Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν από τον θάνατο του Θάνου Μικρούτσικου, ενός από τους κορυφαίους σύγχρονους Έλληνες συνθέτες, με πλούσιο και πολυποίκιλο έργο. Ασχολήθηκε σχεδόν με όλα τα είδη της μουσικής. Έγραψε όπερες, συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο, πειραματική μουσική. Παράλληλα, ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του κινείται στον χώρο του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού, με εκατοντάδες τραγούδια σε στίχους Ελλήνων και ξένων ποιητών.
Διακρίθηκε και ως πολιτιστικός μάνατζερ σε θέσεις ευθύνης στο Φεστιβάλ της Πάτρας, του οποίου υπήρξε ιδρυτής, στο «Πάτρα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης», στο Φεστιβάλ Αθηνών, στο «Αθήνα 2004» κ.α. Ενεργός πολιτικά και ενταγμένος σε διάφορες εκφάνσεις της κομμουνιστικής Αριστεράς από τα φοιτητικά του χρόνια, συμπορεύτηκε με το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ‘90 και διετέλεσε αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού (1993-1994) και υπουργός Πολιτισμού (1994-1996) στην τρίτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου (1993-1996).
Το τελευταίο μήνυμα του Θάνου Μικρούτσικου
Στο τελευταίο του δημόσιο μήνυμα στο Facebook, στις 21 Δεκεμβρίου 2019, ο Θάνος Μικρούτσικος είχε γράψει: «Σκεφτόμουνα αντί για δώρο εφέτος να δώσετε αίμα. Για τον Θ.Μ. Για κάποιον που το έχει ανάγκη. Αυτές τις γιορτές σκεφτείτε τους άλλους και γίνετε αιμοδότες».
Ποιος ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος
Ο Θάνος Μικρούτσικος γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Απριλίου 1947. Ο πατέρας του, Στέργιος Μικρούτσικος, ήταν μαθηματικός που έχασε τη δουλειά του λόγω των αριστερών του πεποιθήσεων. Η μητέρα του καταγόταν από παλαιά αστική οικογένεια της Πάτρας. Αδελφός του είναι ο συνθέτης και τηλεπαρουσιαστής Ανδρέας Μικρούτσικος.
Μεγαλωμένος σε μουσικό περιβάλλον, ξεκίνησε τις μουσικές σπουδές του σε μικρή ηλικία στη Φιλαρμονική Εταιρεία Πατρών και στο Ελληνικό Ωδείο (πιάνο, θεωρία, αρμονία). Ακολούθησαν οι σπουδές και η αποφοίτησή του από το μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα μελέτησε αρμονία, αντίστιξη, φούγκα και σύνθεση με τον συνθέτη Γ. Α. Παπαϊωάννου.
Άρχισε να συνθέτει στα τέλη της δεκαετίας του 1960, αλλά επίσημα εμφανίστηκε το 1975, με το δίσκο «Πολιτικά τραγούδια». Συνέχισε την πορεία του ως στρατευμένος δημιουργός μελοποιώντας Γιάννη Ρίτσο, Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, Μάνο Ελευθερίου, Μπέρτολτ Μπρεχτ και άλλους. Οι δίσκοι του «Καντάτα για τη Μακρόνησο», «Φουέντε Οβεχούνα», «Τροπάρια για Φονιάδες», «Μουσική πράξη στον Μπρεχτ», είναι χαρακτηριστικοί του ριζοσπαστικού κλίματος των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων. Ειδικά η «Καντάτα για τη Μακρόνησο», έργο πρωτοποριακό για την εποχή του, όπου ο συνθέτης πειραματίζεται πάνω στην ατονική μουσική, γνώρισε διακρίσεις σε διεθνή φεστιβάλ και συνοδεύτηκε από την ερμηνεία της Μαρίας Δημητριάδη.
Η κριτική αναγνώρισε στο τραγούδι του Μικρούτσικου μία νέα μορφή δημιουργίας: ένα τραγούδι μορφικά ελεύθερο (σε αντίθεση με την καθιερωμένη λογική του κουπλέ-ρεφρέν) που αντλεί στοιχεία από την τζαζ, το ροκ και τη δυτική μουσική παράδοση, όπως αυτή εξελίχθηκε στα μεταπολεμικά χρόνια, ένα τραγούδι που τουλάχιστον σ’ εκείνη την πρώτη περίοδο δημιουργίας τού συνθέτη στηρίζεται περισσότερο στη δύναμη που αποπνέουν κάποιοι ρυθμικοί ακροβατισμοί παρά στον μελωδισμό του και εκφέρεται μέσα από μια μάλλον «σκληρή» ενορχήστρωση, στην οποία πρωτοστατούν ξύλινα και χάλκινα πνευστά.
Το 1979 θα κυκλοφορήσει τον δίσκο «Σταυρός Του Νότου», σε ποίηση Νίκου Καββαδία, με τον οποίο θα γίνει ευρύτερα γνωστός. Τα τραγούδια του στην αρχή αντιμετωπίστηκαν με δυσπιστία από την κριτική, αλλά γρήγορα κέρδισαν την αγάπη του κοινού και σήμερα ο «Σταυρός του Νότου» θεωρείται ένα από τα διαμάντια της ελληνικής δισκογραφίας, με πωλήσεις που προκαλούν ίλιγγο (υπολογίζεται ότι οι πωλήσεις του ξεπερνούν τα 2 εκατομμύρια αντίτυπα).
Με την ίδια αγάπη πάντα για τον έμμετρο λόγο, ο Θάνος Μικρούτσικος συνεχίζει να μελοποιεί Γιάννη Ρίτσο, Άλκη Αλκαίο, Κώστα Τριπολίτη, Φρανσουά Βιγιόν, Κωνσταντίνο Καβάφη και άλλους. Ακόμα, έχει παρουσιάσει την όπερα «Ελένη» κι έχει μελοποιήσει παραμύθια. Συνεργάστηκε με κορυφαίες ερμηνεύτριες, όπως η Μαρία Δημητριάδη, η Χάρις Αλεξίου και η Ιταλίδα Μίλβα, αλλά και μεγάλους ερμηνευτές όπως οι Μανώλης Μητσιάς, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χρήστος Θηβαίος, Γιάννης Κούτρας και πολλούς ακόμα.
Μεγάλο τμήμα του έργου του καταλαμβάνει η θεατρική μουσική, ενώ το υπόλοιπο καλύπτουν διάφορα ατονικά και ηλεκτρονικά έργα με πειραματικό μάλλον χαρακτήρα (μίξη τονικών και ατονικών στοιχείων στην ίδια σύνθεση, ενασχόληση με διαφορετικές φόρμες και ταυτόχρονη χρήση τους σ’ ένα έργο). Αυτές οι αναζητήσεις τού συνθέτη αποτέλεσαν τη δίοδο παρουσίασης της δουλειάς του στο εξωτερικό (Λονδίνο, Παρίσι, Βρυξέλλες, Βερολίνο, Δρέσδη, Λειψία, Σικάγο, Μπουένος Άιρες κ.α.). Έχει συνεργαστεί με πολλούς Έλληνες και ξένους σκηνοθέτες, γράφοντας μουσική για δεκάδες θεατρικά έργα, τα οποία έχουν παρουσιαστεί σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το 2002 τιμήθηκε για τη μουσική του στο θέατρο με το βραβείο «Δημήτρης Μητρόπουλος» από το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου (Θεατρικό Μουσείο).
Πολιτική δράση
Ήταν πάντα ένα έντονα πολιτικοποιημένο άτομο, δηλώνοντας μαρξιστής. Για ένα διάστημα είχε ενταχθεί και στο Κομμμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, από το οποίο τελικά αποχώρησε το 1982.
Την περίοδο του λεγόμενου «βρόμικου ’89» βρέθηκε κοντά στον Ανδρέα Παπανδρέου, στηλιτεύοντας την επιλογή της ηγεσίας της Αριστεράς να συγκυβερνήσει με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον οποίο ο Μικρούτσικος αποκάλεσε «αρχιερέα της διαπλοκής».
Στην τελευταία κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου (1993 – 1996) τοποθετήθηκε εξωκοινοβουλευτικός αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού το 1993, και ένα χρόνο αργότερα, το 1994, με τον θάνατο της Μελίνας Μερκούρη, ανέλαβε υπουργός Πολιτισμού, αξίωμα που διατήρησε μέχρι το 1996 και τον σχηματισμό της κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη.
Εμφανίστηκε στο προσκήνιο μετά από πολλά χρόνια στο ελληνικό δημοψήφισμα του 2015, στο οποίο τάχθηκε υπέρ του «Όχι».
Τα τελευταία χρόνια έχει ταχθεί και πάλι με το ΚΚΕ. Έδωσε τρεις μεγάλες συναυλίες για τα 100 χρόνια του κόμματος το 2018 παρουσιάζοντας μετά από δεκαετίες το έργο του «Καντάτα για τη Μακρόνησο – Σπουδή σε ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι», ενώ προχώρησε και στην επανεκτέλεση του έργου η οποία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».
Ο ίδιος, στη συνέντευξη τύπου που δόθηκε για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, είπε για τη σχέση του με το ΚΚΕ: «Είχα κι εγώ κάποιες φορές επιφυλάξεις. Όχι για τη στρατηγική του. Κυρίως γι αυτή την περίφημη ιστορία, το κυνήγι του εφικτού. Όποιος όμως διαβάζει με πάθος ιστορία, θα παρατηρήσει τα τελευταία τουλάχιστον 40 χρόνια, ότι ακόμη και αρχικά αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις σε ολόκληρη την Ευρώπη, κυνηγώντας το εφικτό, είτε ενσωματώθηκαν απολύτως στο σύστημα, είτε περιθωριοποιήθηκαν. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που δεν δημιουργεί ψευδαισθήσεις ότι στον βάρβαρο καπιταλισμό, ειδικά σήμερα, μπορούν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα. Εγώ είμαι οριστικά μαζί με το ΚΚΕ».
Στις βουλευτικές εκλογές του 2019 τοποθετήθηκε στην τελευταία τιμητική θέση του ψηφοδελτίου επικρατείας του ΚΚΕ.
Ο Θάνος Μικρούτσικος έφυγε από τη ζωή στις 28 Δεκεμβρίου 2019, σε ηλικία 72 ετών. Το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν στο «Μετροπόλιταν», λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε. Από τους τρεις γάμους του απέκτησε τέσσερα παιδιά (δύο αγόρια και δύο κορίτσια).
Η τελευταία συνέντευξη του Θάνου Μικρούτσικου στο zougla.gr
Τρία χρόνια πριν, με αυτήν τη συνέντευξη στο zougla.gr, ο Θάνος Μικρούτσικος μίλησε για τη μεγάλη του ανάγκη στην περίοδο της κρίσης να απευθυνθεί στον κόσμο και να τον εμψυχώσει. Η αγάπη του σπουδαίου δημιουργού για το κοινό του ήταν μεγαλειώδης. Άλλωστε, ο ίδιος συνήθιζε να λέει ότι η αγάπη του κόσμου ήταν το καλύτερο γιατρικό του.
«Είχα τη μεγάλη ανάγκη να απευθυνθώ στον κόσμο στην περίοδο της κρίσης και να προσπαθήσω και να τους εμψυχώσω και να εμψυχωθώ από αυτούς, γιατί η τέχνη έχει και αυτόν τον ρόλο τον εμψυχωτικό… Δημιουργείται μια σχέση αμφίδρομη και αυτό είναι το μόνο που με κινητοποιεί…»
Ο σπουδαίος συνθέτης το πάλεψε σαν μαχητής. Έδωσε με τη στάση του ένα παράδειγμα αξιοπρέπειας και γενναιοδωρίας. «Δεν θα με νικήσει, θα το νικήσω εγώ», συνήθιζε να λέει. Μεταξύ χειρουργείων και θεραπειών, δεν σταμάτησε τις συναυλίες και τις πρόβες στην οικεία του στο Μετς, μέχρι που οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν. Η σχέση του με τον κόσμο τον ενεργοποιούσε και αυτή πάντα λειτουργούσε ως κινητήριος δύναμη.
