Το Νιόκαστρο Ναυαρίνου -ή Νεόκαστρο Ναβαρίνου ή απλά Νιόκαστρο Πύλου- είναι οθωμανικό κάστρο – φρούριο, το οποίο βρίσκεται δίπλα στην κωμόπολη της σύγχρονης Πύλου, στα νοτιοδυτικά της Μεσσηνίας.
Είναι ένα από τα δύο κάστρα που διαφύλατταν τον στρατηγικό Όρμο του Ναυρίνου, γνωστό και ως Κόλπο της Πύλου. Το Νιόκαστρο βρίσκεται στη νότια είσοδο του κόλπου, ενώ η βόρεια είσοδός του φυλασσόταν από το Παλαιόκαστρο Ναυαρίνου, μεσαιωνικό φρούριο του 13ου αιώνα, το οποίο κατασκευάσθηκε πάνω στο Ακρωτήριο Κορυφάσιο (γνωστό τότε ως Ακρωτήριο του Ζόγκλου) από τους σταυροφόρους του Πριγκιπάτου της Αχαΐας.
Σε αντιδιαστολή με το παλαιότερο φρούριο, το οποίο κτίστηκε το 1278 από τον Φλαμανδό σταυροφόρο Νικόλαο B΄ Σαιντ-Ομέρ και παρείχε ασφάλεια στην παλαιότερη πόλη της Πύλου (που κατά τους βυζαντινούς χρόνους και την μεσαιωνική εποχή αναφερόταν ως ο Ζόγκλος και στη συνέχεια ως το Ναυαρίνο ή Ναβαρίνο), το νεότερο φρούριο, το οποίο κτίσθηκε το 1573, από τον καπουδάν πασά (αρχιναύαρχο του οθωμανικού στόλου) Κιλίτζ Αλή Πασά είναι συχνά γνωστό απλά ως Νέοκαστρο ή Νιόκαστρο (νέο κάστρο).
Δίπλα σε αυτό αναπτύχθηκε σταδιακά, μετά τη νίκη των τριών συμμαχικών δυνάμεων κατά την Ναυμαχία του Ναβαρίνου (1827), η νεότερη κωμόπολη της Πύλου, η οποία κατασκευάσθηκε, το 1829, με ρυμοτομικό σχέδιο, το οποίο σχεδιάστηκε από τους μηχανικούς του γαλλικού εκστρατευτικού σώματος (Εκστρατεία του Μοριά (Expédition de Morée), υπό την αρχηγία του στρατηγού Νικολάου – Ιωσήφ Μαιζώνος, όταν το φθινόπωρο του 1828 παρέλαβαν το Νιόκαστρο από τους Τουρκο-Αιγύπτιους και άρχισε να αναπτύσεται κυρίως μετά το 1830. Η ίδια η νεότερη πόλη της Πύλου τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της μάλιστα αναφερόταν κυρίως ως το Νιόκαστρον ή Νέο Ναυαρίνο.
