«Με τους αγκώνες στηριγμένους στην ποίηση, με τα μάτια κλεισμένα στις παλάμες
ακούω τη φωτιά. Ανεβαίνει. Σκοτωμένοι επί τόπου μπροστά στο παράνομο
μικρόφωνο κι η φωνή τους ακόμα…
– Αδέρφια, αδέρφια, πάνω απ΄ το αίμα τους, με το αίμα
τους πάνω από την αγρυπνισμένη Αθήνα.
Πως μπορείτε λοιπόν; Πως μπορείτε;»
Αθήνα, 19 Νοέμβρη 1973
Γιάννης Ρίτσος
Με αυτούς τους στίχους ο Γιάννης Ρίτσος, μας καλεί να αφουγκραστούμε την ανάσα της ιστορίας από το ΄73 μέχρι σήμερα. Την εξέγερση της Ελληνικής νεολαίας ενάντια στην δικτατορία που επιβλήθηκε, καταλύοντας έτσι τη δημοκρατία.
Η εξέγερση στο Πολυτεχνείο είναι το πιο πρόσφατο γεγονός της νεότερης Ιστορίας μας και είναι μια μοναδική ιστορική στιγμή. Είναι εξέγερση συνειδήσεων. Είναι επαναπροσδιορισμός αξιών και αρχών. Δεν είναι το μνημόσυνο μιας τραγικής νύχτας, αλλά η υπενθύμιση για ένα διαρκή αγώνα για ψωμί, παιδεία, δημοκρατία και ελευθερία, ενάντια σε κάθε είδους χούντα, είτε οικονομική, είτε ιδεολογική.
Το Πολυτεχνείο, θα είναι ζωντανό μέσα σε κάθε ελεύθερο μυαλό. Και πρέπει να ζει, γιατί ο αγώνας του Ανθρώπου ενάντια σε κάθε μορφή τυραννίας, είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.
Στεκόμαστε λοιπόν ταπεινά μπροστά στη μνήμη των αγωνιστών της εποχής, αναλογιζόμαστε το χρέος µας και διαφυλάττουμε τα πολύτιμα αγαθά της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, γιατί δεν είναι αυτονόητα, αλλά είναι υπόθεση όλων μας να τα υπηρετούμε, να τα προστατεύουμε και να τα υπερασπιζόμαστε.
