Εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Ρηγίνου Λιβαδειάς
Σε λίγες μέρες θα κληθούμε να εορτάσουμε τα Χριστούγεννα! Ένα όχι μόνο ιστορικό γεγονός του παρελθόντος. Αλλά και ένα γεγονός πάντοτε παρόν. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι μόνο ο «ελθών», αλλά και ο «ερχόμενος». Έρχεται πάντα. Έρχεται αθόρυβα, ταπεινά «ως αύρα λεπτή». Δεν είναι πάντα εύκολο να Τον διακρίνουμε. Ιδίως σήμερα μέσα στην σύγχυση προσώπων, ιδεών, καταστάσεων και γεγονότων.
Στο Ευαγγέλιο την Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως παρελαύνουν μπροστά μας όλα τα πρόσωπα της γενεαλογίας του Χριστού τα οποία προετοίμασαν τον ερχομό του Μεσσία. Αυτή η γενεαλογία μοιάζει με ένα μακρύ ρυάκι, που εκβάλλει στον ωκεανό. Με ένα ποταμό-καλύτερα- που ξαναγυρίζει στην πηγή του. Το ανθρώπινο ποτάμι καταλήγει στην αρχή του, στο Θεό- Χριστό, που όντας ο Δημιουργός, γίνεται τώρα και Σωτήρας. Με πνευματικό «γενάρχη», όμως, τον Χριστό θα ξεκινήσει ένα νέο ανθρώπινο ποτάμι, των σεσωσμένων εν Χριστώ, ο νέος Ισραήλ της Χάριτος. Έτσι ο Χριστός γίνεται το κέντρο της ιστορίας, η αρχή και η εντελέχειά της, ο σκοπός και η αποκορύφωσή της. Γίνεται το σημείο ενότητας της ανθρωπότητας και της ενώσεώς της με τον Τριαδικό Θεό. Σε όλη την ιστορία κυριαρχεί το Πρόσωπο του Χριστού, είτε σαν ο Αναμενόμενος, είτε σαν ο Πιστευόμενος και Λυτρωτής της ιστορίας και του κόσμου.
Το μήνυμα του Αγγέλου προς τον Ιωσήφ «Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών» (Ματθ. Α΄,21), ακούγεται και σήμερα πάνω από 2000 χρόνια. Ένα μήνυμα, που αν ο Ιωσήφ το δέχθηκε γιατί απηχούσε τις προσδοκίες του λαού του, όμως ο σύγχρονος άνθρωπος δύσκολα μπορεί να το δεχθεί. Ηχεί παράδοξα το μήνυμα αυτό για τον ερχομό του Σωτήρα.
Και όμως ο Σωτήρας ήλθε. Ο Θεός με την ενανθρώπηση του Υιού Του μπήκε στην ιστορία των ανθρώπων. Αλλά στο πρόσωπο του Ιησού δεν θέλησαν οι άνθρωποι να αναγνωρίσουν τον Σωτήρα. Και σήμερα δεν λείπουν εκείνοι, που βλέπουν τον Κύριο σαν ένα μεγάλο διδάσκαλο μόνο της αρετής και της αγάπης. Ή σαν ένα θαυματοποιό ή ακόμα σαν ένα κοινωνικό επαναστάτη. Και θέλουν να ερμηνεύσουν το πρόσωπο του Χριστού με ανθρώπινα μέτρα και κριτήρια και μεθόδους. Όλα αυτά φυσικά είναι λανθασμένα και για εμάς είναι ο Σωτήρας και Λυτρωτής.
Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που μας κυριεύει απόγνωση εξ αιτίας της παρατηρούμενης κρίσεως στους θεσμούς και της μικρότητας των προσώπων, όπως τα βιώνουμε έντονα το τελευταίο διάστημα. Η πτώση και, όχι σπάνια, εξαθλίωση των προσώπων, η χρεωκοπία, όπως λέμε, της οποιασδήποτε μορφής ηγεσίας, οδηγεί στην απαισιόδοξη διαπίστωση, πως δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Πολύ περισσότερο συμβαίνει τούτο όταν τα πρόσωπα εκείνα, στα οποία στηρίζει κανείς την ελπίδα του, αποδεικνύονται στο τέλος εντελώς αντίθετα από τις προσδοκίες μας.
Οι αναμενόμενοι ή αυτοπροβαλλόμενοι σωτήρες μας απογοητεύουν κυριολεκτικά. Τι κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις; Το μεγαλύτερο λάθος. Βλέπουμε τα πράγματα απελπιστικά ανθρωποκεντρικά. Ενώ πλάθουμε τα τολμηρότερα σχέδια, ενώ υπολογίζουμε τα πάντα, ενώ στηρίζουμε τις ελπίδες μας σε διαφόρους, αυτόκλητους ακόμη, σωτήρες, πολιτικούς και εκκλησιαστικούς, ένα λησμονούμε· τον Θεό. Λησμονούμε πως δεν σώζεται από μας ο κόσμος. Πως ένας είναι ο μοναδικός μας Σωτήρας, ο Χριστός. Που σώζει κάθε διάσταση της ζωής μας, το σώμα και την ψυχή μας, την πνευματική ζωή μας και την κοινωνία μας.
Πως μόνο Εκείνος, μπορεί να ανατείλει τον ήλιο της ελπίδας και στο καταθλιπτικώτερο σκοτάδι. Πως δεν είναι δικό μας έργο η σωτηρία, αλλά δικό Του. Πως μόνο αν ο ηγέτης αφήσει να γίνει χριστοκίνητος, θα μπορέσει να φέρει τον Λαό στην εν Χριστώ σωτηρία. Πως μόνο, αν ο Λαός στηρίξει στον Θεό την ελπίδα του, θα μπορέσει να βρει τη λυτρωτική του πορεία. Αυτό τουλάχιστον μας πιστοποιεί η γενεαλογία του Χριστού μας. Με τη νίκη Του μπορούμε να νικάμε. Με τη δύναμή Του να γινόμαστε και εμείς δυνατοί. Με την αλήθειά Του να σωζώμαστε. Αμήν!
Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα με Χριστό!
