Προβληματισμό και εκνευρισμό προκαλούν στα κομματικά επιτελεία τόσο της Χαριλάου Τρικούπη όσο και της Κουμουνδούρου οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, στις οποίες καταγράφονται χαμηλά ποσοστά για τα δύο κόμματα. Μάλιστα, παρατηρείται το παράδοξο γεγονός τα δύο κόμματα να μην ενισχύονται από την κυβερνητική φθορά αλλά να αποδυναμώνονται έτι περεταίρω, δείγμα της γενικότερης κρίσης και απαξίωσης του πολιτικού συστήματος και των θεσμών του.
Τόσο στη δημοσκόπηση της Interview όσο και σε αυτήν της Real Polls η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου εκτινάσσεται στη δεύτερη θέση, εκτοπίζοντας το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κυμαίνεται περί του 5%. Είναι εύλογη λοιπόν η ανησυχία στους επιτελείς των κομμάτων για την πορεία που τείνει να λάβει ο κομματικός ανταγωνισμός στη χώρα, καθώς τα δεδομένα αλλάζουν με γρήγορους ρυθμούς και οι μεταβολές διαδέχονται η μία την άλλη λόγω του πυκνού πολιτικού χρόνου.
Έλλειμα στρατηγικής, ηγεσίας και οράματος
Το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα κόμματα της κεντροαριστεράς, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι η απουσία εναλλακτικής πρότασης απέναντι στη Νέα Δημοκρατία που σημειωτέον διανύει το έκτο έτος της θητείας της δίχως να αντιμετωπίζει κάποιον σοβαρό πολιτικό κίνδυνο. Το πρωτοφανές αυτό σκηνικό για τα ελληνικά χρονικά εξηγείται από την χρόνια κρίση που ταλανίζει τον κεντροαριστερό χώρο τα τελευταία χρόνια. Το ΠΑΣΟΚ αφενός παρότι ανέκαμψε από τις μνημονιακές απώλειες της προηγούμενης δεκαετίας εξακολουθεί να μην μπορεί να παρουσιαστεί ως δυνητικό κόμμα εξουσίας, γεγονός που εντείνει τις εσωκομματικές συγκρούσεις και γκρίνιες. Αφετέρου ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ υπέστη απανωτά σοκ τα τελευταία χρόνια, ιδίως μετά τα καταστροφικά αποτελέσματα των εκλογών του 2023, την απόσυρση του Αλέξη Τσίπρα και την κωμικοτραγική προεδρία Κασσελάκη, με τον Σωκράτη Φάμελλο στην παρούσα φάση να στοχεύει να “σώσει ότι μπορεί να σωθεί”.
Εξίσου σοβαρό όμως είναι και η απουσία ενός χαρισματικού ηγέτη στον εν λόγω χώρο, ο οποίος με το κύρος του θα μπορούσε, ενδεχομένως, να δώσει νέα πνοή στα κόμματα. Η περίπτωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου το αποδεικνύει: παρά την απουσία κομματικού μηχανισμού και δικτύων υποστήριξης έχει κατορθώσει να ταυτιστεί στη κοινή γνώμη ως η πιο δημοφιλής πολιτική αρχηγός, καθώς έχει “σηκώσει πάνω της” το θέμα των Τεμπών.
Προφανώς, ο ηγέτης από μόνος του δεν μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα. Σε συνδυασμό ωστόσο με την συγκρότηση ενός πειστικού εναλλακτικού αφηγήματος και μια οργανωμένης τακτικής και στρατηγικής προσέγγισης η Κεντροαριστερά θα μπορούσε να ανασυγκροτηθεί ως το αντίπαλο δέος στη Νέα Δημοκρατία και να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία της.
