Η ιστορία του ψυχιάτρου που έγινε ευρύτατα γνωστός από τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις και είχε πάντα το θάρρος της γνώμης του όσο και αν αυτό προκαλούσε σχόλια
Χαμογελαστός, φορώντας ένα κοντομάνικο πουκάμισο και με φόντο τον ήλιο να χάνεται στον Νείλο ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, τον περασμένο μόλις μήνα ο ψυχίατρος Δημήτρης Σούρας είχε κάθε λόγο να χαίρεται έχοντας μαζί του τα πιο αγαπημένα του πλάσματα.
Τη σύζυγό του Λένα και την κόρη του Νίκη, αυτή που ανέλαβε το βαρύ φορτίο να ανεβάσει στα social media του πατέρα της το μήνυμα που της είχε αφήσει, αν έφευγε κάποια στιγμή από την ζωή. Σήμερα το απόγευμα ο γνωστός ψυχίατρος έσβησε σε ηλικία 72 ετών χτυπημένος από σοβαρή μικροβιακή λοίμωξη, σκορπώντας θλίψη στους οικείους του αλλά και σε φίλους του.
Ευρέως γνωστός από τις τηλεοπτικές του παρουσίες σε πάρα πολλές εκπομπές, είχε πάντα το θάρρος της γνώμης του, ακόμη κι αν με τα όσα έλεγε ερχόταν σε δύσκολη θέση.
Ποτέ δεν έπαιρνε πίσω τα λόγια του, παρότι κάποιες φορές τα άκουσε, όπως πριν από λίγο καιρό, όταν πήγε να δει την παράσταση του Μάρκου Σεφερλή που σατίριζε το Νέμο και είπε ότι τα φύλα είναι δύο, ο άνδρας και η γυναίκα. Παρά την κριτική που δέχθηκε, αρνήθηκε ευγενικά να «επανορθώσει» αυτό το πάλαι ποτέ παιδί μιας μικροαστικής οικογένειας του Βόλου που έκλαψε για πρώτη φορά το 1952 και μεγάλωσε στους κόλπους της με αγάπη.
Έμεινε στην πρωτεύουσα του Νομού Μαγνησίας μέχρι τα δεκαοχτώ του χρόνια, όταν και έφυγε για την Αθήνα προκειμένου να σπουδάσει στην Ιατρική Σχολή. Επέλεξε ως ειδικότητα την Ψυχιατρική, έχοντας γοητευθεί από την λειτουργία του ανθρώπινου μυαλού και ξεκίνησε να δουλεύει ως ψυχίατρος σε διάφορα νοσοκομεία της πρωτεύουσας. Δεν του έφτανε όμως αυτό, γι’ αυτό και ταξίδεψε στο εξωτερικό για να εργαστεί σε νοσοκομεία της Ιταλίας και της Γαλλίας, ενώ ακολούθησε η Αμερική.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα στα τέλη των 70’s ξεκίνησε σχεδόν αμέσως να εργάζεται ως ιδιώτης ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής ενώ σταδιακά η φήμη που απέχτησε, τον έχρισε Διευθυντή της Ψυχιατρικής Κλινικής του Metropolitan και υπεύθυνο ψυχίατρο στο Ωνάσειο σε θέματα προμεταμοσχευτικού ελέγχου.
Μια ζωή που τέλειωσε έτσι ξαφνικά
Λάτρης της οικογένειας ο Δημήτρης Σούρας δεν είχε μάτια για άλλη γυναίκα από την στιγμή που μπήκε στη ζωή του η Ελένη Μαρούδα, η οποία του χάρισε και την κόρη τους Νίκη. Λάτρευε τα ταξίδια και συνήθως ταξίδευε μαζί με τις δύο μεγάλες του αγάπες στο εξωτερικό, ενώ φέτος το καλοκαίρι πέρασαν και οι τρεις μαζί μέρος των διακοπών τους στην Ιταλία και την Ισπανία.
Το οικογενειακό ταξίδι τους στην Αίγυπτο τον περασμένο μήνα έμελλε να είναι το τελευταίο για τον γνωστό ψυχίατρο, ο οποίος είχε φιλοξενηθεί σε πάρα πολλές τηλεοπτικές εκπομπές, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Ανέλυε χαρακτήρες σε υποθέσεις που συγκλόνισαν το πανελλήνιο, όπως αυτή του πιλότου Μπάμπη Αναγνωστόπουλου που δολοφόνησε την άτυχη Καρολάιν, την υπόθεση του Κολωνού και εσχάτως την γυναικοκτονία της άτυχης 43χρονης στο Αγρίνιο.
Σε αυτή του την τελευταία εμφάνιση στον Γιώργο Παπαδάκη εμφανίστηκε καταβεβλημένος, αφού τον ταλαιπωρούσε ένας έντονος πόνος στη μέση, αφού ήδη είχε προσβληθεί από το μικρόβιο. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Δημήτρης Σούρας κατέληξε μετά από σοβαρή σηψαιμία που του προκάλεσε το απόστημα στην ιερολαγωνιαία άρθρωση. Το εν λόγω (επισκληρίδιο) απόστημα σχετίζεται με λοίμωξη στη σπονδυλική στήλη, που οφείλεται συνήθως σε μόλυνση από μικρόβιο, συνήθως χρυσίζοντα σταφυλόκοκκο.
Οι γιατροί πάλεψαν πολύ για να τον σώσουν, αλλά τελικά ο 72χρονος ψυχίατρος δεν άντεξε και έφυγε απο την ζωή, αφήνοντας πίσω του μια οικογένεια που τον λάτρευε, ένα πλούσιο συγγραφικό έργο και πολλά αποφθέγματα τα οποία ανέβαζε συχνά στο Facebook.
Ένα από αυτά γραμμένο τον περασμένο Αύγουστο ταιριάζει ανατριχιαστικά με την τόσο άδικη κατάληξη που είχε η ζωή του διακεκριμένου ψυχιάτρου: «Κάποιοι φεύγουν νωρίς, αθόρυβα, άδικα. Κάποιοι άλλοι αργότερα παίρνοντας μαζί τους εικόνες, συμπεριφορές, τρόπους ζωής, εποχές. Τελικά τι μένει; Μερικές ασπρόμαυρες ή χρωματιστές στιγμές, λίγα ή πολλά συναισθήματα, και – πάνω από όλα – πολλές ανεξίτηλες ζωγραφιές ψυχής που λέγονται ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ.
Το τέλος όλων μας αναπόφευκτο, μην το φοβηθείς. Ζήσε όσο μπορείς καλύτερα αγαπώντας και προστατεύοντας τον εαυτό σου. Και όταν κάποτε σου σταθεί απέναντι, δείξε του με θάρρος όλη σου την υπόσταση και άφησε έτσι το δικό σου… memorial».
