6.50π.μ. Χτυπάει το ξυπνητήρι. Πρέπει να σηκωθώ. Η καθημερινότητα με περιμένει. Ξυπνάω τη σύζυγο. Τα παιδιά ως συνήθως τελευταία. Ετοιμαζόμαστε γρήγορα για το σχολείο. Λεπτά ησυχίας μέχρι να αποχωριστούμε και να τραβήξουμε τους δρόμους μας. Οι πρώτες μέρες μετά τις γιορτές είναι διαφορετικές. Ενέργεια, εκνευρισμός, επαναφόρτιση του οργανισμού.
8.00π.μ. Μετά τις καθιερωμένες ευχές των συναδέλφων για το νέο έτος ακολουθεί η συνήθης συζήτηση για την πανδημία. Αύξηση κρουσμάτων, αντιπαράθεση επιχειρημάτων για τον αόρατο εχθρό, απροσδιόριστο ενδιαφέρον για τους βαριά νοσούντες. Ευτυχώς, φέτος δεν ένιωσα «υποτιμητικά» για το πώς πέρασα τα Χριστούγεννα. Περιγραφές από Αράχωβα ή κάποιο εξωτικό μέρος δεν υπήρχαν. Η αποτύπωση των γιορτών περιοριζόταν στη φράση: «εντάξει μωρέ οικογενειακά, τίποτα το διαφορετικό».
10.00π.μ. Ταξίδι στο παρελθόν. Αναπολώντας τα παιδικά μου Χριστούγεννα οι μέρες εκείνες ήταν ο ορισμός της διαφορετικότητας. Από το στολισμό του δέντρου, τα κάλαντα, τις προετοιμασίες για το γιορτινό τραπέζι, μέχρι του Αϊ Γιαννού, το ατμοσφαιρικό κλίμα ομόρφαινε την καθημερινότητα. Όλα αυτά πλέον είναι ανιαρά, ή τουλάχιστον δεν είναι διαφορετικά.
12.00μ.μ. Ώρα για διάλειμμα εργασίας. Συνάδερφος από το διπλανό γραφείο αγοράζει εσπευσμένα tablet για τον γιο του προκειμένου να αποφύγει μελλοντικούς τσακωμούς. Πράγματι, η απαγκίστρωση των παιδιών από το διαδίκτυο και η ενασχόλησή τους με τέχνες, αποτελεί δύσκολο γρίφο. Εποχή εικόνας, εποχή ηλεκτρονικού παιχνιδιού, εποχή…. αποχής από το βιβλίο, από το παραμύθι, από το νανούρισμα.
14.00μ.μ. Είναι η στιγμή που συναντιόμαστε όλοι μας. Φαγητό, σύντομη επικοινωνία, προγραμματισμός για το υπόλοιπο της μέρας. Η σύζυγος υποδέχεται τις ηλεκτρονικές παραγγελίες που έχει κάνει και τα κινητά μας δονούνται από κλήσεις για φθηνό ρεύμα ή για φθηνό διαδίκτυο. Ώρα κοινής ησυχίας ανύπαρκτη. Μεσημεριανός ύπνος, λαβωμένος. Ένταση, βιασύνη, άγχος για τις απογευματινές δραστηριότητες. Κάτι έχω πάρει στραβά. Πού έχασα το δρόμο; Γιατί, ενώ έχω GBS, δεν μπορώ να βρω την τοποθεσία μου;
22.30μ.μ. Επιτέλους ησυχία. Τα μάτια όλων κολλημένα σε μια τηλεοπτική σειρά. Πώς να τραβηχτώ από τις οθόνες; Πώς να παρασύρω και τους υπόλοιπους από το αδηφάγο βλέμμα του big brother; Θα εκτεθώ και θα με εκθέσουν. Προτιμώ να διαβάσω το παραμύθι μου. Μια φορά και έναν καιρό ήταν….
Επιμέλεια: Λάζαρος Ι. Κόλλιας
Εκπαιδευτικός
Aκολούθησε το permissos.gr στο facebook….για να μην χάνεις είδηση
