25 Νοεμβρίου
Διεθνής ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών
«Σύµβαση του Συµβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη και την καταπολέµηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας»
α) ως «βία κατά των γυναικών» νοείται η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μια μορφή διάκρισης κατά των γυναικών και εννοούνται όλες οι πράξεις βίας με βάση το φύλο που έχει ή μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα, σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική ή οικονομική βλάβη ή πόνο στις γυναίκες, περιλαμβανομένων των απειλών για τέτοιες πράξεις, του εξαναγκασμού ή της αυθαίρετης στέρησης της ελευθερίας, είτε στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό βίο
β) ως «ενδοοικογενειακή βία» νοούνται όλες οι πράξεις σωματικής, σεξουαλικής, ψυχολογικής ή οικονομικής βίας που συμβαίνουν εντός της οικογένειας ή της οικιακής μονάδας ή ανάμεσα σε πρώην ή νυν συζύγους ή συντρόφους, είτε ο αυτουργός διαμένει ή διέμενε στην ίδια κατοικία με το θύμα είτε όχι.
Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, η οποία υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης το 2011, τέθηκε σε ισχύ το 2014 και υπογράφηκε από την ΕΕ το 2017 είναι το πρώτο διεθνώς νομικά δεσμευτικό κείμενο του είδους του .
Η βία κατά των γυναικών περιλαμβάνει εγκλήματα, όπως οι σεξουαλικές επιθέσεις, οι βιασμοί και η «ενδοοικογενειακή βία». Συνιστά παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων των γυναικών όσον αφορά την αξιοπρέπεια και την ισότητα. Ο αντίκτυπος της βίας κατά των γυναικών δεν αφορά μόνο τις γυναίκες που έχουν πέσει θύματα, αφού επηρεάζει την κοινωνία στο σύνολό της.
Στην Πανευρωπαϊκή έρευνα για τη βία κατά των γυναικών που διεξήγαγε ο Οργανισμός Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2014 μία στις τρεις γυναίκες έχει υποστεί σωματική βία, σεξουαλική βία, ή και τις δύο μορφές βίας από την ηλικία των 15 ετών και έπειτα. Το 55% των γυναικών έχουν βρεθεί αντιμέτωπες με μία ή περισσότερες μορφές σεξουαλικής παρενόχλησης, ενώ το 11% έχει υποστεί ψηφιακή παρενόχληση. Μία στις είκοσι έχει βιαστεί. τα στοιχεία καταδεικνύουν ότι η πλειοψηφία των γυναικών που είναι θύματα βίας, δεν αναφέρουν τις εμπειρίες τους ούτε στην αστυνομία, ούτε σε οργανώσεις υποστήριξης θυμάτων. Ως εκ τούτου, οι περισσότερες γυναίκες που πέφτουν θύματα βίας δεν επικοινωνούν με το δικαστικό σύστημα και άλλες υπηρεσίες. Καθίσταται λοιπόν σαφές ότι προς το παρόν οι ανάγκες και τα δικαιώματα πολλών γυναικών δεν καλύπτονται στην πράξη.
Τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας και βίας κατά των γυναικών βλέπουμε να έχουν εκτιναχθεί και στην χώρα μας όπου είναι προφανής η σύνδεσή τους με τις κοινωνικές οικονομικές και πολιτικές συνθήκες που επικρατούν. Η βία κατά των γυναικών συνδέεται επίσης με ευρύτερα θέματα εξουσίας και ελέγχου στις κοινωνίες μας. Η ενδοοικογενειακή βία και η βία από στενό σύντροφο είναι ζητήματα που χρήζουν κρατικής παρέμβασης και όχι ζητήματα ιδιωτικής φύσεως.
Η ενίσχυση των υπηρεσιών υποστήριξης γυναικών – θυμάτων βίας, τα εθνικά σχέδια δράσης για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών και η αναγνώριση τους ως θύματα εγκληματικότητας, είναι επιτακτική ανάγκη για την καταπολέμηση του φαινομένου και την κοινωνική πρόοδο.
Ασημίνα Πικάση
μέλος Επιτροπής Ισότητας του Δήμου Αλιάρτου-Θεσπιέων
