Το όνομά του ήταν Γερμανός Δημάκης, όμως έμεινε στην Ιστορία ως παπά Ανυπόμονος. Ο παπάς που πολέμησε τους κατακτητές φορώντας το ράσο του, στα χρόνια της Κατοχής, πέθανε μια μέρα σαν σήμερα, 9 Ιουνίου του 2004.
Διαβάζουμε από το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου «Άρης ο Αρχηγός των Ατάκτων» εκδόσεις Εξάντας:
«Εκείνες τις ημέρες εμφανίζεται στο Γενικό Στρατηγείο και ένας ασυνήθιστος ιερωμένος. Είναι ο αρχιμανδρίτης Γερμανός (κατά κόσμον, Γερμανός Δημάκος), ηγούμενος της Μονής Αγάθωνος, κοντά στην Υπάτη, και ταυτόχρονα επόπτης της Μονής Δαδίου (Αμφίκλειας) και πρόεδρος της ίδιας Κοινότητας.
»Από την αρχή του ένοπλου αγώνα, η στήριξη που προσφέρει στους αντάρτες της περιοχής του είναι μεγάλη και τελικά δεν περνάει απαρατήρητη από τους κατακτητές. Τον Απρίλιο είναι πια καταζητούμενος και αναγκάζεται να φύγει στο βουνό. Και άλλοι υψηλόβαθμοι του κλήρου προσχώρησαν στην εαμική Αντίσταση με πιο γνωστούς τον μητροπολίτη Κοζάνης Ιωακείμ και Ηλείας Αντώνιο. Ο αρχιμανδρίτης Γερμανός, όμως, προσχώρησε στον μόνιμο ΕΛΑΣ και πιο συγκεκριμένα, κατευθείαν στον Άρη. Είναι το πρόσωπο – το τελευταίο – που έρχεται να συμπληρώσει τον κύκλο των στενών συντρόφων του αρχηγού και θα γίνει γνωστός ως «ο παπάς του Άρη».
»Ο αρχηγός ήταν μάλλον διστακτικός με τον αρχιμανδρίτη που θέλει να κρατήσει τουφέκι· του πρότεινε διάφορες θέσεις ανάλογες με το σχήμα του, από που θα συνέχιζε την αντιστασιακή του δραστηριότητα, μα εκείνος ήταν ανένδοτος.
- Θα αντέξεις να μας ακολουθήσεις; τον ρωτάει ο αρχηγός.
- Ε, όσο αντέξω, λέει ο πονηρός ιερωμένος μην του δώσει και την εντύπωση πως θα του γίνει τσιμπούρι.
Αλλά βλέποντας τον αρχηγό να εξαιρεί από την κατάταξη τους άοπλους, φοβάται ότι δεν θα τον κρατήσει· πάει κατευθείαν στη γραμμή, όπου κάποιοι ένοπλοι εφεδρικοί γράφονταν στον μόνιμο ΕΛΑΣ.
«Γράψε και μένα» λέει στο Λευτέρη Χρυσιώτη, που κάνει χρέη στρατολόγου.
«Θα σε γράψω παπούλη».
«Τώρα», επιμένει εκείνος.
«Τι έχεις και βιάζεσαι;».
«Γράψε με που σου λέω!».
«Πολύ ανυπόμονος είσαι» του κάνει ο Λευτέρης.
«Γραψ’ τον: Ανυπόμονο» του λέει ο Άρης που έχει πλησιάσει και παρακολουθεί τη σκηνή. Ήταν η αρχή μιας μεγάλης προσωπικής φιλίας.
»Ο πάτερ Ανυπόμονος θα ακολουθήσει τον Άρη Βελουχιώτη παντού: στη Θεσσαλία, στην Ήπειρο, στην Πελοπόννησο. Η επίσημη θέση του είναι Στρατιωτικός Ιερέας του Γενικού Στρατηγείου, αλλά στις μάχες βρίσκεται με το όπλο στο χέρι και ζωσμένος φυσεκλίκια. Όταν μπαίνουν σε χωριό, ξεζώνεται τα άρματα, φοράει το καλυμμαύκι του και ανοίγει την εκκλησιά να λειτουργήσει. Αυτός ο απίστευτης ζωντάνιας, ωριμότητας και πατριωτικής φλόγας ιερωμένος, πολύ γρήγορα θα κερδίσει την εκτίμηση και το θαυμασμό του αρχηγού».
Ο Γερμανός Δημάκος γεννήθηκε στο Αγριδάκι Γορτυνίας το 1912. Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος και όταν χειροτονήθηκε έλαβε το Γερμανός.
«Πρωτομυήθηκα από ένα βιβλιαράκι του Δημήτρη Γληνού με τίτλο: Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ, κι άρχισα να βοηθώ» είχε πει σε μια από τις συνεντεύξεις του. Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και κατόπιν προτροπής του Άρη, ξαναγύρισε στη Μονή Αγάθωνος· το 1946 πιάστηκε από συμμορία παρακρατικών του εθνικοφρόνων, βασανίστηκε και υπέστη κακουχίες και βάναυσους εξευτελισμούς.
Τα επόμενα χρόνια παρέμεινε ηγούμενος στη Μονή Αγάθωνα. Το 1968, επί απριλιανής δικτατορίας, καταγγέλθηκε για τις αριστερές του πεποιθήσεις και ότι «αρνείται να ψάλει το Πολυχρόνιο»· πέρασε από Συνοδικό Δικαστήριο, αλλά αθωώθηκε.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του η εκκλησία αναγνώρισε τον παπά Ανυπόμονο ως ήρωα, και ως έναν από τους κληρικούς που συμμετείχαν στον ένοπλο αγώνα εναντίον του κατακτητή· η Πολιτεία τον τίμησε ως σύμβολο της Εθνικής Αντίστασης. Το 2000 η Ιερά Σύνοδος εξέδωσε βιβλίο με τίτλο «Μνήμες και Μαρτυρίες από το ’40 και την Κατοχή» με αναφορές στη δράση του παπά Ανυπόμονου τον καιρό της Κατοχής.
Ο παπά Ανυπόμονος έφυγε από τη ζωή στα 92 του χρόνια, μια μέρα σαν σήμερα, 9 Ιουνίου του 2004 σε κλινική της Λαμίας.
