Με τον Τελευταίο Πειρασμό ο σπουδαίος κρητικός συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης, έφτασε… μια ανάσα από τον αφορισμό, επειδή, μεταξύ άλλων, παρουσίασε έναν Ιούδα διαφορετικό απ’ ότι συνήθως. Έναν Ιούδα που δεν είναι προδότης, δεν είναι αυτός που οδήγησε τον Ιησού στον Σταυρό, αλλά είναι ο πιστότερος εκ των μαθητών του. Εκείνος που προδίδει μετά από παράκληση του Δασκάλου του προκειμένου να εκπληρωθεί ο σκοπός για τον οποίο ήρθε στη Γη.
Ο καζαντζακικός λόγος βέβαια δεν αποτελεί παρθενογέννηση. Η άποψη που εκφράζει ο κρητικός συγγραφέας υπήρχε πριν από αυτόν και συνέχισε να υπάρχει και μετά από αυτόν. Κορυφώθηκε, δε, το 2006 όταν δημοσιεύτηκε το Ευαγγέλιο του Ιούδα, ένα κοπτικό κείμενο 1.700 ετών που έλεγε μια διαφορετική ιστορία για τη Σταύρωση του Θεανθρώπου εκεί στα τέλη του δεύτερου μεταχριστιανικού αιώνα. Το δικό του Ευαγγέλιο παρουσιάζει έναν Ιούδα με ιδιαίτερες ικανότητες, έφεση στη μάθηση, σεβάσμια πίστη, αλλά και ιδιαίτερη σχέση μαθητή – δασκάλου με τον Ιησού. Η δική του αποστολή είναι εδώ εσχατολογική: ο Ιούδας είναι ο μόνος που μπορεί να κατανοήσει το πραγματικό περιεχόμενο των λόγων του Ναζωραίου.
Η πρώτη μάλιστα αναφορά σε ένα απόκρυφο έργο που αποκαλείται «Ευαγγέλιο του Ιούδα» γίνεται στα συγγράμματα του θεολόγου Ειρηναίου της Λυών, του χριστιανού επισκόπου του γαλλικού Λούγδουνου που έζησε και έγραψε στα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ. Βασικό θέμα των γραπτών του ήταν η αντιπαράθεση με τον γνωστικισμό και στο «Κατά Αιρέσεων» (ή «Έλεγχος και Ανατροπή της Ψευδωνύμου Γνώσεως») μας λέει: «Λέγεται ότι ο Ιούδας ο προδότης τα γνώριζε πολύ καλά αυτά και μόνο εκείνος είχε πληροφορηθεί την αλήθεια, όπως κανένας άλλος, φέρνοντας έτσι σε πέρας το μυστήριο της προδοσίας. Μέσω αυτού, όλα τα πράγματα, επίγεια και επουράνια, οδηγήθηκαν στη διάλυση. Παρουσιάζουν δε ως αποδεικτικό στοιχείο ένα πλαστούργημα, το οποίο αποκαλούν το ”Ευαγγέλιο του Ιούδα”».
Ακόμα και στην επική τηλεταινία του Φράνκο Τζεφιρέλι, «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ», η οποία, ας μην ξεχνάμε τέλουσε υπό την αιγίδα του Βατικανού, ο Ιούδας δεν παρουσιάζεται ως ένας μισητός προδότης αλλά ως ο μαθητής που επιθυμεί ο Δάσκαλος του να βρεθεί μπροστά στο Εβραϊκό Συνέδριο επικεφαλής του οποίου ήταν ο αρχιερέας Καϊάφας και εκεί να αποκαλυφθεί το Ποιος πραγματικά είναι. Στη συνέχεια, όταν ο Ιούδας, κατάλαβε πως γινόταν δίκη πέταξε τα αργύρια και αυτοκτόνησε.
Αντίθετα, οι πληροφορίες για τον Ιούδα από τους Ευαγγελιστές είναι ελάχιστες και ανεπαρκείς για τη μορφή και τον χαρακτήρα του. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης τον χαρακτηρίζει υποκριτή και φιλάργυρο, ενώ οι υμνογράφοι τον χαρακτηρίζουν «αγνώμων», «δυσσεβή», «άθλιο», «άσπονδο», «άφρων», «δυσώνυμο», «επίβουλο», «γέννημα εχιδνών», «ζηλότυπο», «εραστή των χρημάτων», «παράνομο», «τρισάθλιο» κ.ά. Σύμφωνα με τα Ευαγγέλια, όταν οι αρχιερείς των Ιουδαίων επιδίωξαν να συλλάβουν και να θανατώσουν τον Ιησού Χριστό, απευθύνθηκαν στον πιο ευάλωτο από τους μαθητές του.
Πόσα… ευρώ θα έπαιρνε αν σήμερα πρόδιδε τον Ιησού
Αν υποθέσουμε, λοιπόν, πως όντως ο Ιούδας ήταν «εραστής των χρημάτων» και φιλάργυρος, πόσα σημερινά λεφτά ήταν τα 30 αργύρια τα οποία κέρδισε με την προδοσία του Ιησού;
Αρχικά να πούμε πως αργύρια, όπως αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη, σημαίνει «αργυρά νομίσματα» και κατά πάσα πιθανότατα πρόκειται για «τυριανά σέκελς», νομίσματα της Τύρου που χρησιμοποιούνταν για τις εμπορικές συναλλαγές στην εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Στην εποχή της Καινής Διαθήκης, το σέκελ άξιζε περίπου τέσσερις δραχμές ή τέσσερα δηνάρια (ρωμαϊκό νόμισμα). Ένα τέτοιο νόμισμα είχε βάρος λιγότερο από μισή ουγκιά ασήμι (σχεδόν 16 γραμμάρια το καθένα). Επομένως, η σημερινή αξία υπολογίζεται σε 400-500 ευρώ. Άρα, τα 30 αργύρια αντιστοιχούν, στο περίπου και μάλλον… μπακαλίστικα, σε ένα πόσο της τάξεως των 15.000 ευρώ.
.reader.
