Με αφορμή την ανακοίνωση κλεισίματος της παραγωγικής μονάδας της «Schneider Electric» στα Οινόφυτα Βοιωτίας
Στις 7 Μάη η θυγατρική της εταιρείας «Schneider Electric» στην Ελλάδα ανακοίνωσε το οριστικό κλείσιμο του εργοστασίου της στα Οινόφυτα στις 31/10/2020.
Σε αυτό απασχολούνται περίπου 90 εργαζόμενοι, ενώ μέχρι πέρσι το προσωπικό έφτανε ανά διαστήματα ακόμη και τα 160 άτομα, αφού περιοδικά προσλαμβάνονταν δεκάδες συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου. Το εμπορικό τμήμα της εταιρείας στην Ελλάδα, που έχει κύριο αντικείμενο κυρίως τη λιανική αγορά, θα συνεχίσει να λειτουργεί.
Οταν ένας επιχειρηματικός κολοσσός…
Η μητρική εταιρεία αποτελεί έναν πραγματικό βιομηχανικό κολοσσό, με μονάδες και δίκτυο σε πάνω από 115 χώρες. Σε παγκόσμιο επίπεδο, ο όμιλος εμφάνισε το 2019 τζίρο 27,2 δισ. ευρώ, όσο δηλαδή και το ΑΕΠ ενός μικρού κράτους. Το αντικείμενο των εργασιών του αφορά ένα τεράστιο εύρος δραστηριοτήτων με επίκεντρο την ηλεκτρική ενέργεια, από προϊόντα οικιακής χρήσης μέχρι τη διανομή και αποθήκευση Ενέργειας, ακόμη και το βιομηχανικό αυτοματισμό.
Στην Ελλάδα η εταιρεία εγκαινίασε την παραγωγική της δραστηριότητα τη δεκαετία του 1990, όταν εξαγόρασε το εργοστάσιο παραγωγής της ΕΛΒΗΜ («Ελληνική Βιομηχανία Μετασχηματιστών», συμφερόντων της «ΑΓΕΤ Ηρακλής») στα Οινόφυτα. Η παραγωγή μετασχηματιστών αποτέλεσε διαχρονικά το βασικό αντικείμενο, με κύριο αγοραστή τη ΔΕΗ και πλέον τον ΔΕΔΔΗΕ.
Μάλιστα, στην πορεία πρακτικά «μονοπώλησε» τον κλάδο παραγωγής μετασχηματιστών στη χώρα, αφού στα τέλη της δεκαετίας 2000 – 2010 εξαγόρασε διεθνώς την «AREVA», η οποία είχε πρόσφατα κλείσει αντίστοιχο εργοστάσιο στο Κρυονέρι Αττικής.
Ενα λοιπόν το κρατούμενο: Ο όμιλος γιγαντώθηκε στη χώρα μας (όπως και διεθνώς) κερδίζοντας στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό άλλες επιχειρήσεις, δηλαδή αναπτύχθηκε σκορπώντας ανεργία και κλείσιμο άλλων εργοστασίων.
…καθορίζει τις αποφάσεις του σε συνθήκες όξυνσης των ανταγωνισμών…
Ας έρθουμε όμως στα σημερινά. Σύμφωνα με πηγές των εργαζομένων της εταιρείας, οι οποίες προέρχονται από την πληροφόρηση που έχουν για το κλείσιμο, δύο είναι οι βασικοί παράγοντες που οδήγησαν στην πρόσφατη επιχειρηματική απόφαση:
1. Στο πλαίσιο της «απελευθέρωσης» της αγοράς Ενέργειας στην Ελλάδα, ο ΔΕΔΔΗΕ προβαίνει πλέον σε διεθνείς διαγωνισμούς για την προμήθεια μετασχηματιστών. Δεδομένου όμως ότι η παραγωγή τους δεν αποτελεί πλέον μια τεχνολογία αιχμής και άρα στο συγκεκριμένο κλάδο δραστηριοποιούνται διεθνώς εταιρείες από όλο τον κόσμο, η ελληνική θυγατρική της «Schneider Electric» έχασε μεγάλο μερίδιο από ανταγωνίστριες εταιρείες της Ασίας και συγκεκριμένα της Ινδίας.
Δεύτερο κρατούμενο λοιπόν: Η πολυδιαφημισμένη απ’ όλες τις κυβερνήσεις «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας είχε άμεσες, αρνητικές συνέπειες όχι μόνο στην παραγωγή φτηνού ρεύματος για το λαό, αλλά και στην εγχώρια παραγωγή μετασχηματιστών.
2. Οι εξαγωγές της θυγατρικής, η οποία στην παγκόσμια κατανομή της μητρικής έχει αναλάβει μέρος της Βόρειας Αφρικής, δεν μπόρεσαν να καλύψουν το κενό που δημιουργήθηκε στην εσωτερική αγορά, κυρίως λόγω των πολεμικών συγκρούσεων σε κράτη όπως η Λιβύη.
Τρίτο κρατούμενο: Οταν οι λαοί δεν πληρώνουν με το αίμα τους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, δηλαδή την άλλη πλευρά της καπιταλιστικής «ειρήνης», πληρώνουν με την ανεργία και τη χαμοζωή την όξυνση των ανταγωνισμών που τους γεννάνε.
…με αποκλειστικό κριτήριο τη μέγιστη εξαγωγή κέρδους
Πίσω όμως από αυτά υπάρχει ακόμη ένα σημαντικό δεδομένο: Ο όμιλος προσανατολίζεται εδώ και καιρό στους τομείς της «πράσινης Ενέργειας» και του αυτοματισμού. Στην ουσία, περνάει από τομείς παραγωγής πεπερασμένης τεχνολογίας, όπου αντικειμενικά αδυνατεί να ανταγωνιστεί εταιρείες που λειτουργούν με σχετικά μικρότερο εργατικό και λειτουργικό κόστος, σε τομείς όπου η τεχνολογική υπεροχή τού δίνει στρατηγικό πλεονέκτημα στο διεθνή ανταγωνισμό. Μόνο που οι συγκεκριμένες παραγωγικές δραστηριότητες εκτελούνται εκτός Ελλάδας…
Τέταρτο κρατούμενο: Η περίφημη «πράσινη Ενέργεια» αποτελεί μια ακόμη μπίζνα πολλών δισεκατομμυρίων των επιχειρηματικών ομίλων (που προφανώς δεν έχουν καμία… ευαισθησία για το περιβάλλον), η οποία πετάει στην ανεργία σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης.
Στη βάση όλων των παραπάνω, το εργοστάσιο των Οινοφύτων λειτούργησε για όσο διάστημα απέφερε κέρδη στο συγκεκριμένο αντικείμενό του. Στις σημερινές συνθήκες, τα οικονομικά αποτελέσματα με βάση τα οποία σχεδιάζουν οι καπιταλιστές, συνεπάγονται, πολύ… «απλά», το κλείσιμο του εργοστασίου και την εξώθηση των εργατών στην ανεργία.
Ετσι, στην ουσία η Ελλάδα μένει σε αυτήν τη φάση χωρίς εγχώρια παραγωγή μετασχηματιστών και ταυτόχρονα, μένει στον «αέρα» ένα εργατικό δυναμικό που έχει συγκεντρώσει επί δεκαετίες σημαντική εμπειρία και τεχνογνωσία.
Να λοιπόν ποια είναι η αιτία που κλείνουν τα εργοστάσια, και μάλιστα των «υγιών» εταιρειών: Οσο βγαίνει το μέγιστο δυνατό κέρδος, λειτουργούν, μόλις φανεί ότι δεν βγαίνει κλείνουν.
Και κάτι ακόμη: Οι μηχανές πιθανόν θα πουληθούν ή θα μεταφερθούν αλλού. Οι εργάτες όμως πετιούνται στο δρόμο, αφήνονται στη μοίρα τους, ή μάλλον αφήνονται «ελεύθεροι» να βρουν αλλού να πουλήσουν τον ιδρώτα τους… Αυτή είναι η «ελευθερία της αγοράς».
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι η αιτία της εξέλιξης δεν είναι η πρόσφατη πανδημία. Αυτή θα ερχόταν ούτως ή άλλως, αργά ή γρήγορα, ανάλογα με την πορεία του καπιταλιστικού οικονομικού κύκλου και την εξέλιξη των ανταγωνισμών, γεγονότα που επιταχύνθηκαν με την πανδημία.
Η μόνιμη και σταθερή δουλειά διαχρονικά στο στόχαστρο
Για να «χρυσώσει το χάπι» της ανεργίας, η εταιρεία προβάλλει ότι έκανε προσπάθειες να διατηρήσει την κερδοφορία της, όπως και ότι ως «σοβαρή» επιχείρηση δεν έκανε περικοπές την περίοδο της προηγούμενης κρίσης.
Ομως, δεν είναι αυτή η αλήθεια. Πράγματι, στους εργαζόμενους αορίστου χρόνου δεν έγιναν νέες μειώσεις. Ομως, οι καινούργιες προσλήψεις την τελευταία δεκαετία αφορούσαν συμβάσεις ορισμένου χρόνου και με τον κατώτατο μισθό. Η εταιρεία δηλαδή αξιοποίησε στο έπακρο τη γιγάντωση της «ελαστικής» απασχόλησης, την οποία θεσμοθέτησαν διαχρονικά οι κυβερνήσεις, όλων των αποχρώσεων και «συνδυασμών».
Ακόμα, τόσο λόγω μεγέθους όσο και λόγω της επιδίωξης να διατηρήσει τη φήμη της, αφού θα διατηρήσει σε λειτουργία το εμπορικό τμήμα στην Ελλάδα, η εταιρεία προτείνει στο προσωπικό μια σειρά από οικονομικά κίνητρα προς αποχώρηση.
Ομως, οι εργαζόμενοι, πολλοί μάλιστα από τους οποίους είναι σε μεγάλη ηλικία, αντιλαμβάνονται ότι η διατήρηση της θέσης εργασίας στην ουσία δεν εξαγοράζεται, αφού ακόμα και μια σημαντική αποζημίωση θα φαγωθεί σε σύντομο χρόνο, ενώ η προοπτική εξεύρεσης άλλης δουλειάς είναι τουλάχιστον δυσοίωνη στην Ελλάδα της νέας καπιταλιστικής κρίσης…
Γι’ αυτό και ο αγώνας των εργαζομένων με αίτημα τη διατήρηση όλων των θέσεων εργασίας, χωρίς περικοπές μισθών και δικαιωμάτων, πρέπει να είναι μονόδρομος.
Η πρόταση του ΚΚΕ μόνη διέξοδος για την εργατική τάξη
Η πείρα της εργατικής τάξης της περιοχής είναι πλούσια και πρέπει να αξιοποιηθεί:
Είναι νωπές οι μνήμες του κλεισίματος δεκάδων εργοστασίων στη βιομηχανική ζώνη Οινοφύτων – Θήβας, στη διπλανή Χαλκίδα, τόσο σε περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης όσο και σε περίοδο κρίσης.
Είναι τωρινή πείρα το κλείσιμο της ΤΕΡΝΑ στο Μαντούδι, οι περικοπές που επιδιώκουν στην ΕΑΒ, η επίθεση στους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ που πεισματικά αντιστέκονται και διεκδικούν το δικαίωμά τους στη δουλειά και τη ζωή με αξιοπρέπεια.
Στο όνομα της πανδημίας, λίγο πιο πέρα από τη «Schneider Electric», δουλεύουν 5 μέρες 12ωρα και 5 μέρες κάθονται για να συμπληρώσουν ένα κουτσουρεμένο μηνιάτικο, παραδίπλα δηλώνονται σε «αναστολή» και δουλεύουν «μαύρα», απέναντι καταστρατηγούνται ωράρια, πιο πίσω σακατεύονται, παραπέρα επιτίθενται σε συνδικαλιστές που μπαίνουν μπροστά για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων…
Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις αναδεικνύονται η σαπίλα και η βαρβαρότητα του καπιταλισμού.
Γι’ αυτό η ελπίδα και η προοπτική βρίσκονται στη συμπόρευση με το ΚΚΕ, με τους κομμουνιστές μέσα και έξω από τα εργοστάσια, τους μόνους που αντιπαλεύουν με συνέπεια τη ρίζα του προβλήματος.
Γιατί χωρίς τους απάνθρωπους, «ιερούς» κανόνες του υπάρχοντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος τα πράγματα δεν θα ήταν καθόλου έτσι, ούτε στη «Schneider Electric» ούτε πουθενά.
Γιατί το ΚΚΕ παλεύει για μία κεντρικά σχεδιασμένη σοσιαλιστική οικονομία, όπου η παραγωγή δεν θα καθορίζεται από τις ανταγωνιστικές επιδιώξεις μεταξύ του ενός ή του άλλου κεφαλαιοκράτη. Αντίθετα, θα σχεδιάζεται έτσι ώστε να αντιστοιχεί και να καλύπτει τις ανάγκες της κοινωνίας, δηλαδή των εργαζομένων.
Η παραγωγή όχι μόνο μετασχηματιστών αλλά και όλων των βασικών δικτύων μεταφοράς και μέσων παραγωγής Ενέργειας θα είναι εξασφαλισμένη κι ενταγμένη σε έναν κοινωνικοποιημένο φορέα παραγωγής και διανομής Ενέργειας, ο οποίος θα αποσκοπεί στη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της Ελλάδας, στην εξασφάλιση επαρκούς και φθηνής λαϊκής κατανάλωσης, στην αξιοποίηση όλων των μορφών Ενέργειας, με σεβασμό στο περιβάλλον.
Η τεχνολογική ανάπτυξη της παραγωγής θα γίνεται πριν απ’ όλα για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου των εργαζομένων, με την αξιοποίηση και του υπάρχοντος εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού.
Ισως το πιο βασικό, η μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, θα αποτελεί βασική υποχρέωση του εργατικού κράτους, η ανεργία θα εξαλειφθεί και η κατανομή του εργατικού δυναμικού θα σχεδιάζεται ορθολογικά.
Με απλά λόγια, σε αυτήν την κοινωνία για την οποία μόνο το ΚΚΕ παλεύει, το εργοστάσιο μετασχηματιστών όχι μόνο δεν θα έκλεινε, αλλά θα αναπτυσσόταν στο έπακρο, αφού αυτή η χρήσιμη και κρίσιμη για την κοινωνία παραγωγή θα εξαρτιόταν από τη συνεχώς αυξανόμενη λαϊκή ανάγκη και όχι από το αν βγάζουν ή δεν βγάζουν κέρδη οι μέτοχοι της εταιρείας.
Ως εκ τούτου, όχι μόνο δεν θα απολύονταν οι εργαζόμενοι, αλλά, αντίθετα, θα χρειάζονταν κι άλλες προσλήψεις, με ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και δικαιώματα.
rizospastis.gr
