H ιστορική διαμάχη για τους πραγματικούς στόχους του Χίτλερ κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έχει καταλαγιάσει ακόμα και σήμερα, όσο η Ιστορία παραμένει ένα επιχείρημα δίχως τέλος.
Ο ιστορικός A.J.P. Taylor είχε διατυπώσει το 1966 τη θέση που θα σφράγιζε μια ολόκληρη γραμμή σκέψης: πως ο Χίτλερ δεν ήταν παρά ένας παραδοσιακός πολιτικός, περιορισμένης εμβέλειας, ο οποίος ανταποκρίθηκε απλώς σε μια δοσμένη κατάσταση χωρίς προσχεδιασμένο πλάνο για παγκόσμια κυριαρχία.
Όπως έχουν υποδείξει ωστόσο τόσοι και τόσοι ιστορικοί έκτοτε, όπως ο Milan Hauer στο άρθρο του σταθμό «Ήθελε ο Χίτλερ παγκόσμια κυριαρχία;» του 1978, αυτή η γραμμή σκέψης έτεινε να παραγνωρίζει περισσότερα απ’ όσα λάμβανε υπόψη.
Ο Χίτλερ είχε λοιπόν σχέδιο για την επομένη της νίκης του, έναν οδικό χάρτη που όχι μόνο καθοδήγησε τη δράση του από το 1933-1945, αλλά περιέγραφε και τα πλάνα του για την κατάκτηση του πλανήτη. Ναι, του πλανήτη.
Οι γερμανοί ιστορικοί της ναζιστικής περιόδου το αποκαλούσαν απαλά-απαλά «Πρόγραμμα» και δεν ήταν παρά το μεγάλο χιτλερικό όραμα για τον μελλοντικό ρόλο της Γερμανίας στα παγκόσμια τεκταινόμενα. Ο ίδιος ο Φύρερ μιλούσε για τη Νέα Τάξη (Neuordnung στα γερμανικά) ή κάποιες φορές για τη Νέα Τάξη της Ευρώπης, αποκαλύπτοντας το όνειρό του τόσο για τα κατακτημένα εδάφη όσο και για την εξάπλωση του ναζιστικού ζυγού στην οικουμένη.
Η εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης δεν ήταν απότοκο του πολέμου, αλλά πεποίθηση και πρόθεση του Αδόλφου από παλιά. Αν και για πρώτη φορά μίλησε δημοσίως γι’ αυτή στις 30 Ιανουαρίου 1941, στον ετήσιο λόγο του στο Sports Palace του Βερολίνου: «Η χρονιά του 1941 θα είναι, όπως είμαι πεπεισμένος, το ιστορικό έτος της μεγάλης Ευρωπαϊκής Νέας Τάξης».
Το σκοτεινό του όραμα περιλάμβανε τη δημιουργία του Παν-Γερμανικού Φυλετικού Κράτους, χτισμένο με τα δομικά υλικά της ναζιστικής ιδεολογίας, τη μαζική προσάρτηση εδαφών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και την αποίκισή τους με γερμανούς πολίτες και τη φυσική εξόντωση εβραίων και Σλάβων (Πολωνών και Ρώσων), Ρομά και όποιων ακόμα θεωρούσε «υπάνθρωπο» και «φυλετικά κατώτερο».
Σήμερα η ιστορική καταγραφή αποδέχεται πως ο επιθετικός γερμανικός ιμπεριαλισμός ήταν ένας από τους βασικότερους λόγους για το ξέσπασμα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, οι ιστορικοί συνεχίζουν ωστόσο να ερίζουν για τον τελικό στόχο του Χίτλερ. Κάποιοι τοποθετούν το τέλος του οράματος του Χίτλερ στην κατάκτηση της Ευρώπης, ενώ άλλοι επιμένουν πως η προσάρτηση της ευρωπαϊκής ηπείρου δεν θα ήταν παρά εφαλτήριο για τη γερμανική εξάπλωση στην οικουμένη και την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης με έδρα το Βερολίνο.
Το δεξί του χέρι βέβαια, Τζόζεφ Γκέμπελς, και υπουργός Προπαγάνδας του Γ’ Ράιχ δεν είχε κανένα πρόβλημα να ξεδιπλώνει δημοσίως κάποιες πτυχές του χιτλερικού οράματος. Είπε λοιπόν χαρακτηριστικά στις 8 Μαΐου 1943: «Ο Φύρερ εξέφρασε την αδιαμφισβήτητη πεποίθησή του πως το Ράιχ θα κυριαρχήσει σε όλη την Ευρώπη. Πρέπει να εμπλακούμε ακόμα σε πολλές μάχες, αλλά αυτές θα οδηγήσουν αναμφίβολα σε περισσότερες υπέροχες νίκες. Από κει και πέρα, ο δρόμος για παγκόσμια κυριαρχία είναι πρακτικά βέβαιος. Όποιος κυριαρχήσει στην Ευρώπη, θα αναλάβει αναγκαστικά και τον έλεγχο του κόσμου».
Αλλά και ο Χάινριχ Χίμλερ δεν ντρεπόταν επίσης να διατυπώσει τις εδαφικές φιλοδοξίες της Γερμανίας σε λόγο του το 1943: «Αυτός ο πόλεμος θα διασφαλίσει πως οτιδήποτε έχει προσαρτηθεί στο Γερμανικό Ράιχ, την Ευρύτερη Γερμανία και στη Γερμανική Φυλή στα χρόνια μετά το 1938, θα παραμείνει δικό μας. Αυτός ο πόλεμος διεξάγεται για να παραμείνει ο δρόμος προς την Ανατολή ανοιχτός. Ώστε να γίνει η Γερμανία παγκόσμια δύναμη, να ιδρύσουμε την Παγκόσμια Γερμανική Αυτοκρατορία».
Τεμαχίζοντας το χιτλερικό όραμα ανά περιοχή, έτσι κάπως θα ήταν ο παγκόσμιος χάρτης αν είχαν επικρατήσει οι κακοί του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου…
Ένα από τα πιο ρητά και καθαρά εκπεφρασμένα σχέδια των Ναζί ήταν το μέλλον της Ευρώπης κάτω από τη χιτλερική μπότα. Ο Φύρερ προγραμμάτιζε να εγκαθιδρύσει αυτό που αποκαλούσε «Ευρύτερο Γερμανικό Ράιχ του Γερμανικού Έθνους» (Grossgermanisches Reich Deutscher Nation), μια ευρωπαϊκή αυτοκρατορία που περιλάμβανε, πλάι στην ιστορική Ευρύτερη Γερμανία, και όλη τη Γερμανική Ευρώπη (πλην Βρετανίας), εκεί που θεωρούσαν δηλαδή οι Ναζί ότι κατοικούσαν όλοι οι εκπρόσωποι της άριας φυλής. Ο στόχος εδώ ήταν να εξαφανιστούν όλα τα εθνοτικά χαρακτηριστικά, ώστε να παραμείνει η καθαρή και φυλετικά ομογενής άρια καταγωγή.
Αναφορικά με τη ναζιστική κυριαρχία στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, αρκεί να πούμε ότι πριν από τη γερμανική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση, η Σλοβακία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Σερβία ήταν ήδη δορυφόροι στη σφαίρα επιρροής του Γ’ Ράιχ. Το Μαυροβούνιο ήταν επίσης δορυφόρος της Ιταλίας, η Αλβανία είχε προσαρτηθεί στο άρμα του Μουσολίνι και η Ελλάδα ήταν κάτω από τον κοινό γερμανο-ιταλικό ζυγό, εξαιτίας της σοβαρής της Αντίστασης. Όσο για την Κροατία, ήταν στην πραγματικότητα χωρισμένη από τις δύο δυνάμεις του Άξονα. Ο Χίτλερ οραματιζόταν εδώ δυο μεγάλες γερμανικές βάσεις, δυο μόνιμους οικισμούς δηλαδή, σε Βελιγράδι και Θεσσαλονίκη.
Και μετά ήταν η επέκταση στα ανατολικά, ο περιβόητος ζωτικός χώρος της Ανατολικής Ευρώπης. Το πλάνο εδώ είχε ξεδιπλωθεί ήδη από το βιβλίο του Αδόλφου «Ο αγών μου», δίνοντας στην εξάπλωση στην ανατολική Ευρώπη τον χαρακτήρα του «ιστορικού πεπρωμένου». Η ΕΣΣΔ δεν ήταν στη συλλογιστική του παρά «εβραιο-μπολσεβίκικο» κράτος, μια αυτοκρατορία του κακού που έπρεπε να εξαφανιστεί από προσώπου γης.
Για «ανηλεή γερμανοποίηση» της Ρωσίας μίλησε καθαρά στις 3 Φεβρουαρίου 1933 στους επιτελείς των ενόπλων δυνάμεών του, αν και το πρώτο βήμα για τη Νέα Τάξη ξεκίνησε στις 22 Ιουνίου 1941 με την εισβολή στην ΕΣΣΔ. Την οποία ονειρευόταν να χωρίσει σε δυο αυτόνομες διοικητικές περιοχές, μία που θα περιλάμβανε τη Μόσχα και το μεγαλύτερο κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ρωσίας (Reichskommissariat Moskowien) και μία στον Καύκασο (Reichskommissariat Kaukasus)…
Τα γεωπολιτικά οράματα του Χίτλερ για τη Μαύρη Ήπειρο ήταν σαφώς σε δευτερεύουσα μοίρα, καθώς ο πρώτος στόχος ήταν η Ευρώπη. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν είχε «Πρόγραμμα» και για την Αφρική και δεν περιλάμβανε απλώς την προσάρτηση των παλιών γερμανικών αποικιών. Η Αφρική θα χωριζόταν στα τρία λοιπόν, με το βορειότερο κομμάτι να πηγαίνει στον ιταλό φασίστα σύμμαχο και το κεντρικό να προσαρτάται στο Γ’ Ράιχ, όπου πέρα από τις ιστορικές αποικίες προ του 1914, θα έπαιρνε το Γαλλικό και Βελγικό Κονγκό, τη Βόρεια Ροδεσία, τη Νότια Κένυα, την Ουγκάντα, την Γκαμπόν, τη Νιγηρία, τον Νίγηρα, το Τσαντ, τη Ζανζαβάρη κ.ά.
Όσο για το νοτιότερο τρίτο, αυτό θα ελεγχόταν από ένα σκιώδες ναζιστικό καθεστώς με αμιγώς φυλετικά κριτήρια. Κι αυτό γιατί ο υπουργός Εξωτερικών, φον Ρίμπεντροπ, είχε εξασφαλίσει ήδη από τις αρχές του 1940 τη συμπάθεια των ηγετών της Νότιας Αφρικής, συμφωνώντας να παραχωρήσουν στο Ράιχ την παλιά τους αποικία εκεί (Γερμανική Νοτιο-Δυτική Αφρική) και εκείνοι να δημιουργήσουν την Ένωση της Νότιας Αφρικής, παίρνοντας και όλες τις κτήσεις των Βρετανών (Σουαζιλάνδη, Νότια Ροδεσία κ.λπ.).
Ήταν στις αρχές του 1942 όταν έγινε το μυστικό διπλωματικό συμβούλιο μεταξύ Ναζιστικής Γερμανίας και Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας για τον διαμοιρασμό της Ασίας. Τα σύνορα ακολουθούσαν τον Ποταμό Γενισέι της Κεντρικής Σιβηρίας προς τα σύνορα με την Κίνα και από κει κατά μήκος των συνόρων Κίνας και ΕΣΣΔ, των βόρειων και δυτικών συνόρων του Αφγανιστάν και της μεθοριακής γραμμής μεταξύ Ιράν και Βρετανικής Ινδίας (που περιλάμβανε και το σημερινό Πακιστάν).
Προσχέδιο της συμφωνίας παρουσίασε επισήμως στους Γερμανούς ο πρεσβευτής Χιρόσι Οσίμα, ο Χίτλερ δεν συμφώνησε όμως, καθώς όλη η Ινδία περνούσε στους Ιάπωνες, περιορίζοντας έτσι τις επιχειρήσεις του γερμανικού Ναυτικού στον Ινδικό Ωκεανό. Ο Φύρερ την υπέγραψε ωστόσο στις 18 Ιανουαρίου 1942, μοιράζοντας την Ινδία μεταξύ Γερμανίας και Ιαπωνίας και ματαιώνοντας έτσι τη μεγάλη εισβολή των Ιαπώνων στη Μαδαγασκάρη, μιας και η συμφωνία παραχωρούσε το νησί στη γερμανική σφαίρα.
Οι Ιάπωνες θα αγόραζαν τις παλιές γερμανικές αποικίες στη Νέα Γουινέα και τα Σαμόα, παίρνοντας ωστόσο όλη την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία δική τους και αφήνοντας τον Χίτλερ να θρηνεί για την εξαφάνιση της άριας φυλής από την Ωκεανία. Ξεκαθάρισε πάντως στους αξιωματούχους του πως «οι απόγονοι των καταδίκων της Αυστραλίας» δεν ήταν γερμανικό μέλημα και τα εδάφη θα πήγαιναν στους Ιάπωνες και τα δικά τους αποικιστικά σχέδια. Ο ιστορικός Norman Rich βρήκε μια σειρά από απόρρητα έγγραφα που αποκάλυπταν πως ο Χίτλερ ονειρευόταν να μεταφέρει τους Αγγλοσάξονες της Αυστραλίας στις κτήσεις του στην Ανατολή, τονώνοντας το λευκό στοιχείο.
Αναφορικά με τη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία, μετά τη διαφαινόμενη πτώση της ΕΣΣΔ, ο Χίτλερ άρχισε να οραματίζεται την εντατικοποίηση του πολέμου στη Μεσόγειο. Την επίθεση στη Διώρυγα του Σουέζ, συγκεκριμένα, μέσω της Τουρκίας, την επιχείρηση κατά της Βαγδάτης από τον Καύκασο και τις επόμενες εισβολές σε Αφγανιστάν και Ιράν κατά της Βρετανικής Ινδίας.
Δεν ονειρευόταν όμως γερμανικές αποικίες εκεί, αφήνοντας τα εδάφη της Ανατολικής Μεσογείου (Λεβάντες) στους Ιταλούς. Οι εβραίοι της Μέσης Ανατολής θα ήταν εξάλλου παρελθόν και τον Νοέμβριο του 1941 συμφώνησε με τον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ να του παραχωρήσει την περιοχή.
Χίτλερ και Χίμλερ είχαν μια περίεργη εκτίμηση για τον ισλαμισμό και ο Αδόλφος εκμυστηρεύτηκε στον Μεγάλο Μουφτή, τον φιλοναζιστή παλαιστίνιο εθνικιστή Χάτζι Μοχάμεντ Αμίν αλ Χουσέινι, πως είχαν κοινούς εχθρούς: «τους Άγγλους, τους εβραίους και τους κομμουνιστές». Ο αλ Χουσέινι ονειρευόταν φασιστικό πραξικόπημα κατά των Άγγλων και ο Χίτλερ του υποσχέθηκε βοήθεια μετά την πτώση της Ρωσίας. Στη συμφωνία τους περιλαμβανόταν και η αποστολή ενός επίλεκτου ναζιστικού αποσπάσματος στην περιοχή για τη δολοφονία όλων των εβραίων.
Όσο για την Τουρκία, ο Χίτλερ την έβλεπε πάντα ως πιθανό σύμμαχο, εξαιτίας της νευραλγικής γεωγραφικής της θέσης, και είχε υποσχεθεί στους Τούρκους ένα προνομιακό καθεστώς στην παγκόσμια ναζιστική τάξη με αυτονομία και προσάρτηση γειτονικών εδαφών (πιθανότατα και της Ελλάδας)…
Για να ολοκληρώσει ανενόχλητος την κατάκτηση της Γηραιάς Ηπείρου, ο Χίτλερ ήθελε τις ΗΠΑ έξω από τον πόλεμο. Σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Life» την άνοιξη του 1941 είχε χαρακτηρίσει μια γερμανική εισβολή στο δυτικό ημισφαίριο «τόσο φανταστική όσο μια εισβολή στο Φεγγάρι και ένα ψέμα που προωθούν οι αμερικανικοί εταιρικοί κολοσσοί ελπίζοντας να αισχροκερδήσουν από τον πόλεμο».
Ταυτοχρόνως βέβαια, ο Χίτλερ έσπευσε να χαρακτηρίσει Αρίους όλους τους γηγενείς Αμερικανούς (ξεκινώντας από τους Σιου!) και άρχισε να υπόσχεται στην Αμερικανική Ινδιάνικη Ομοσπονδία την επιστροφή των εδαφών τους. Και 9 μήνες πριν από την κάθοδο των ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο, ο ίδιος ο πρόεδρος Ρούζβελτ αναφέρθηκε (σε ομιλία του στις 15 Μαρτίου 1941) στη ναζιστική Νέα Τάξη, αναγνωρίζοντας την αυξημένη εχθρικότητα του Χίτλερ κατά της Αμερικής και τον κίνδυνο που διαδραμάτιζε η διχαλωτή στάση του για τον Νέο Κόσμο:
«Οι ναζιστικές δυνάμεις δεν αποζητούν απλούς μετασχηματισμούς στους αποικιοκρατικούς χάρτες ή σε ελάσσονα ευρωπαϊκά σύνορα. Αναζητούν ανοιχτά την καταστροφή κάθε αιρετού συστήματος διακυβέρνησης σε κάθε ήπειρο, περιλαμβανομένης της δικής μας … Ναι, αυτοί οι άντρες και οι υπνωτισμένοι ακόλουθοί τους το αποκαλούν αυτό ‘‘Νέα Τάξη’’».
Ο Χίτλερ δεν έκρυβε εξάλλου την απέχθεια του για την κατάντια της αμερικανικής κοινωνίας, λέγοντας πως «η μισή έχει εβραιοποιηθεί και η άλλη μισή νεγροποιηθεί» και πως «αν υπάρχουν έντιμοι άνθρωποι στην Αμερική, αυτοί είναι αποκλειστικά γερμανικής καταγωγής». Από τα τέλη του 1941 εξάλλου, όταν η νίκη του Άξονα κατά της Βρετανίας και της ΕΣΣΔ φάνταζε σίγουρη, ο Χίτλερ άρχισε να φτιάχνει έναν τρομακτικά μεγάλο στόλο που, σύμφωνα με τον ιστορικό Gerhard L. Weinberg, προοριζόταν για την επίθεση στο δυτικό ημισφαίριο.
Ακόμα και την κατάληψη πορτογαλικών και ισπανικών βάσεων προγραμμάτιζε στον Ατλαντικό ώστε να λειτουργήσουν ως γερμανικές βάσεις για την επίθεση στη Βόρεια Αμερική. Αυτό έλεγε η απόρρητη έκθεση του Γκέρινγκ την άνοιξη του 1942, πως οι ναζί θα χρησιμοποιούσαν τα νησάκια «για την ανάπτυξη βομβαρδιστικών κατά αμερικανικών πόλεων από τις Αζόρες».
Σήμερα ξέρουμε πως τον Ιούλιο του 1941 ο Χίτλερ κάλεσε τον ιάπωνα πρεσβευτή Οσίμα προτείνοντάς του να διεξάγουν κοινό πόλεμο κατά των ΗΠΑ. Έχοντας βέβαια κατά νου πως θα είχε ήδη νικήσει τους Βρετανούς και θα άρπαζε τον στόλο τους. «Μάχη των ηπείρων» χαρακτήριζε τον πόλεμο με τις ΗΠΑ, αν και δεν έχουμε βρει ξεκάθαρο πλάνο για το πώς θα χώριζε τις πολιτείες.
Αλλά και για τον Καναδά δεν είχε κανένα απολύτως σχέδιο, λες και δεν τον απασχολούσε, όπως και για την Κεντρική και Λατινική Αμερική, καθώς τόσο αυτός όσο και κανένας άλλος υψηλόβαθμος Ναζί δεν μίλησαν ποτέ για τα νότια της ηπείρου, εκτός ίσως από το γεγονός ότι τη χρησιμοποιούσαν ως βδελυρό παράδειγμα «φυλετικής μείξης».
Μόνο ως εμπορικούς εταίρους έβλεπαν τα κράτη της Λατινικής Αμερικής. Από το 1933-1941 εξάλλου ο στόχος του Χίτλερ για τη Νότια Αμερική ήταν να ανέβει οικονομικά ώστε να κλέψει μερίδιο του εμπορίου από τις δυτικές δυνάμεις…
Μετά την αποφασιστική ήττα των Γερμανών στη Μάχη του Στάλινγκραντ τον Φεβρουάριο του 1943, οι Ναζί πέρασαν στην άμυνα και τα σχέδια για τη Νέα Τάξη, ευρωπαϊκή και παγκόσμια, τέθηκαν αναγκαστικά σε δεύτερη μοίρα. Συνεχίστηκαν βέβαια οι γενοκτονίες κατά μειονοτήτων, αναπόσπαστο μέρος του «Προγράμματος» για παγκόσμια κυριαρχία, το Ανατολικό Μέτωπο έμεινε ωστόσο όνειρο.
Όταν οι Σύμμαχοι πέρασαν και τον Ρήνο και βρέθηκαν σε καθαυτό γερμανικό έδαφος, ο ναζιστικός διαμοιρασμός του κόσμου μετατράπηκε σε ναζιστική επιβίωση. Ελάχιστες μόνο μέρες πριν τη δολοφονία του αναγνώρισε ο Χίτλερ πως ίσως να μην κέρδιζε τελικά τον πόλεμο…
