«Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών». Στιγμή συγκλονιστική στην Ακολουθία της Αναστάσεως.
Όταν ο Ιερέας, με σβηστά τα φώτα του Ναού, λαμβάνει από την ακοίμητη κανδήλα το Άγιο Φως και το μεταδίδει στους πιστούς, μέσα στην εκκλησιά.
Στιγμές που έπρεπε οι χριστιανοί να ριγούν από λυγμούς μετανοίας, αλλά δυστυχώς συνωστίζονται, με σπρωξίματα και φωνές, ποιος θα πάρει πρώτος το Άγιο Φως, γιατί, άκουσον, άκουσον, θα φέρει…γούρι στην οικογένεια του! Ενώ όσοι το πάρουν τελευταίοι, θα….δυστυχήσουν.
Παλιά, που δεν υπήρχαν τα αεροπλάνα, οι «χατζήδες», όπως λέγαμε τους ταξιδευτές στους Αγίους Τόπους, έφερναν το Άγιο Φως από τον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως του Κυρίου, βδομάδες μετά και όχι ανήμερα του Μεγάλου Σαββάτου, όπως γίνεται τώρα. Και όμως η Θεία Χάρις του Ανεσπέρου Φωτός από την ακοίμητη καντήλα της Αγίας Τραπέζης, ήταν η ίδια.
Το είπε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και κόντεψαν να τον…φάνε! Το Άγιο Φως, όπως και η Θεία Κοινωνία, δεν είναι ούτε ευλογία για τον πρώτο, άλλωστε στην Καινή Διαθήκη δεν υπάρχει η…κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ούτε και γούρι!
Ούτε και φυσικά έθιμο, για χιλιάδες νέους που πηγαινοέρχονται στους επιταφίους το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, χωρίς την αίσθηση ότι δεν είναι ώρες χαράς και ομιλίας, αλλά πένθους.
Ούτε και η Ανάσταση τελειώνει με το «Χριστός Ανέστη» του παπά, αλλά συνεχίζεται με τη Θεία Λειτουργία, μέχρι νωρίς το πρωί της Κυριακής, όπου, έχοντας την ευλογία και τη συγχώρεση του πνευματικού σου, θα μεταλάβεις Σώμα και Αίμα Χριστού.
Καιρός, τούτες τις άγιες μέρες που θα διανύσουμε λοιπόν, είναι να αφήσουμε τη Θεία Χάρη να φωτίσει το νου και την καρδιά μας, συγχωρώντας όλους τους ανθρώπους της γης και κρίνοντας για τα αμαρτήματα του, μόνο τον εαυτό μας.
Μόνο τότε μπορούμε να νοιώσουμε το Άγιο Φως να λάμπει στην ψυχή μας, μόνο τότε μπορούμε να ζήσουμε την Ανάσταση του Χριστού.
