Τα σχολεία κλειστά. Όχι για
διακοπές. Παιδιά και γονείς προσπαθούν ακόμη να χωνέψουν τη νέα
πραγματικότητα. Τα καταστήματα έχουν στην πλειονότητά τους κατεβάσει
ρολά, τα εργοστάσια βγαίνουν από την πρίζα, οι δρόμοι μοιάζουν άδειοι,
τα αεροδρόμια θυμίζουν πόλεις φαντάσματα και οι ναοί συνεχίζουν τις
λειτουργίες τους χωρίς πιστούς. Οι υπολογιστές και τα κινητά σε διαρκή
λειτουργία. Για τηλεργασία, τηλεκπαίδευση, ψυχαγωγία.
Όλοι έχουν εντολή να μένουν σπίτι, να περιορίζουν τις μετακινήσεις στις
απολύτως απαραίτητες. Γιατροί, νοσηλευτές και συνολικά τα συστήματα
υγείας δοκιμάζουν καθημερινά τις αντοχές τους, ανακαλύπτουν νέα όρια,
δίνουν αγώνα για την αντιμετώπιση του νεαρού και εν πολλοίς άγνωστου ως
προς τη συμπεριφορά του ακόμη αυτού ιού. Σε πλήρη εξέλιξη η μάχη της
έρευνας για το κατάλληλο φάρμακο και το εμβόλιο.
Σε πλήρη ετοιμότητα και οι αρχές ασφαλείας για τον εντοπισμό παραβατών.
Τα πρόστιμα δεν είναι πάντα αρκετά για να κάνουν τους ανθρώπους να
αντιληφθούν πως πρέπει να ακολουθήσουν πιστά τις συστάσεις των ειδικών,
να καταλάβουν πως με τις αποφάσεις τους δεν θέτουν σε κίνδυνο μόνο τον
εαυτό τους, αλλά και τους άλλους. Ολοένα και περισσότεροι όμως
συνειδητοποιούν την ευθύνη που έχουν. Ίσως γιατί οι αριθμοί που
ακούγονται καθημερινά από πολύ κοντινές χώρες, όπως η Ιταλία και η
Ισπανία σοκάρουν.
Κι όμως η Ευρώπη, όπως και οι ΗΠΑ, που είναι σήμερα το νέο επίκεντρο της
πανδημίας, με τα κρούσματα να καλπάζουν, είχαν σχεδόν τρεις μήνες να
προετοιμαστούν βλέποντας την Κίνα και την Νότια Κορέα να δίνουν τη δική
τους μάχη, κάνοντας λάθη, αλλά και προσφέροντας πολύτιμα μαθήματα. Η
κριτική για καθυστερημένη αντίδραση είναι εύκολη εκ των υστέρων. Και οι
αποφάσεις για ολικά lockdown και απαγόρευση κυκλοφορίας- εν καιρώ
ειρήνης- δεν λαμβάνονται ελαφρά τη καρδία. Συνιστούν προσβολή των
ατομικών ελευθεριών και θέτουν την οικονομία σε ένα τεχνητό κώμα, από το
οποίο κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πότε θα «ξυπνήσει».
Και τώρα τι; Αυτό είναι το ερώτημα.
Τώρα ανακαλύπτουμε έναν νέο κόσμο μέσα στο σπίτι μας, στην απομόνωση ή
μαζί με την οικογένειά μας. Ανακαλύπτουμε νέες ευκαιρίες να
ξαναμιλήσουμε, να διαβάσουμε λίγο περισσότερο, να παίξουμε διαφορετικά.
Το κλείσιμο σε 4 τείχους κουράζει, εκνευρίζει, δημιουργεί εντάσεις. Αλλά
και μας μαθαίνει καινούργια πράγματα. Μας μαθαίνει επίσης να εκτιμούμε
λίγο περισσότερο τα ψηφιακά εργαλεία που μας κρατούν σε επικοινωνία και
τα οποία αποδεικνύεται πως όταν χρησιμοποιούνται με σύνεση έχουν
περισσότερα οφέλη παρά κινδύνους. Μένουμε μακριά, αλλά κατά κάποιο
τρόπο ερχόμαστε πιο κοντά από ποτέ με συγγενικά και φιλικά μας πρόσωπα,
επιζητούμε την επικοινωνία μαζί τους. Το ίδιο και οι χώρες με τα
ερμητικά κλειστά σύνορα και τις απαγορεύσεις των ταξιδιών. Ολόκληρος ο
πλανήτης σε καραντίνα. Χώρες και άνθρωποι απομακρύνονται, αλλά έρχονται
και πιο “κοντά”. Γιατί όλοι αντιλαμβάνονται τον πόνο και την αγωνία των
άλλων. Βιώνουν την ίδια, σε μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση, κατάσταση.
Μαθαίνουν και οι κυβερνήσεις. Λένε ναι σε οικονομικές πολιτικές, που
άλλοτε θεωρούσαν ανεύθυνες, αναθεωρούν σκέψεις και δράσεις, σπάνε
ταμπού. Κάποιοι δεν ξεφεύγουν από τα εμμονικά όχι σε διαμοιρασμό του
ρίσκου και της ευθύνης, αλλά για πόσο; Η κοινή απειλή πιέζει για κοινή
δράση.
Η κοινωνία αναθεωρεί και εκείνη: Τα πρότυπα των ηρώων. Είναι γιατροί,
νοσηλευτές, το ακούραστο, αλύγιστο προσωπικό των νοσοκομείων. Είναι και ο
άνθρωπος, που μας ενημερώνει και μας συντονίζει σε αυτή τη μάχη. Με
ψυχραιμία, με γνώση, μέτρο και ισορροπία. Με επαγγελματισμό, αλλά και
ανθρωπιά. Με αυστηρότητα, σταθερότητα αλλά χωρίς να μας κουνά το
δάχτυλο.
Ας ακούσουμε και εμείς, στα Μέσα, τη συμβουλή του, ας πούμε όχι στο
«κυνήγι των θανάτων». Ας αδράξουμε και εμείς την ευκαιρία να αλλάξουμε.
Μέσα σε έναν μήνα αλλάζουν ξαφνικά τα πάντα. Κάποια ίσως μπορούν προς το καλύτερο…
