Στην προσπάθεια αξιοποίησης των σημαντικών κοιτασμάτων σιδηρονικελίου της χώρας μέσω ενός διαγωνισμού που θα προβλέπει τη δημιουργία μιας καθετοποιημένης αλυσίδας, από τη παραγωγή της πρώτης ύλης μέχρι την επεξεργασία της σε μια νέα μονάδα στη θέση του σημερινού εργοστασίου της ΛΑΡΚΟ, προσανατολίζονται τα σενάρια που επεξεργάζεται το ΥΠΕΝ.
Σε συνέχεια των αποτυχημένων μέχρι σήμερα προσπαθειών και των άγονων διαγωνισμών για την πώληση των περιουσιακών στοιχείων της μεταλλουργίας τον Αύγουστο του 2024, το υπουργείο δείχνει διατεθειμένο να ξαναπιάσει το νήμα, δεδομένου και του υπαρκτού επενδυτικού ενδιαφέροντος.
Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, τουλάχιστον τρεις επιχειρηματικοί όμιλοι, μεταξύ των οποίων Ελληνες και ξένοι παίκτες, έχουν μεταφέρει το ενδιαφέρον τους στο υπουργείο για να επενδύσουν σε μια νέα βιομηχανική εγκατάσταση εκεί ακριβώς όπου βρίσκεται σήμερα το «κουφάρι» του παλαιού εργοστάσιου της Λάρυμνας.
Στη πράξη, το σκεπτικό του σχεδίου, επί τους οποίου θα κληθεί να αποφασίσει η νέα πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΝ, αφορά τη προκήρυξη ενός διεθνούς διαγωνισμού – «πακέτο» για όλα τα ελεύθερα βαρών περιουσιακά στοιχεία της ΛΑΡΚΟ. Από τα μεταλλευτικά δικαιώματα στα ορυχεία του Αι Γιάννη στη Βοιωτία, την Εύβοια, την Καστοριά και τη Κοζάνη, μέχρι τις εκτάσεις, το οικόπεδο του εργοστασίου της Λάρυμνας και φυσικά το λιμάνι. Αυτά όλα ανήκουν ιδιοκτησιακά στο Δημόσιο.
Στο διαγωνισμό, οι επενδυτές θα κληθούν να εκδηλώσουν ενδιαφέρον για το σύνολο ή για κάποια από τα παραπάνω, με την προϋπόθεση ότι το business plan των «μνηστήρων» θα περιλαμβάνει και βιομηχανική εγκατάσταση αξιοποίησης και παραγωγής του τελικού προϊόντος στην Ελλάδα.
Τα επιχειρηματικά πλάνα θα πρέπει επίσης να προβλέπουν την ταυτόχρονη αποκατάσταση των παλαιών αποθέσεων (δηλαδή την απομάκρυνση της σκουριάς από το βυθό) οι οποίες έχουν μέχρι σήμερα προκαλέσει μια τεράστια περιβαλλοντική ζημιά. Σε ό,τι αφορά την παλιά ΛΑΡΚΟ, αυτή θα προβεί σε ξεχωριστούς διαγωνισμούς για όσα από τα εναπομείναντα assets έχουν κάποια αξία, προκειμένου τα περισσότερα να πωληθούν ως scrap.
Σε κάθε περίπτωση, ο κεντρικός στόχος δεν είναι οι παραγόμενοι όγκοι να εξάγονται σε χώρες οι οποίες έχουν τις κατάλληλες εγκαταστάσεις για την επεξεργασία τους, παρά να δημιουργηθεί μια εγχώρια καθετοποιημένη αλυσίδα και η υπεραξία να μένει εντός Ελλάδας. Με την παραγωγή είτε σιδηρονικέλιου (τη πρώτη ύλη απο την οποία παράγεται ο ανοξείδωτος χάλυβας) με τη μέθοδο της πυρομεταλλουργίας, είτε καθαρού νικελίου που χρησιμοποιείται στις μπαταρίες ιόντων λιθίου των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, με τη μέθοδο της υδρομεταλλουργίας.
Στο σενάριο που προχωρήσουν τα παραπάνω, μια τέτοια μεγάλη επένδυση από τη στιγμή που θα δρομολογηθεί μέχρι να ξεκινήσει η παραγωγή, θα απαιτούσε σύμφωνα με τους ειδικούς μια περίοδο 5 ετών και άνω.
Ετσι, όπως πως είναι σήμερα η ΛΑΡΚΟ, η οποία παραμένει κλειστή από το Ιούλιο του 2022, το εργοστάσιο δεν μπορεί να παράξει το παραμικρό. Σήμερα η τιμή του νικελίου κινείται στα 15-16.000 δολάρια ο τόνος, γεγονός που σημαίνει ότι για να είναι βιώσιμη μια μονάδα πρέπει να έχει αρκετά χαμηλότερο κόστος παραγωγής. Το κόστος στο εργοστάσιο της Λάρυμνας λίγο προτού κλείσει τον Ιούλιο του 2022, υπερέβαινε τα 20.000 δολάρια τον τόνο, όταν η αντίστοιχη τιμή στο LME κυμαίνονταν τότε στα 17-18.000 δολάρια…
Το μομέντουμ πάντως για μια ακόμη προσπάθεια αξιοποίησης των παραπάνω assets θεωρείται ευνοϊκό. Τόσο διεθνώς, όσο και στην Ελλάδα, όπως δείχνει η κινητικότητα που υπάρχει γύρω από την εξόρυξη πολύτιμων μετάλλων και σπάνιων γαιών, όπως για παράδειγμα με το γάλλιο στις εγκαταστάσεις της Αλουμίνιο στον Αγ. Νικόλαο Βοιωτίας ή με το αντιμόνιο στη Χίο.
Πρόστιμα 30 εκατ. ευρώ μέχρι σήμερα
Αναφορικά με το σημερινό status της μεταλλουργίας, το καθεστώς ειδικής διαχείρισης έχει παραταθεί μέχρι και τις 31 Δεκεμβρίου 2025 (μια προ πτωχευτική διαδικασία), οι 800 εργαζόμενοι έχουν απολυθεί και κάθε εξάμηνο που περνάει χωρίς οριστική λύση, η Ελλάδα συνεχίζει και καταβάλει πρόστιμο.
Από τον Ιανουάριο του 2022, οπότε και καταδικάστηκε η Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τις παράνομες κρατικές ενισχύσεις στη ΛΑΡΚΟ, για κάθε εξάμηνο καθυστέρησης να μεταβιβαστεί σε επενδυτή, πληρώνουμε πρόστιμο 4,6 εκατ. ευρώ, με το συνολικό μέχρι σήμερα λογαριασμό να έχει φτάσει στα 30 εκατ. ευρώ.
Ταυτόχρονα, μεγαλώνει ο κίνδυνος να κληθεί το ελληνικό κράτος να επιστρέψει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή τις παράνομες κρατικές ενισχύσεις, που μαζί με τους τόκους, ξεπερνούν πλέον τα 160 εκατ. ευρώ.
Τα παραπάνω συμβαίνουν σε μια συγκυρία, όπου οι διεθνείς αγορές πλημμυρίζουν από το πάμφθηνο νικέλιο της Ινδονησίας, όπου τα εργατικά είναι πολύ χαμηλά, δεν τηρούνται περιβαλλοντικοί όροι και υπάρχει συνεχής χρηματοδότηση από τη Κίνα, η οποία είναι και ο βασικός αγοραστή των παραγόμενων ποσοτήτων. Τούτων δοθέντων είναι προφανές πως ο επόμενος διαγωνισμός για το asset που λέγεται ΛΑΡΚΟ θα γίνει με ακόμη χειρότερους όρους.
Το μόνο θετικό είναι ότι εδώ και μερικούς μήνες, ο κρατικός προϋπολογισμός έχει πάψει να πληρώνει 1,5 εκατ. ευρώ το μήνα για τη μισθοδοσία των 800 περίπου εργαζόμενων της μεταλλουργίας, οι οποίοι απασχολούνται πλέον σε δήμους στην Αττική, την Εύβοια και τη Στερεά Ελλάδα, καθώς επίσης σε Περιφέρειες, Κέντρα Υγείας και τον e-ΕΦΚΑ.
(Αναδημοσίευση από το euro2day.gr)
