Mε απλό τσιρότο δεν κλείνει η οικονομική πληγή, ωστόσο ο Ερντογάν παίζει γερό παιχνίδι εκεί όπου τα πετροδολάρια αφθονούν.
Αν ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ήταν αυτοκίνητο θα ήταν μια σακαράκα της δεκαετίας του 2020, που όσες φορές και να την χτυπήσεις, η μηχανή της δεν θα σταματήσει να λειτουργεί.
Νικητής της κάλπης για 11η συνεχόμενη φορά ο Τούρκος πρόεδρος έχει κάθε λόγο να τραγουδά ότι «η αγάπη αυτή δεν τελειώνει» και να αφήνει στο… «αδιάβαστο» όσους εκτός της χώρας του γράφουν ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τον ίδιο, που θα κληθεί να τα βάλει με το θεριό της οικονομίας.
Βέβαια, αυτό που δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν οι απέξω και δεν μέτρησε σωστά ούτε ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, που στήριξε την υποψηφιότητα του στην σιγουριά του ότι οι Τούρκοι έχουν εξοργιστεί που έχουν πει το ψωμί ψωμάκι λόγω πληθωρισμού και θα ρίξουν την ψήφο τους σε όποιον τους υποσχεθεί φρατζόλα σε τιμή ευκαιρίας, είναι ότι η τουρκική οικονομία δεν είναι σε ύφεση.
Η απόφαση του Ερντογάν να μην αυξήσει τα επιτόκια για να του κόψει τα πόδια, μπορεί να είναι αντίθετη οποιασδήποτε οικονομικής λογικής και σύνεσης, ωστόσο βασίζεται στην αρχή της οικονομικής ανάπτυξης έναντι κάθε κόστους.
Ο ασταμάτητος Ερντογάν
Ο διπλασιασμός των μισθών, η μείωση του ορίου συνταξιοδότησης και τα άλλα χρηματικά δώρα που μοίρασε δεξιά και αριστερά, μαζί με τις τουρκικές υπηκοότητες που έβγαλε στο σφυρί, κρατώντας τελικά στο πλευρό του τους πλειοψηφούντες ξένους στη νότια Τουρκία, που λίγο έλειψε να σβήσει από το χάρτη ο ισχυρός σεισμός της 6ης Φεβρουαρίου, τον ανέδειξαν τρεις μήνες μετά νικητή των εκλογών στην Τουρκία.
Με απλό τσιρότο μπορεί να μην κλείνει μια μεγάλη πληγή, ωστόσο ο Ερντογάν έχει δείξει ότι παίζει καλά το παιχνίδι της διπλωματίας εκεί όπου τα πετροδολάρια δεν κινδυνεύουν να αντικατασταθούν από κανένα ψηφιακό νόμισμα. Στην άλλη περίπτωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο καραδοκεί. 
Η αλήθεια είναι ότι οι εκλογές στην Τουρκία μπορεί να μην προκάλεσαν τη τεράστια αλλαγή στην οποία πόνταραν πολλοί, είχαν όμως μεγάλο ενδιαφέρον. Γιατί ακριβώς όπως το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου έπιασε εξ απήνης όσους πίστεψαν το αφήγημα της αντιπολίτευσης ότι ο κόσμος, λαός και… Νισάντασι (το Κολωνάκι της Κωνσταντινούπολης) θα ψήφιζαν τον Κιλιτσντάρογλου δαγκωτό, η διαφορά του ηττημένου από τον νέο – παλιό πρόεδρο της Τουρκίας, παρότι σαφές και αδιαπραγμάτευτο, φανερώνει ότι ο λαός είναι πραγματικά διχασμένος.
Με απλά λόγια, ο Τούρκος πρόεδρος κέρδισε το δικαίωμα να πει στους πολίτες της χώρας του ότι θα είναι μαζί μέχρι… τον θάνατο (για την ακρίβεια τον τάφο, σύμφωνα με την τουρκική λέξη) αφού καρπώθηκε το 52.14% των ψήφων, αλλά και ο υποψήφιος της 6κομματικής αντιπολίτευσης δεν απώλεσε το δικαίωμα να δηλώσει ότι θα συνεχίσει τον αγώνα του, αφού έχασε τις πιο άδικες εκλογές εδώ και χρόνια.
Η ανυποχώρητη αντιπολίτευση
Αλήθεια ή ψέματα, είχε απέναντι του ένα πολιτικό σύστημα φτιαγμένο και ραμμένο στα μέτρα του αντιπάλου του, μια εκστρατεία εθνικισμού που σάρωσε στις λαϊκές μάζες από τις οποίες προέρχεται ο Ερντογάν, όχι όμως και ο ίδιος με το αστικό υπόβαθρο, και ένα δυνατό κυβερνών κόμμα που έκανε συμμαχίες χωρίς να εγείρει τον φόβο των Τούρκων για την απειλή που συνιστούν οι Κούρδοι της Τουρκίας και όλοι οι υπόλοιποι στις διπλανές χώρες, όπως έκανε ο Κιλυτσντάρογλου, σύμφωνα με κάποιους αναλυτές.
Το δίχως άλλο, η μάχη χάθηκε, ο Ερντογάν κέρδισε, αλλά τα στοιχήματα για τις πιθανές επιδόσεις του Εκρέμ Ιμάμογλου ή του Μανσούρ Γιαβάς απέναντι του σε πέντε χρόνια από σήμερα, έχουν ήδη αρχίσει να μπαίνουν.
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές, εξάλλου, περιμένουν τους πάντες στη γωνία τον επόμενο χρόνο…
