Το σούβλισμα του παραδοσιακού οβελία την Κυριακή του Πάσχα είναι το κύριο έθιμο των ημερών και η προσοχή όλων περιστρέφεται γύρω από το αρνάκι που… επίσης περιστρέφεται την ίδια ώρα πάνω από τη φωτιά.
Έστω και μακριά από το χωριό και την εξοχή, έστω και σε μικρές παρέες όπως προστάζουν τα σχετικά μέτρα για την αποφυγή της διασποράς του κορονοϊού, δεν νοείται ελληνική οικογένεια που να μην σουβλίσει αρνί το Πάσχα. Ο παραδοσιακός οβελίας θα μπει από τα ξημερώματα στις σούβλες – αν και κάποιοι «γνώστες» προετοιμάζουν τα πάντα από το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου – και τα κάρβουνα θα πάρουν φωτιά για να στηθεί – έστω και εν μέσω πανδημίας – το πατροπαράδοτο γλέντι.
Γιατί σουβλίζουμε, όμως, αρνιά την Κυριακή του Πάσχα; Το έθιμο αυτό έχει τις ρίζες του στην εβραϊκή γιορτή του Πάσχα – που σημαίνει πέρασμα – η οποία συμβόλιζε την έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο. Σύμφωνα με τις Γραφές, ο Θεός έστειλε μήνυμα στον Μωυσή να ενημερώσει τους υπόδουλους Εβραίους να «σφάξουν έναν αμνό, να βάψουνε με το αίμα τους τις πόρτες έτσι ώστε ο Άγγελος Θανάτου να γνωρίζει ποιος είναι Εβραίος και ποιος όχι».
Ο Άγγελος Θανάτου σκότωσε όλους τους πρωτότοκους γιους των Αιγυπτίων ενώ οι Εβραίοι αφέθηκαν ελεύθεροι να φύγουν. Πριν αναχωρήσουν για τη Γη της Επαγγελίας, έφαγαν το αρνί που είχαν προσφέρει ως θυσία για τη σωτηρία του έθνους του Ισραήλ, μαζί με άζυμο ψωμί και πικρά χόρτα.
Στην Ορθοδοξία, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής παρουσίασε τον Ιησού με τον αμνό που θα θυσιαστεί για τη σωτηρία του κόσμου, και κάπως έτσι, με την απαραίτητη προσαρμογή στα ελληνικά δεδομένα και διατροφικές συνήθειες, εδώ και πολλούς αιώνες έχει επικρατήσει το παραδοσιακό σούβλισμα του οβελία, σε όλες τις Ορθόδοξες οικογένειες των Ελλήνων ανά τον πλανήτη.
