφεται στη Μαλακάσα. Την ώρα που η αποκατάσταση των πυρόπληκτων στην Ηλεία δεν έχει ακόμα πλήρως ολοκληρωθεί, τα έργα στη Μάνδρα καθυστερούν με τις γνώστες τραγικές συνέπειες και ο αντιπυρικός σχεδιασμός αποδεικνύεται έργο επί χάρτου..
Η κακοδαιμονία της αναποτελεσματικότητας του δημοσίου είναι γενικότερη. Πολλοί που τόλμησαν να μπουν σε κάποιο πρόγραμμα του ΕΣΠΑ για παράδειγμα, τα παράτησαν μην αντέχοντας τη γραφειοκρατία και τις οικονομικές συνέπειες της μακροχρόνιας αναμονής.
Αξιοθαύμαστοι για την … υπομονή τους είναι και αυτοί που περιμένουν να βρουν το δίκιο τους από την ελληνική δικαιοσύνη.
Στην εκπαίδευση, η παραπαιδεία έχει γίνει μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Είμαστε η χώρα που χωρίς φροντιστήρια και ξένες γλώσσες τα παιδιά δεν μπορούν να ελπίζουν, αλλά ταυτόχρονα όσοι γονείς καταφέρουν και τα βγάζουν πέρα και τα πληρώνουν, αντιμετωπίζονται σαν ταξικοί εχθροί και φορολογούνται ανελέητα σε βαθμό εξόντωσης. Και τα παιδιά παρά τις θυσίες έχουν συχνά μια εξασφαλισμένη θέση στην… ανεργία.
Ταυτόχρονα περικόπτονται το ίδιο οι αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων που τραβούν τον Γολγοθά και εκείνων που φτάνουν το πρωί στη δουλεία περιμένοντας πότε θα έρθει το απόγευμα να πάνε να … ξεκουραστούν.
Ζούμε στη χώρα του παραλόγου.
Όσο ζούμε στην παραζάλη μας, αποφεύγουμε να κοιτάξουμε κατάματα τον καθρέφτη και δεν αντιμετωπίζουμε τα πραγματικά αίτια της κρίσης, οι κάθε είδους πανηγυρισμοί για την έξοδο από τα μνημόνια θα είναι γράμμα κενό περιεχομένου. Και η κρίση δε θα αργήσει να μας χτυπήσει ξανά την πόρτα…

* Οικονομολόγος, δημοτικός σύμβουλος δήμου Θηβαίων

Σχετικά